Ξεκίνησα να κάνω την κριτική αυτή μη πιστεύοντας στ’ αυτιά μου όταν άκουσα το πρώτο κομμάτι “The Game”. Synth ατμόσφαιρα και αντί για κανονικά τύμπανα, έκπληκτος στάθηκα στο beat, αναρωτώμενος πως έφτασε αυτό το άσχετο δημιούργημα στα χέρια μου. Παρ’ όλα αυτά, συνηθισμένος σε πολλές περίεργες και απατηλές περιπτώσεις, είπα να το ακούσω όλο ως έπρεπε, για να δω τι παίζει. Τελικώς, ακούγοντας και τις προηγούμενες δουλειές του, μου δόθηκε μια πολύ καλή εικόνα για το τι παίζει.
Καταρχάς, αν παρατηρήσατε είπα όλων των δουλειών του, και όχι τους. Πολύ καλά λοιπόν καταλαβαίνετε ότι το συγκρότημα απαρτίζεται από ένα άτομο που προφανώς είναι συνθέτης. Οι Helfir είναι ένας λοιπόν. Το όνομα του Luca Mazzota. Ο τίτλος της νέας του δουλειάς, φέρει το όνομα “The Journey”. Το όνομά του γρήγορα σου φέρνει «άρωμα» Ιταλίας και όντως έτσι είναι. Ο Ιταλός μας φέρνει προσωπική του δουλειά για τρίτη φορά. Ξεκίνησε το 2007 ως παίχτης ηλεκτρικής κιθάρας στους Silvered, παίζοντας progressive death metal. Μαζί τους έχει συμμετοχή στο πρώτο τους LP, “Grave Of Deception”. Από εκεί και έπειτα άρχισε το προσωπικό του ρεπερτόριο σε ένα σκοτεινό ταξίδι ως Helfir.
Το ντεμπούτο του LP ήταν το “Still Bleeding” το έτος 2015 και δύο χρόνια μετά, εν έτει 2017, μας έδωσε το “The Human Defeat”. Το βασικό του ύφος είναι η χρήση ambient ατμόσφαιρας και αρκετές δόσεις σκοτεινού, μεταλλικού «αέρα», με σολιστικές rock προτάσεις. Εδώ θα πρέπει να σας πω ότι στο νέο album έχει προστεθεί καταθλιπτικός χαρακτήρας, διατηρώντας όμως τα rock στοιχεία συν την προσθήκη όγκου στα όποια riffs. Πάντα σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές του.
Ο Luca τα κάνει όλα και συμφέρει που λέμε στην καθομιλουμένη. Φωνητικά, μπάσο, πλήκτρα, synth ήχους, τύμπανα, κρουστά και εννοείται κιθάρες. Οι σολιστικές γραμμές του και οι ατμόσφαιρα που σου δημιουργεί είναι μια μίξη Pink Floyd και Porcupine Tree.
Στο προηγούμενο LP “The Human Defeat” μπορείτε να βρείτε λίγα τραγούδια με death φωνητικά και μεταλλικά riffs, όπως τα “Time In Our Minds”, “Mechanical God” και “Golden Tongue”. Η ένταση της ρυθμικής κιθάρας είναι πιο χαμηλή σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές του πλέον. Τα τραγούδια που ξεχώρισα σε αυτή την αρκετά καλή και ξεχωριστή κυκλοφορία είναι τα “Clouds”, “No Escape”, καθώς και το τραγούδι με το οποίο κλείνει το με τίτλο “Silent Path”. Στο τελευταίο αυτό κομμάτι εύκολα μπορεί να σου δοθεί η εντύπωση πως έχεις να κάνεις με έναν άντρα και μια γυναίκα χωρισμένους με τη βία, να τραγουδούν ο ένας για τον άλλο εμμέσως.
Μη σας μπερδέψει λοιπόν η παιχνιδιάρικη αρχή. Εάν το φόρτε σας είναι η απαλή δημιουργία decadent/noir rock ενός πολύ καλού κιθαρίστα (σχεδόν βιρτουόζου θα έλεγα), με ολίγα goth στοιχεία, μπορείτε να είστε βέβαιοι πως το “The Journey” θα σας αρέσει. Εγώ πάντως, παρότι όχι ενθουσιώδης λάτρης της πεσιμιστικής εμπειρίας, μπορώ να πώ πως, απόλαυσα το «ταξίδι».
7/10
Σπύρος Γρηγορίου
[email protected]
