Μια Grindcore ατμόσφαιρα επιτίθεται στα ακουστικά μου, την οποία για πολλούς λόγους δυσκολεύομαι να αξιολογήσω με ειλικρίνεια και αντικειμενικότητα. Για την ακρίβεια όπως συμβαίνει με πολλά είδη τέτοιου τύπου αν δεν είσαι συστηματικός ακροατής, δυσκολεύεσαι να πιάσεις τις διαφορές μεταξύ των συνθέσεων. Αφού λοιπόν δεν καταλαβαίνω ούτε το ένα χιλιοστό των λέξεων και με δυσκολία ξεχωρίζω τις αλλαγές των θεμάτων στη μουσική θα προσπαθήσω να μεταφέρω το συνολικό αποτέλεσμα όσο πιο απλά μπορώ. Η όλη επιθετικότητα που κρύβει το grindcore αποδίδεται με μεγάλη επιτυχία από τους κυρίους. Το διπέταλο και το blast beat δεν ξεχωρίζει και πολύ από πολυβόλο και τα φωνητικά έχουν αυτήν την ενδιαφέρουσα βραχνάδα που έχεις αφού έχεις φάει τέσσερα-πέντε πιτόγυρα. Υποθέτω πως αυτό για το είδος τους είναι καλό. Σίγουρα στα live τους πέφτει το ξύλο της αρκούδας με θύματα τους πιτσιρικάδες μετρίου προς μικρού αναστήματος (ή και πιτσιρίκες.. δεν ξέρω!). Δεν μπορώ να ξεχωρίσω ένα κομμάτι ως το καλύτερο του δίσκου, πάντως η τεχνική είναι αξιοθαύμαστη και οι Mumakil φαίνεται να είναι πολύ καλοί σε αυτό που κάνουν. Το Flies We Starve πρέπει οπωσδήποτε να τσεκαριστεί από τους κολλημένους grindcoreάδες όπου σίγουρα θα γουστάρουν ότι υπάρχει εκεί μέσα. Εικοσιτέσσερις συνθέσεις που σκοπό έχουν να ξεβιδώσεις το κεφάλι σου από το χτύπημα! Καλή ακρόαση.
7.5/10
Ντένια Παλαιολόγου
