Πρώτο φάουλ, το όνομα της μπάντας. King Satan. Αλήθεια τώρα; Πάνω που νόμιζα ότι η μουσική μας έχει αρχίσει να ξεπερνάει τις παθογένειες του παρελθόντος και αρχίζει να γίνεται πιο σοβαρή αντί για τη “μουσική του σατανά” που λέγανε τα παππούδια κάποτε. Δεύτερο φάουλ, λες και δεν έφτανε το πρώτο για να πήξουμε στην τυρίλα, έρχεται και ο τίτλος και μας κατακλύζει με τη μυρωδιά ευωδιαστής τυροποικιλίας από την ανατολική Ελβετία. Το δίχρονο ανηψάκι μου να έβαζα, πιο σοβαρό τίτλο θα σκεφτόταν. Και εννοείται, τρίτο και φαρμακερό φάουλ, η “μουσική”.
Αυτό εδώ το πράγμα για να το πούμε απλά, πρόκειται για ένα τεραστίων διαστάσεων αίσχος, για να μην πω σκουπίδι κι έχουμε θέματα. Ένα πραγματικά κακοπαιγμένο industrial που θάβει τις κιθάρες του κάτω από τόνους synths και εφέ, που προσπαθεί να ακουστεί ανεπιτυχώς σαν Rammstein και τελικά καταφέρνει να ακουστεί σαν ένας δίσκος που θα ξυπνούσε ετοιμοθάνατο από κώμα. Για να κλείσει αυτό το πράγμα και να ξαναπέσει σε κώμα. Το πακέτο ολοκληρώνεται από τα αστεία φωνητικά (;) που μπροστά τους ο Blayze Bailey ακούγεται σαν τον Bruce Dickinson (ούπς).
Αδυνατώ σοβαρά να καταλάβω γιατί τέτοια πράγματα κυκλοφορούν εκεί έξω και πιο πολύ αναρωτιέμαι αν η ίδια η μπάντα παίρνει στα σοβαρά αυτό που κάνει. Όχι τίποτα άλλο αλλά ξέρω πάρα πολλές “μη σοβαρές” μπάντες που πραγματικά κάνουν αυτούς εδώ να ακούγονται (ακόμα περισσότερο) γελοίοι. Αν γίνουν τρολ μπάντα, ας βγάλουν καμιά ανακοίνωση τουλάχιστον να ξέρουμε κι εμείς τι γίνεται. Για να μην το κουράζουμε άλλο κι επειδή ακόμα και η βραδινή λάντζα ακούγεται σαν το “Storm Of The Light’s Bane” μπροστά σε αυτή την αηδία, ακόμα και οι τερματισμένοι industrial οπαδοί δεν ξέρω τι θα βρείτε εδώ μέσα. Εγώ πάντως ακούω ένα δίσκο άνευρο, χλιαρό, βαρετό και αστείο.
1/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
