Οι Wilczyca είναι κάτι σαν συνταγογραφούμενο φάρμακο. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι μια στο τόσο θα παίρνω την δόση μου. Παρόλο που δημιουργήθηκαν στα τέλη του 2019, μέσα σε λίγους μήνες έχουν δώσει στο φως τρεις κυκλοφορίες: το “Wilczyca”, το “Horda” και πλέον και…το “Horda”. Στην αρχή έπαθα ένα déjà-vu, αλλά προτού το πάθετε κι εσείς, να ενημερώσω ότι το ένα είναι το EP και το άλλο το full-length.
Για άλλη μια φορά, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την παραδοσιακή, ωμή οπτική των Wilczyca για το black metal. Το μπάσο λάμπει και πάλι δια της απουσίας του, η παραγωγή είναι το ίδιο λασπωμένη και βρώμικη, ο ήχος παραμένει ψαλιδισμένος. Τέλος, η λύσσα και η σατανική μανία των Wilczyca, άλλο ένα σήμα κατατεθέν τους, είναι ξανά παρούσα, όπως και η χαρακτηριστική ambient ατμοσφαιρικότητά τους.
Εάν, αγαπητοί μου αναγνώστες, νιώθετε ακόμη ένα déjà-vu, αυτό οφείλεται στο ότι τόση ώρα γράφω τα ίδια που έγραφα και για το ομώνυμο EP τους. Πώς να κάνω αλλιώς, άλλωστε, αφού σε αυτή την περίπτωση μιλάμε μόνο για τρία νέα κομμάτια. Αν το προηγούμενο ήταν απλώς ένα ΕΡ, θα περίμενα ότι ο ολοκληρωμένος δίσκος θα περιείχε περισσότερα από τρία νέα κομμάτια, συνολικής διάρκειας εννέα λεπτών, με το τρίτο και τελευταίο, μάλιστα, να είναι ένα ambient ορχηστρικό τραγούδι.
Αυτό δεν σημαίνει ότι έχω παράπονο από τα νέα κομμάτια, σαφώς. Για την ακρίβεια, τα δύο πρώτα ίσως είναι και πιο δαιμονισμένα και παρανοϊκά από εκείνα που περιείχε το ΕΡ.
Ωστόσο, θα προτιμούσα οι Wilczyca να μην μας είχαν δώσει τόσα στο πιάτο με το ΕΡ τους αλλά να κρατούσαν κάτι παραπάνω για τον ολοκληρωμένο δίσκο τους, ούτως ώστε αυτός να είχε ακόμη μεγαλύτερο νόημα. Επειδή όμως μας υποχρέωσαν τα παιδιά, καταλήγω σε αυτή την πιο χαμηλή βαθμολογία συγκριτικά με τα προηγούμενα, ενώ αναμένω το επόμενο βήμα που, ιδανικά, δεν θα είναι τόσο κουτσουρεμένο.
6,5/10
Τζούλια Τσαγκάρη
[email protected]
