Μεγάλες τριβές γίνονται γύρω από το όνομα των Δανών. Οι Volbeat πλέον είναι μια πολύ μεγάλη μπάντα, πάντα σε νούμερα πωλήσεων και συναυλιών, αφού στο εξωτερικό γεμίζουν αρένες. Η προηγούμενη δουλειά τους “Outlaw Gentlemen & Shady Ladies”, τους έβαλε σε ακόμη πιο εμπορικούς δρόμους από το παρελθόν, κάτι που δεν νομίζω ότι ενόχλησε κανέναν, αφού και η ποιότητα των τραγουδιών αλλά και οι πωλήσεις ήταν τρομερά υψηλές.
Η 6η δουλειά των Δανών, “Seal The Deal & Let’s Boogie”, δεν έρχεται να αποδείξει κάτι, δεν είναι κάποιο κομβικό σημείο για την μπάντα. Έτσι και αλλιώς η μεγάλη βάση της μπάντας πάντα θα τους αποδεχτεί, ότι και να κάνουν. Ήταν πάντως μεγάλη η απορία μου, για την κατεύθυνση που θα ακολουθήσουν και για την ποιότητα αλλά και την έμπνευση που θα έχουν τα κομμάτια. Έχοντας ξετρελαθεί με τα “Outlaw Gentlemen & Shady Ladies” και το “Beyond Hell / Above Heaven”, οι Volbeat είναι πλέον μια από τις αγαπημένες μου μπάντες και η κρυάδα που πήρα από το “Seal The Deal & Let’s Boogie”, ήταν δυστυχώς σε κάποιο βαθμό αρκετά μεγάλη.
Η παρέα του Poulsen στην 6η της δισκογραφική δουλειά, ακολουθεί περισσότερο από ποτέ, πιο εμπορικούς δρόμους. Τα κομμάτια έχουν στηριχτεί περισσότερο στις φωνητικές γραμμές του Poulsen, παρά σε riff ή ρυθμούς. Ο δίσκος ακούγεται ως η φυσική συνέχεια του “Outlaw Gentlemen & Shady Ladies”, αφού ο ήχος αλλά και η μορφή των κομματιών, έχουν αυτή των κομματιών του προηγούμενου δίσκου. Η μεγάλη διαφορά είναι ότι οι Volbeat έχουν απομακρυνθεί αισθητά από το metal στοιχείο τους και έχουν πλησιάσει αρκετά το μοντέρνο Αμερικάνικο pop / rock του στυλ των Sum 41. Για παράδειγμα, κομμάτια σαν τα “Let It Burn”, “Goodbye Forever”, “Black Rose” αλλά και οι δυο διασκευές “Battleship Chains” (Georgia) και “Rebound” (Teenage Bottlerocket), είναι κομμάτια που κατά την ταπεινή μου άποψη θα μπορούσαν να λείπουν παντελώς. Οπότε, μην περιμένετε κομμάτια σαν το “Room 24” ή το “7 Shots”. Οι σκληρότερες στιγμές του δίσκου είναι το πολύ ωραίο “The Devil’s Bleeding Crown” και “Seal the Deal”, όπου θυμίζουν τις metal καταβολές της μπάντας.
Από εκεί και πέρα, υπάρχουν τραγούδια στο στυλ της υπέρτατης κομματάρας “Lola Mondez”, αλλά σε καμία περίπτωση – προσωπική πάντα άποψη – δεν φτάνουν την έμπνευση του. “For Evigt”, “Marie Laveau”, “Mary Jane Kelly” και το πολύ ωραίο “You Will Know”, είναι τα κομμάτια που μπορεί κάποιος να φέρει σαν παράδειγμα. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο “The Gates of Babylon”, το οποίο όπως προδίδει ο τίτλος του, στηρίζεται σε ανατολίτικες κλίμακες, με ένα καταπληκτικό riff.
Η γενική εικόνα;;; Η αλήθεια είναι ότι περίμενα κάτι καλύτερο από τους Volbeat. Η στροφή σε ακόμα πιο εμπορικούς δρόμους, μπορώ να πω ότι με ενοχλεί, όπως και η περαιτέρω απομάκρυνση από το metal στοιχείο. Σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να πω ότι ο δίσκος είναι κακός, αλλά σίγουρα θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω άνισο. Δεν ξέρω αν υπάρχει πίεση στη μπάντα για εμπορική επιτυχία ή οτιδήποτε άλλο, αλλά το “Seal The Deal & Let’s Boogie” δεν μου ακούγετε τόσο φρέσκο όσο οι προηγούμενες κυκλοφορίες τους και η επανάληψη είναι κάτι που υπάρχει σαν σκιά πάνω από τους Δανούς. Ο δίσκος είναι για καλοκαιρινές αναζητήσεις beach bar και τίποτε άλλο. Δυστυχώς θα περιμένω την επόμενη προσπάθεια τους και ελπίζω να επιστρέψουν σε αυτό που τους έκανε τόσο μοναδικούς. Την πρωτοτυπία που λείπει παντελώς από το “Seal The Deal & Let’s Boogie”.
6,5 / 10
[email protected]
Δημήτρης Σταύρος
