Ντεμπούτο album για το νεοϋορκέζικο τρίο που συστάθηκε το 2019 για να παίξει μια μίξη stoner, sludge και punk. Το πρώτο που προσέχει κανείς στις δώδεκα συνθέσεις του “Into The Valley Below”, κάποιες από τις οποίες είχαν κυκλοφορήσει ως χωριστά singles κατά τα πρώτα δύο χρόνια ύπαρξης της μπάντας, είναι η αρμονική μίξη πολλών και διαφορετικών υποϊδιωμάτων του σκληρού ήχου σε κάθε τραγούδι.
Μίξη που κρίνεται σε γενικές γραμμές επιτυχημένη γιατί δίνεται με μια μουσική διαύγεια που αποφεύγει περιττές σάλτσες και λοιπές φλυαρίες. Πρωτόλειο thrash metal (“Marauder”), sludge (“Destroy”) και punk rock (“Bugged Generation”) συνυπάρχουν αλληλοσυμπληρωματικά τόσο χάρη στην μινιμαλιστική συνθετική προσέγγιση, όσο και χάρη σε μια αξιοπρόσεκτα ισορροπημένη παραγωγή. Ο ήχος των Mockcharge είναι ογκώδης αλλά χωρίς τον καταναγκαστικό στόμφο να ακουστεί μεγαλεπήβολος, τόσο…όσο ακατέργαστος, αλλά και «σαλονάτα» καλοβαλμένος συνάμα.
Δεν ομογενοποιεί απλώς ετερόκλητα στοιχεία που αντλούν έμπνευση από τους Sepultura και τους Pantera, μέχρι τους Kylesa και τους Mentors. Δίνει την δική του ερμηνεία και απόδοση της φυσιολογίας όλων των παραπάνω. Μια ερμηνεία που ακούγεται ενθουσιώδης και αρκετά ευρηματική για να διεκδικήσει τον τίτλο της προσωπικής στάμπας. Φαινόμενο που δεν συναντάς εύκολα σε ντεμπούτο, πόσο μάλλον ενός σχετικά πρόσφατα σχηματισμένου συγκροτήματος.
Μιλώντας για ξεχωριστή προσωπικότητα, δεν μπορούμε να μην σταθούμε στο μπάσο της Tatiana Turin. Η δημιουργικότητα με την οποία συνδιαλέγεται και ανταλλάζει ρόλους με την κιθάρα του Ed Marson είναι από μόνη της αξιοπρόσεκτη. Το μπάσο παραδοσιακά αντιμετωπίζεται ως μέρος του rhythm section στις περισσότερες μπάντες, κάτι που συναντάμε φυσικά κι εδώ.
Αλλά η Turin σε σημεία δρα «μουλωχτά» σαν τον κρυμμένο, δεύτερο κιθαρίστα της τριάδας. Πράγμα που γίνεται με τρόπο που δεν αφαιρεί από τον μπάσο τον πρωταρχικό του ρόλο. Σε γενικές γραμμές, σε τέτοιες μπάντες ή που θα έχουμε μπάσο πρωταγωνιστή ή που θα έχουμε μπάσο κομπάρσο. Προς ευχάριστή έκπληξή μου, εδώ δεν συμβαίνει τίποτα από τα δυο.
Το μπάσο συμπρωταγωνιστεί έξυπνα, αποδίδοντας πολλούς και διαφορετικούς ρόλους σε κάθε κομμάτι ή και στο ίδιο κομμάτι πολλές φορές. Και ενσαρκώνει με τον δικό του τρόπο την ιδέα ότι μπορείς να φτιάξεις έναν αυθόρμητα πωρωτικό αλλά όχι αφελή δίσκο. Αρκεί να δράσεις ελάχιστα διαφορετικά από την πεπατημένη. Στην περίπτωση που η τελευταία δεν σε εξυπηρετεί για λόγους πρακτικούς, όχι επίδειξης. Το “Into The Valley Below” επιδιώκει μάλλον ασυναίσθητα και πετυχαίνει τελικά ακριβώς αυτό: Να αναπτύξει πλήρως τις δυνατότητες των μουσικών και των κομματιών.
7,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
