Ύπνος. Ύπνος βαθύς. Αυτό θα σε πιάσει ακούγοντας τη συγκεκριμένη δουλειά του κυρίου απ’ εδώ. Του οποίου μάλλον δεν του έκανε το πραγματικό του όνομα για τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες, αφού με το Gustavsson δεν έκανε καριέρα κανείς, και αποφάσισε να κρατήσει μόνο το G. και να κουμπώσει ένα Winther στο τέλος. Πιθανώς για να μην τον μπερδεύουμε με τους άλλους Johan Winther που υπάρχουν εκεί έξω. Σοφή επιλογή.
Ο Σουηδός μουσικός (;) δραστηριοποιείται την τελευταία δεκαετία με αυτό το project απ’ ότι μπόρεσα να μάθω και έχει διάφορες κυκλοφορίες στο ενεργητικό του, με τις περισσότερες να έχουν κυκλοφορήσει αποκλειστικά σε κασέτες. Ναι, σε κασέτες. Μόνο. Μια από αυτές, το “The Rupturing Sowle” του 2013, επανακυκλοφορεί τώρα από την Pelagic. Λαβράκι βρήκατε μάγκες, μπράβο. Ειλικρινά, αυτές τις λόξες στον εγκέφαλο δεν μπόρεσα ποτέ να τις καταλάβω.
Και δεν μπορώ με τίποτα να πάρω στα σοβαρά ένα μουσικό (;) που βγάζει δουλειές σε μία μορφή η οποία απευθύνεται καθαρά σε ένα περιορισμένο κοινό. Συνεπώς, γράφεις μουσική (;) που δε σε νοιάζει κιόλας αν θα υπάρξει ανταπόκριση από τη στιγμή που περιορίζεις δραματικά το όποιο αγοραστικό κοινό θα μπορεί να είχες. Και ο λόγος που βάζω συνεχώς ερωτηματικά στη μουσική και στο μουσικό, είναι επειδή αυτό το πράγμα αντικειμενικά δεν ακούγεται.
Μιλάμε για έντεκα κομμάτια που διαρκούν λίγο παραπάνω από μισή ώρα, αποκλειστικά ορχηστρικά. Αυτό το άκουσμα χαρακτηρίζεται neofolk. Εγώ το λέω neo-μαρτύριο. Ακουστική κιθάρα, κάτι έγχορδα που σπάνε νεύρα και διάφοροι απροσδιόριστοι ήχοι που πετάγονται δεξιά και αριστερά. Τη μια μου θυμίζουν αέρα που φυσάει, την άλλη ρυάκια που κυλάνε, την άλλη κουδουνίστρες σαν αυτές που βάζουν στα μωρά στην κούνια τους, την άλλη εμβατηριακά κρουστά και τέλος κάτι samples τα οποία είναι απλά ακατανόητος θόρυβος. Ό,τι να ‘ναι όμως.
Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα, το συγκεκριμένο δημιούργημα θα έπρεπε να μείνει ξεχασμένο στις κασέτες και όχι να γλυκαθεί η Pelagic και να το διαδώσει σε ένα ευρύτερο κοινό. Κασέτες ρε φίλε. Δεν είναι τέλη 70s/αρχές 80s που τα πράγματα ήταν αλλιώς για να το παίξεις Νικόλας Άσιμος αδερφέ. Τουλάχιστον αυτός είχε τραγούδια. Εσύ μάλλον κάθεσαι με ένα κασετόφωνο και ηχογραφείς ό,τι σου κατέβει στο κεφάλι, παρουσιάζοντάς το σαν μουσική. Ας καγχάσω. Μακριά. Όποιος/α καταφέρει να βγάλει μια ακρόαση χωρίς να παίξουν τα νεύρα του/της, ας επικοινωνήσει μαζί μου να κεράσω μπύρες.
1/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
