Έξω απ’ τα νερά μου ξανά. Οι Everclear, παρόλο που το όνομά του με παρέπεμπε σε κάτι εντελώς διαφορετικό, παίζουν εκείνο το “rock” που ακούμε στα σχολικά “Prom” της Αμερικής – ναι αυτά που μαλλιοτραβιούνται για το ποιος θα βγει βασιλιάς/βασίλισσα -. Το πρώτο κομμάτι με τίτλο “Tiger In A Burning Dream”, δεν ήταν έτσι, αλλά τα κομμάτια “Falling In A Good Way” και “Be Careful What You Ask For” είχαν αυτό το “Έλα πάμε να χοροπηδήσουμε” που δεν αντέχω με τίποτα. Το “Volcano” στη συνέχεια ήταν όντως λίγο πιο alternative και ωραίο στο αυτί ενώ το “Santa Ana Wind” μου θύμισε πολύ Red Hot Chili Peppers (κυρίως στον τρόπο παιξίματος των ντραμς και στη φωνή). Η εισαγωγή του “Wishing” έχει ακουστεί και ξανά ακουστεί και ξανά ακουστεί και ξανά ακουστεί. Ακόμα και η φωνή θα ορκιζόμουν ότι την έχω ξανασυναντήσει στα σύγχρονα, πλέον «δήθεν», rock charts του MTV. Έτσι με κανένα βιντεοκλίπ με τη μπάντα να παίζει σε ένα υπόγειο τη στιγμή που σε όλο το υπόλοιπο βίντεο ο τραγουδιστής κοιτάει φωτογραφίες της «χαμένης του αγάπης». Το κομμάτι δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι κάτι που θα σε αφήσει και με το στόμα ανοιχτό. Τα πράγματα χειροτέρεψαν με το “I Am Better Without You” και να είμαι ειλικρινής νόμιζα πως αυτή η σκηνή είχε εξαφανιστεί. Τελικά ζει και βασιλεύει σε μέρη μακριά από δω! Εδώ θα αναγνωρίσω πως μου άρεσε πολύ η μίξη, με το «πήγαινε-έλα» της κιθάρας στο δεξί και το αριστερό αυτί, και τις ξαφνικές εμφανίσεις του synthesizer στο πίσω μέρος. Το παράλογο intro στο “Aces” μου θύμισε λίγο Green Day έτσι εποχές American Idiot, εκεί που ήταν πιο ωμοί και τα έριχναν. Έτσι και το “Aces” ήταν γρήγορο (2 λεπτά), πριν το συνηθίσεις είχε τελειώσει, Prom-ο-τράγουδο και αυτό όπως τα προηγούμενα. “Jackie Robinson” στη συνέχεια και νομίζω πως το ‘Red Hot Chili Peppers’ style επέστρεψε, κυρίως για το groove, γιατί αλλιώς.. δεν! Το κομμάτι ειλικρινά δεν διέφερε στο είδος ούτε στο τόσο από τα υπόλοιπα. Πάλι λίγο punk “The Golden Rule” και χοροπηδητό για τη συνέχεια. Έτσι λοιπόν κύλησε η ακρόαση και –σχετικά γρήγορα- έφτασα στα δύο τελευταία κομμάτια. Το “Rocket For The Girl” το “Promenade”. Ακόμα και αν η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, τελικά και η δική μου ελπίδα αυτοκτόνησε. Στο ίδιο μοτίβο έληξε το άλμπουμ, με επαναλαμβανόμενες συγχορδίες στις κιθάρες, ντραμς που απλά «εμπλουτίζουν» το μετρονόμο, μπάσο που συνοδεύει άφαντο και μια φωνή τετριμμένη και ανέκφραστη. Ένα “Alternative” που δε με ενθουσίασε και μάλλον δε θα ξανάκουγα. Κλασικά Αμερικάνικο.
4.5/10
Ντένια Παλαιολόγου
