Για να είμαι ειλικρινής, με αυτό το όνομα και αυτόν τον τίτλο περίμενα να ακούσω κάτι σε depressive suicidal black metal και μάλιστα ιδιαίτερα μίζερο και σκοτεινό. Διαψεύστηκα οικτρά όμως, μιας και το γερμανικό κουιντέτο παίζει post-rock με πολλές προσμίξεις ambient και μάλιστα το ύφος είναι ιδιαίτερα φωτεινό και αισιόδοξο. Που σημαίνει ότι δε θα μπορούσα να είχα πέσει περισσότερο έξω στην εκτίμησή μου.
Για να είμαι ειλικρινής βέβαια, το εξώφυλλο δε μπορούσε να υποστηρίξει την άστοχη πρόβλεψή μου και για κάποιο λόγο δεν το έλαβα υπόψιν. Τέλος πάντων, ο αισιόδοξος τόνος της μουσικής είναι σαν να προσπαθεί να δώσει απάντηση στην ερώτηση που θέτει ο τίτλος του album. Ακόμα και στα σημεία που βαραίνει ο δίσκος, καταφέρνει ακόμα να διατηρεί τον αισιόδοξο τόνο του και να προσπαθεί να απαντήσει με φωτεινό τρόπο στις ερωτήσεις που θέτει ο τίτλος και που κάθε νοήμων άνθρωπος θέτει στον εαυτό του.
Ωστόσο, καθαρά σε μουσικά πλαίσια, αν και καλοδουλεμένος, ο δίσκος δε ξεφεύγει από τα κλισέ του ήχου, όσο κι αν προσπαθεί να αφομοιώσει πολλά στοιχεία από ambient και (λιγότερο) από shoegaze. Οι συνθέσεις βρίσκονται σε αρκετά καλό επίπεδο, αλλά ο δίσκος διαρκεί μία ώρα και με δεδομένο ότι είναι πλούσιος σε ηχητικές πληροφορίες και χρειάζεται αρκετές ακροάσεις για να ξεκλειδωθεί πλήρως, είναι προφανές ότι θα κουράσει αρκετούς ακροατές. Γενικότερα όμως, του λείπει αυτό το κάτι παραπάνω για εκτιμηθεί από πολλούς ανθρώπους και να θεωρηθεί ως εξαιρετικός.
Ενώ είναι καλός και όμορφος δίσκος, δε ξεφεύγει πουθενά και με δεδομένο ότι το post-rock είναι ένας ήχος που έχει κορεστεί ανεπανόρθωτα, θα εκτιμηθεί κυρίως από τους οπαδούς του ήχου που δεν έχουν κουραστεί και δεν τον έχουν παρατήσει ακόμα αλλά και από όσους δεν έχουν έρθει ακόμα σε επαφή με πολλά post-rock σχήματα και τους αρέσουν αυτά τα μοτίβα. Αν είχε κυκλοφορήσει δεκαπέντε χρόνια πριν, τώρα θα θεωρούταν τοτέμ του ήχου. Τώρα, απλά θυμίζει μία από τα ίδια.
6/10
Σταύρος Πισσάνος
stavrospissanos@yahoo.com
