Αν δεν κάνω λάθος, τον περασμένο Φεβρουάριο είδαμε το νέο ότι το side project της Floor Jansen (Nightwish) και του Jorn Viggo Lofstad (Pagan’s Mind), το οποίο είχε ξεκινήσει πριν από δέκα χρόνια, θα έβλεπε το φως της δημοσιότητας. Αρκετός κόσμος αλλά και εγώ μαζί, είχαμε μεγάλη απορία, αφού και οι δύο καλλιτέχνες στους Northward, θα έφευγαν αρκετά μακριά από τη μουσική που και οι δύο αναδείχθηκαν και θα προσέγγιζαν το hard rock. Αν μη τι άλλο, είναι κάτι το πολύ ενδιαφέρον να δεις τι έχουν καταφέρει οι δύο καλλιτέχνες, αφού παρόμοια παραδείγματα (βλέπε The Night Flight Orchestra), είναι εξόχως επιτυχημένα.
Οι Northward μας παρουσιάζουν την πρώτη τους δουλειά και κάνουν ακριβώς αυτό που υποσχέθηκαν. Καθαρό hardrock και rock με αρκετές επιρροές από το σύγχρονο grudge (αν υπάρχει κάτι τέτοιο) με μια μίξη επιρροών από Skunk Anansie, Foo Fighters μέχρι και Whistesnake και Deep Purple. Στο “Northward” δεν υπάρχει τίποτε από θέμα ενορχηστρώσεων, συμφωνικών ή progressive στοιχείων. Αυτό που θα ακούσει κανείς σε αυτό το δίσκο είναι καθαρό hard rock με τα βασικά όργανα και χωρίς καν τη χρήση πλήκτρων.
Θα μπορούσα να γράφω ώρες για το πόσο καλή είναι η φωνή της Floor Jansen και τι μπορεί να κάνει με αυτή η πανύψηλη τραγουδίστρια. Στο κάτω κάτω, τραγουδάει σε μια από τις πιο επιτυχημένες εμπορικά μπάντες στον κόσμο. Αυτό όμως, δυστυχώς, είναι και το highlight του ντεμπούτου των Northward. Μπορώ να πω ότι είμαι οπαδός του hard rock και ότι μου αρέσει το είδος αυτό και από έναν τέτοιο δίσκο περιμένω τα εξής: μελωδίες και μελωδίες… μελωδίες που θα μένουν στο μυαλό. Αν προσπαθήσω να βάλω το “Northward” δίπλα σε κυκλοφορίες όπως αυτές των H.E.A.T.,των Eclipse ή ακόμη και των Night Flight Orchestra, η διαφορά είναι αρκετά μεγάλη.
Εδώ δεν υπάρχουν αρκετά τραγούδια τα οποία θα σε πιάσουν από το λαιμό και θα σου αφήσουν μελωδίες να τις σιγομουρμουράς συνέχεια. Προσωπικά, ακούω μέτρια προς καλά τραγούδια τα οποία τα απογειώνει μια τεράστια φωνή και μια κιθάρα η οποία φέρνει αρκετά προς Whitesnake μεριά της δεκαετίας του ’80. Τα “While Love Died”, “Get What You Give” και το AOR-ικό “Storm In A Glass” είναι αρκετά καλά και σύγχρονα τραγούδια, που μπορεί να σε κάνουν να κουνήσεις το κεφάλι αλλά από εκεί και μετά τα “Drifting Islands”, “Let Me Out”, “Time bomb”, είναι εντελώς αδιάφορα. Πολύ καλή στιγμή είναι και το ατμοσφαιρικό “Paragon”, με την Floor να λάμπει για μια ακόμη φορά με την φωνή της, σε μια πιο ατμοσφαιρική στιγμή.
Το “Big Boy” είναι απλώς ενδιαφέρον με τον disco/boogie ρυθμό του χωρίς όμως να με πείθει, ενώ το “I Need” έχει μια Deep Purple χροιά και μια εισαγωγή που μου θυμίζει λίγο το “Highway Star”. Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι αρκετά καλό και ίσως η αγαπημένη μου στιγμή στο δίσκο, αφού περιέχει και τις μελωδίες αλλά και ένα solo το οποίο μένει στο κεφάλι. Παντελώς αδιάφορη η ακουστική μπαλάντα “Bridle Passion”, ενώ το ομώνυμο ατμοσφαιρικό τραγούδι που κλείνει το δίσκο, ενώ έχει ενδιαφέρουσες ιδέες, η μεγάλη του διάρκεια (7λεπτά) με κουράζει και απλώς με κάνει να πατήσω το stop πιο νωρίς.
Η μόνη λέξη με την οποία μπορώ να χαρακτηρίσω το “Northward”, είναι άνισος. Ένας δίσκος που περιέχει ωραία τραγούδια αλλά και πολλές αδιάφορες στιγμές, τουλάχιστον για τα δικά μου αυτιά. Η επιδόσεις και της Jansen στα φωνητικά αλλά και του Lofstad στην κιθάρα, είναι αξιομνημόνευτες, αλλά αυτό από μόνο του δεν φτάνει. Μπορεί οι φανατικοί οπαδοί του είδους να βρουν κάτι παραπάνω από εμένα σε αυτό το δίσκο, αλλά προσωπικά εγώ τον άκουσα αρκετές φορές για τις ανάγκες τις κριτικής αυτής, αλλά δεν νομίζω ότι θα τον ακούσω πάλι.
6/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
