Κάθε μήνα έρχονται στο περιοδικό τόνοι από promos. Από αυτά, πολλά βρίσκονται παικτικά σε καλό έως άριστο επίπεδο, λίγα όμως είναι αυτά που θα ξεχωρίσουν. Συγκριτικά με προηγούμενα χρόνια, αυτά που ξεχωρίζουν είναι ακόμα λιγότερα σε σχέση με αυτά που ξεχωρίζουν σήμερα. Και δε μιλάμε για δίσκους που διαπράττουν παρθενογενέσεις ή ανακαλύπτουν το σύμπαν, εμένα μου αρκεί ένας δίσκος να διαθέτει πάθος, ψυχή και νεύρο στο συνθετικό επίπεδο για να σε κρατάει σε εγρήγορση κατά την ακρόαση και να μη βαριέσαι.
Δυστυχώς όμως αυτό πλέον το βρίσκω όλο και λιγότερο και νιώθω ότι όλα και περισσότερα συγκροτήματα προσπαθούν να γίνουν followers και όχι leaders. Μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση είναι οι Καναδοί Wormwitch. Βρίσκονται πλέον στον τρίτο δίσκο τους, παίζουν μια μίξη black metal με punk/crust η οποία δεν έχει να προσφέρει κάτι καινούργιο, χωρίς όμως αυτό να είναι απαραίτητα κάτι που εγώ προσωπικά θέλω από ένα δίσκο για να με τραβήξει. Αυτό που δε με κρατάει κοντά τους είναι ότι προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το hype που έχει αποκτήσει το είδος τελευταία με αποτέλεσμα οι συνθέσεις να μην έχουν πάθος και ψυχή.
Παικτικά βέβαια είναι σε καλό επίπεδο, γι’ αυτό και διακρίνονται κάποια καλά σημεία στο δίσκο, δεν υπάρχει όμως κάποια αξιομνημόνευτη στιγμή που να μπορείς να κρατήσεις και να θυμάσαι. Όταν το highlight του δίσκου είναι η διασκευή στο “Hit The Lights” (αν ρωτάς ποιων, διαβάζεις λάθος σελίδα), τότε καταλαβαίνεις το πρόβλημα στις συνθέσεις και την κατεύθυνση.
Υπάρχει βέβαια πάντα η πιθανότητα οι φανατικοί του είδους να γουστάρουν με αυτόν το δίσκο αλλά ακόμα κι εκείνοι θα τον ξεχάσουν πολύ γρήγορα επειδή δεν έχει τίποτα αξιομνημόνευτο, κάτι που να σε ωθήσεις να το ξανακούσεις, κάτι που θα έχεις να θυμάσαι είτε άμεσα είτε (κυρίως) σε βάθος χρόνου και να κοκορεύεσαι για το συγκρότημα που ανακάλυψες. Λιγοστεύουν επικίνδυνα τα συγκροτήματα με το μαγικό άγγιγμα στις συνθέσεις…
5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
