Έπειτα από μια μακρά σειρά παρουσιάσεων σε δίσκους που άνηκαν στο black, στο death και στο thrash, ήρθε η ώρα να καταπιαστώ και πάλι με μία κλασσική heavy metal κυκλοφορία. Η κυκλοφορία αυτή μας έρχεται από τη Γερμανία και ανήκει στο συγκρότημα Blackslash. Οι Blackslash σχηματίστηκαν το 2007 και από τότε δεν έχουν κάνει ούτε μία αλλαγή στη σύνθεσή τους.
Δισκογραφικά ξεκίνησαν κάπως αργά, αφού το πρώτο τους EP κυκλοφόρησε μετά από 4 χρόνια, όμως από τότε έχουν κυκλοφορήσει τρεις ολοκληρωμένους δίσκους, άλλα δύο EP και ένα split με τους Ισπανούς Witchtower. Φέτος οι Γερμανοί επιστρέφουν με τον τέταρτο τους δίσκο, με τίτλο “No Steel No Future”.
Οι δέκα συνθέσεις του δίσκου προσφέρουν αυτό ακριβώς που υπόσχεται η μπάντα: old-school heavy metal που μας ταξιδεύει πίσω στα 80s. Βέβαια η μουσική τους, όπως συμβαίνει και στις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, είναι αρκετά μελωδική και λιγότερο βαριά, όμως αυτό δεν λειτουργεί ενάντια στην old-school αισθητική.
Οι μισές συνθέσεις κινούνται σε μεσαίες ταχύτητες, ενώ οι άλλες μισές έχουν πιο up-tempo ρυθμούς, με βαριά riffs και πιο γρήγορο και βαρύ παίξιμο στα τύμπανα, αλλά ακόμα και σε αυτές τις γρήγορες στιγμές η μουσική έχει ξεκάθαρα μελωδικό προσανατολισμό, τόσο στις μελωδίες τις κιθάρας όσο και στα φωνητικά.
Μερικά στοιχεία που μου άρεσαν στο “No Steel No Future” ήταν, καταρχάς, το ευδιάκριτο μπάσο που ακουγόταν ακόμα και στα γρήγορα περάσματα, οι δίδυμες κιθάρες, τα galloping riffs, αλλά και κάποιες πιο ξεσηκωτικές στιγμές με επικούς τόνους. Το τελευταίο συναντάται κυρίως σε κάποια σημεία που η μουσική έχει μια ελαφρά κλίση προς το power metal, όπως συμβαίνει για παράδειγμα στα “Hammertime” και “Gladiators of Rock”, το οποίο μιλάει για καλλιτέχνες που έχουν πεθάνει, όπως ο Lemmy, ο Dio και ο Freddie Mercury.
Το θέμα μου με το συγκεκριμένο δίσκο ήταν ότι ενώ γενικά δεν είναι κακός και ενώ φαίνεται ότι έχει γίνει καλή δουλειά, η μουσική έχει χιλιοακουστεί. Ακούς και ακούς το ένα κομμάτι μετά το άλλο και το μόνο που σκέφτεσαι είναι ότι αυτό το έχω ξανακούσει και ότι αυτό έχει ξαναπαιχτεί. Καταλαβαίνεις ότι αυτό που ακούς είναι ωραίο, αλλά το χιλιοπαιγμένο της υπόθεσης, δεν αφήνει χώρο για καμία έκπληξη και τίποτα δεν σου κάνει εντύπωση.
Αν ο δίσκος είχε κυκλοφορήσει στα 80ς θα έκανε σίγουρα πολύ μεγαλύτερη εντύπωση από ότι κάνει τώρα. Και επαναλαμβάνω ότι η μουσική είναι ωραία και εκτελεστικά το έχουν πάει πολύ καλά. Αλλά, δυστυχώς, πέφτει στην κατηγορία του «ΟΚ, όχι κάτι το φοβερό». Βέβαια, μπορεί αν το ακούσετε να έχετε άλλη άποψη και να γουστάρετε περισσότερο, ειδικά αν είστε οπαδοί του old-school heavy metal. Οπότε σας προτρέπω να ακούσετε το “No Steel No Future” και να βγάλετε τη δική σας άποψη. Εγώ θα μείνω στο:
6/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
