Πρώτη full-length απόπειρα για τους Ολλανδούς Kwade Droes, μετά από το ομώνυμο ΕΡ που κυκλοφόρησαν πριν από ένα χρόνο περίπου. Ο δίσκος περιέχει επτά συνθέσεις διάρκειας σχεδόν μισής ώρας καθαρόαιμου black metal.
Πρόκειται για μία παραγωγή παλαιάς κοπής black για τους Kwade Droes, με έναν ήχο να ακούγεται από ένα μέρος μεταξύ σπηλιάς και τάφου. Αυτό το στοιχείο προσθέτει πολλά στον ήχο της μπάντας, καθώς ενισχύει την όλη σκοτεινή και σχεδόν δαιμονική ατμόσφαιρα που υπάρχει στον δίσκο. Όσο για τα φωνητικά, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως λαρυγγικές κακοφωνίες από το πηγάδι, ένα στοιχείο που επίσης προσθέτει στο να μεταδοθεί η κατάλληλη ατμόσφαιρα του δίσκου, σε συνδυασμό με τα ασταμάτητα blast beats και τις πολύ γρήγορες, ξέφρενες κιθάρες. Από αυτήν την οπτική, επομένως, το “De Duivel En Zijn Gore Oude Kankermoer” είναι ένα τυποποιημένο, ακατέργαστο, κρύο, σκοτεινό και πρωτόγονο black metal με τη χαρακτηριστική ωμότητα που θα πρέπει να το διέπει.
Ωστόσο, η κακοφωνία δε σταματά στις φωνητικές επιδεξιότητες (;) του τραγουδιστή, αλλά εκτείνεται και στη σύνθεση των κομματιών. Σε όλο το δίσκο κυριαρχεί το απόλυτο χάος. Μοιάζει σαν απλά τα μέλη της μπάντας να συναντήθηκαν, να έχουν ένα σημείο αναφοράς και από εκεί και πέρα το κάθε μέλος της μπάντας να παίζει σύμφωνα με το τι του αρέσει. Κάποια πιο ήσυχα, λίγο πιο μελωδικά, αν μπορούσαν να χαρακτηριστούν με αυτόν τον τρόπο, περάσματα, όπως στο “Dranduivel”, ακούγονται σαν σήμα για μία μυστικιστική τελετουργία. Ακόμα και στο ιντερλούδιο “De Wrange Boodschap” η ψυχεδέλεια στον ήχο είναι κυρίαρχη. Επιπρόσθετα, black growls διανθισμένα από κάτι suicidal κραυγές και death στοιχεία, όπως στο “Misdaad Loont”, προσθέτουν μία πιο ψυχεδελική και δαιμονική νότα στο album, αλλά χωρίς να φαίνεται μία εσκεμμένη και συνειδητοποιημένη πρόθεση για τη χρήση αυτών, στο σωστό σημείο και την κατάλληλη χρονική στιγμή.
Συνολικά, επομένως, το ντεμπούτο album “De Duivel En Zijn Gore Oude Kankermoer” των Ολλανδών Kwade Droes επιδέχεται κριτικής υπό διαφορετικές προσεγγίσεις. Χαρακτηριστικότερο κομμάτι του δίσκου είναι το “De Satan Allerheiligst”, που ενσωματώνει όλα τα παραπάνω αναφερθέντα στοιχεία. Επομένως, δεν υπάρχει μία απάντηση ως προς το αν κάποιος θα πρέπει να το πάρει σοβαρά ή όχι. Από τη μία πλευρά έχουμε έναν δίσκο με ακατέργαστο και πρωτόγονο black metal ήχο, ενώ από την άλλη πλευρά έχουμε έναν δίσκο με χαοτικά διάσπαρτα στοιχεία black metal χωρίς κάποια συνοχή. Έγκειται στον ακροατή τι ακριβώς θα επιλέξει. Όσο για τη βαθμολογία, βρίσκεται κάπου μεταξύ αυτών των δύο προσεγγίσεων.
5/10
Αλίκη Μαξούτογλου
[email protected]
