Έχω πάθει μεγάλη ζημιά με αυτή τη μπάντα. Που δεν είναι καν μπάντα, είναι one–man project και μάλιστα έχοντας το όνομα ενός όμορφου αλλά πολύ δηλητηριώδες λουλουδιού. Δεν έχει σημασία όμως, εγώ την ζημιά την έπαθα. Διαπίστωση πρώτη: έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που άκουσα κάτι αξιόλογο να έρχεται από την γειτονική Ιταλία. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο έχει μια ροπή στην κακογουστιά αυτή η σκηνή. Διαπίστωση δεύτερη: ένας άνθρωπος μπορεί να κάνει τη δουλειά τριών χωρίς πολύ κόπο αν μιλάμε για τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη. Για να μην σας κουράζω με τις διαπιστώσεις μου, έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο ψαγμένο ως το κόκκαλο: κατ’ αρχάς μουσικά. Είναι η πρώτη φορά που ακούω μια electro–rock δουλειά να μην παίρνει μόνο Rammstein στοιχεία αλλά να θυμίζει ενίοτε και Clutch! Southern ρεεεεε! Επιπλέον, συνδυάζει τόσο στοιχεία με τόση δεξιοτεχνία που σχεδόν δεν το καταλαβαίνεις, είναι δίσκος που πρέπει και αξίζει να τον προσέξεις. Η φωνή συχνά χρησιμοποιείται σαν όργανο, είτε με μεγάλη παραμόρφωση, είτε κάνοντας διάφορους ήχους, πράγμα που προσωπικά εκτιμώ πολύ. Μια δουλειά που όσο προχωράει προς το τέλος, τόσο καλύτερη γίνεται. Τέλος, προσωπικό αγαπημένο το ψυχωτικό ‘Devote’. Δεύτερον, είναι ένας πολύ θεματικά προσεγμένος δίσκος, καθώς είναι μια σύγχρονη μεταφορά της πρώτης ταινίας του Jodorowsky, ‘Fando y Lis’, ένα ‘παραμύθι’ με αρκετά άρρωστο concept και ακόμη πιο άρρωστο φινάλε, όπου οι 2 ήρωες ψάχνουν στα ερείπια μια παρακμιακής πολιτείας την μυθική πόλη Tar, όπου όλες οι ευχές γίνονται πραγματικότητα. Ακόμη και το εξώφυλλο είναι εμπνευσμένο από μια σκηνή της ταινίας, όπου η Lis τρώει ένα λευκό τριαντάφυλλο. Πολλά ναρκωτικά… Εγώ γούσταρα ασχμήμως πάντως και το προτείνω ανεπιφύλακτα.
8/10
Αγγελική Καπίρη
