Γενικότερα όταν ακούω καφρίλα δε πολύ-γουστάρω και αυτό φαντάζομαι για όσους παρακολουθούν τις δίσκο-παρουσιάσεις μου είναι περισσότερο από σαφές, δίχως αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πραγματάκια που μ’ αρέσουν ασχέτου είδους κτλ. Το θέμα στη παρούσα φάση και με τη δεύτερη δουλειά των Ιταλών Lahmia,είναι πως το παλάτζο μεταξύ deathcore και μελωδικού death, με αρκετές επιρροές από πιο πένθιμες γραμμές θυμίζοντας τους αγαπημένους Draconian για παράδειγμα, με μπέρδεψε αρκετά και δε μπορώ ν’ αποφασίσω και να πω ότι το “Resilience”είναι ένα album που με συγκίνησε ή που στη τελική θα πρότεινα σε κάποιον.
Όχι γιατί δεν είναι καλοπαιγμένο ή γιατί δεν έχει καλή παραγωγή (πραγματικά τώρα που το σκέφτομαι ποιος τελικά δίνει δεκάρα γι’ αυτό;), αλλά γιατί από τη μία ακούω κομμάτια όπως τα “Her Frantic Call”, “The Frayed Lines Of Time” ή το μελωδικό “Divide Et Impera” τα οποία είναι η επιτομή του deathcore και από την άλλη ακούω τα “Void Of Humiliation”, “Existential Vastness” και νιώθω ότι πέρα της πεσιμιστικής ταύτισης μου, τα κομμάτια ανήκουν άνετα σε μπάντες όπως οι My Dying Bride, Draconian, On Thorns I Lay και του ανάλογου ύφους ήχου.
Μπορεί η ελαστικότητα αυτή… Ν’ αρέσει σε κάποιους ή στους ίδιους τους δημιουργούς, αλλά στ’ αφτιά μου στάθηκε όλο αυτό πολύ μπερδεμένο. Πάντως τα κομμάτια που η μπάντα αποφάσισε να βαδίσει στον ανάλογο σκοτεινό ρυθμό είναι καταπληκτικά, αν και στο σύνολό του το “Resilience” ειλικρινά μ’ άφησε εντελώς αδιάφορο. Σε συνδυασμό ότι τα μόλις οκτώ τραγούδια του δίσκου κρατούν κοντά στη μία ώρα, καταφέρνει ναι μεν χρονικά να είναι χορταστικό αλλά στα περισσότερα σημεία και κουραστικό και νομίζω ότι ανέφερα τους λόγους.
Δίχως κομμάτι breakthrough που να με κάνει να ενθουσιαστώ και να πατήσω το repeatξανά και ξανά, ακόμη και στα κομμάτια που μου άρεσαν. Σε συνδυασμό με την προσωπική μου αδιαφορία για τον αυτόν τον ήχο, προσπερνάω με ευκολία.
5/10
Μιχάλης “The Lone Wolf” Κανακουσάκης
[email protected]
