Το ότι θα έφτανε η μέρα που θα περίμενα με μεγάλο ενδιαφέρον μια κυκλοφορία από συγκρότημα του symphonic metal δεν περίμενα να έρθει. Και όμως! ποτέ μην λες ποτέ Μιχάλη. Ο λόγος για τους γείτονες, Ιταλούς, Moonlight Haze που επιστρέφουν στα δισκογραφικά δρώμενα μετά από δύο χρόνια από την προηγούμενη κυκλοφορία τους.
Είχα απολαύσει το “Lunaris” το οποίο με είχε ευχάριστα εκπλήξει στην κυκλοφορία του. μάλιστα δεν κρύβω το γεγονός ότι το άλμπουμ ακόμα βρίσκεται στο κινητό μου μετά από τόσο καιρό και μια στο τόσο με συντροφεύει. Προσπάθησα εσκεμμένα να μην ακούσω τα single που το σχήμα κυκλοφόρησε για το “Animus” έτσι ώστε να το ακούσω απευθείας στην ολότητα του.
Το άλμπουμ βρίσκει το σχήμα να πατά σε μια δοκιμασμένη και επιτυχημένη συνταγή. Ακροβατούν ανάμεσα στο συμφωνικό και το μελωδικό power με την πλάστιγγα προς τιμή τους να γέρνει προς το δεύτερο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ένα άλμπουμ με αρκετά ποικιλόχρωμο ήχο αλλά και αρκετές επιλογές σε θέματα ταχύτητας.
Οι συνθέσεις είναι καλογυαλισμένες με μια pop πινελιά εδώ και εκεί! Καθόλου κακό αυτό. Μπορεί να μην ανοίγει με το πιο δυνατό του κομμάτι, μιας και το “The Nothing” χάνει στα σημεία σε σχέση με το “Till The End”, όμως από εκεί και πέρα δεν έχω κάτι κακό να πω για το άλμπουμ. Δύσκολο να διαλέξω συνθέσεις μιας και όλες έχουν κάτι να πουν. Από το πιο συμφωνικό “Animus” μέχρι το πιο σκληρό “Kintsugi” είναι φανερό ότι το σχήμα κατέχει το άθλημα. Δεν είναι σίγουρα τυχαίο το γεγονός ότι κλείνει με το πολύ δυνατό “Horror & Thunder”, μια κίνηση που δείχνει ότι οι Moonlight Haze δεν ήθελαν να κλείσουν το άλμπουμ με κρότο.
Στα θετικά πρέπει να αναφέρω την φωνή της Chiara Tricarico που έχει την ικανότητα να την προσαρμόζει κάθε φορά βάση της ανάγκες τις εκάστοτε σύνθεσης χωρίς να ακούγεται ούτε μια στιγμή υπερβολική. Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το “Animus” μια νοητή και πιο καλογραμμένη συνέχεια του “Lunaris”, σίγουρα είναι ένα άλμπουμ που πρέπει να βρει την θέση του στην συλλογή των φίλων αυτού του ήχου.
8,5/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com