Συγκροτήματα όπως οι Rammstein, οι Slipknot, οι Disturbed, οι Korn, οι Evanescence και λίγα ακόμα ήταν trademark στα μακρινά πλέον ‘00s για τη μουσική που αγαπάμε. Συγκροτήματα τα οποία έδωσαν πνοή καθώς έφεραν νέο κόσμο και αναζωογόνησαν το metal κοινό με νέο αίμα, αλλά επηρέασαν και τις μεταγενέστερες μπάντες. Που όποτε μαθαίνουμε για νέα κυκλοφορία τους αδημονούμε να ακούσουμε νέο υλικό. Είτε αυτό είναι καλό, είτε δεν ταιριάζει στα αυτιά μας (σ.σ.: δε θα πω κακό υλικό) είτε ο,τιδήποτε άλλο. Για τους Rammstein θα μπορούσα να γράψω πολλά. Θα ξεκινήσω με το ότι ποτέ δε μου άρεσε ολοκληρωμένη τους δουλειά, άσχετο αν έχουν γράψει διαχρονικές κομμάταρες. Επίσης, όποιος έχει πάει να μιμηθεί τους Rammstein θα πέσει σε ένα κινούμενο λάκκο καθώς όποιοι προσπάθησαν να τους μιμηθούν στη καλύτερη περίπτωση γελοιοποιήθηκαν. Μόνο οι ίδιοι μπορούν να «αντιγράψουν» τον εαυτό τους και όχι πάντα καλά.
“Zeit” σημαίνει χρόνος. Οι ίδιοι όμως δε δίνουν μάχη με αυτόν καθώς έχουν ανοίξει διάπλατα οι σελίδες της ιστορίας του heavy metal όπου το όνομά τους είναι ανεξίτηλο και κάθε τους κυκλοφορία είναι μια καινούρια εμπειρία και για τους πιστούς οπαδούς τους αλλά και για αυτούς που κινούνται παράλληλα με αυτούς και έχουν ασχοληθεί εντελώς επιδερμικά. Ας μιλήσουμε όμως για το δίσκο.
Το “Zeit” όπως το άκουσα μπορώ να το χωρίσω σε δύο μέρη. Στα έξι πρώτα τραγούδια και στα πέντε τελευταία. Στο πρώτο (σ.σ.: σύμφωνα με τα δικά μου δεδομένα πάντα) ακούς κλασσικές συνθέσεις Rammstein, θα έλεγα λίγο επιτηδευμένα σε πιο ασφαλή μονοπάτια. Το “Armee der Tristen” και το ομώνυμο “Zeit” φαντάζομαι να ανοίγουν τις συναυλίες τους καθώς είναι πιο κοντά σε αυτό που γνωρίζουμε από αυτούς. Ακολουθούν ωραίες μελωδίες, οι οποίες είναι εγκλωβισμένες σε πιο μέτριες συνθέσεις κάτι που μου κάνει εντύπωση. Τα “Scwartz”, “Zick Zack” και “Giftig” αποδεικνύουν περίτρανα αυτό που αναφέρεται πιο πάνω. Ειδικά το “Giftig” έχει μια επική εισαγωγή με beat-άκι, το οποίο θα μπορούσε να γίνει μεγάλη επιτυχία αλλά η ίδια η σύνθεση του κομματιού ρίχνει τη δυναμική του. Από το “ΟΚ” και έπειτα τα πράγματα αρχίζουν και σοβαρεύουν. Παύουν να ακούγονται αναλώσιμοι, καθώς σκληραίνουν και σκοτεινιάζουν σχεδόν απότομα. Οι συνθέσεις είναι πιο δομημένες πιο ρυθμικές σαν να έχουν ζεστάνει τις riff-ο-μηχανές τους. “Meine Tranen” και “Angst” είναι τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, ενώ το “Dicke Titten” με παραπλανητική εισαγωγή τύπου “Fast As A Shark” συνεχίζει στο ίδιο σκοτεινό και δυστοπικό μονοπάτι που χάραξαν τα δυο προηγούμενα τραγούδια. Στο “Lugen” τα πράγματα ηρεμούν, και γίνονται πιο λυρικοί ξετυλίγοντας ένα πανέμορφο τραγούδι γεμάτο συναίσθημα. Και φτάνουμε στο τελευταίο κομμάτι, το “Adieu”, το οποίο μάς αφήνει με διάσπαρτα συναισθήματα. Επικό τέλος με πολλά νοήματα.
Στο “Adieu” απλώνεται μια κινηματογραφική σκηνή. Ποια είναι αυτή; Είναι το τέλος τους; Είναι το “Zeit” το κύκνειο άσμα των Rammstein; Aν όχι, τότε μιλάμε για έναν αξιοπρεπέστατο δίσκο, αντάξιο του ονόματός τους. Αν όμως είναι το τελευταίο επεισόδιο στη σειρά των Rammstein, τότε μιλάμε για μια μεγάλη και ιστορική στιγμή. Η στιγμή που οι Rammstein θα φύγουν με το κεφάλι ψηλά!
7,5/10
Γιάννης Γιουρτζάκης
[email protected]
