Στο συγκεκριμένο ανοσιούργημα, αντί να μπω επιτόπου στην κριτική, θα ξεκινήσω να σας παρουσιάσω το ημερολόγιό μου εν μέσω καραντίνας, όπως συνηθίζεται έτσι κι αλλιώς στα social media. Ξύπνησα κατά τις οκτώ το πρωί, έφτιαξα το καφεδάκι μου, πήρα τα μπισκοτάκια μου και έκατσα για την καθιερωμένη εργασία εξ’ αποστάσεως. Η ώρα πέρασε χωρίς να το καταλάβω, άκουγα και τη μουσική που ήθελα (προφανώς όχι αυτό εδώ το σκουπίδι) και έφτασε το σημείο που το στομάχι άρχισε να κάνει σαν μπετονιέρα.
Όταν τελείωσα, έκατσα με τον αδερφό μου να μαγειρέψουμε ο οποίος γύρισε από εξωτερικό και δεν μπορεί να βγει από το σπίτι μέχρι να περάσουν οι δύο εβδομάδες και να μπορέσει να πάει στο χωριό με τους γονείς μου. Είδαμε και μια σειρά την ώρα που τρώγαμε, ενώ μετά έριξα κι ένα ξεγυρισμένο υπνάκο επειδή το σήκωνε το κλίμα. Τα μπαχαρικά μου πέσανε ολίγον τι βαριά.
Αφού ξύπνησα, έφτιαξα άλλο ένα καφέ και είπα να κάτσω να κάνω καμία κριτική. Τι το ήθελα; Έπεσα σε αυτό εδώ το λάθος της φύσης. Οι Kuroi Jukai είναι (ήταν;) από τον Καναδά και το 2015 έβγαλαν αυτή εδώ τη μπούρδα και τέλος. Η αγαπητή Sentient Ruin Laboratories το παρουσιάζει σαν κάτι μνημειώδες. Εγώ αυτό το αίσχος δεν μπορώ να δεχτώ ότι χαρακτηρίζεται σαν μουσική. Power violence/noisegrind αχταρμάς ο οποίος έχει δεκατρία κομμάτια (ο διάολος να τα κάνει) και κρατάει δέκα λεπτά. Δέκα λεπτά ρε!
Το οποίο σημαίνει κοπάνημα για λίγα δευτερόλεπτα με τραγική παραγωγή και άναρθρες κραυγές και πάμε στο επόμενο. Όλα κρατάνε λίγα δευτερόλεπτα, εκτός από δύο που είναι δύο και τριάμισι λεπτά και ανεβάζουν το συνολικό χρόνο. Τα συγκεκριμένα είναι απλά ένας θόρυβος από samples τα οποία μου προκάλεσαν τέτοια νεύρα που κυριολεκτικά ήθελα να αρχίσω να πετάω πράγματα από το μπαλκόνι.
Επειδή λοιπόν πολύ το κούρασα, όχι. Απαράδεκτη κυκλοφορία, απαράδεκτη «μουσική», ένα λάθος της φύσης και τίποτα περισσότερο. Πραγματικά απορώ ποιοι θα πάνε να δώσουν χρήματα γι’ αυτό το χάλι. Shift + delete του αρχείου από τον υπολογιστή, το ψήνω και για format μήπως κατά κάποιο τρόπο μολύνθηκε όλο το σύστημα από τη σαβούρα τους.
0,5/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
