Οι E–Force σχηματίστηκαν το 2001 στο Μόντρεαλ του Καναδά (τώρα μένουν στη Γαλλία), από τον τραγουδιστή/μπασίστα Eric Forrest, που μόλις είχε αποχωρήσει από τους Voivod και χρησιμοποίησε το ψευδώνυμό του, δίνοντας το στο όνομα της μπάντας. Σίγουρα δε τους λες άγνωστους ή αδιάφορους λαμβάνοντας υπόψιν τόσο ότι έχουν κυκλοφορήσει άλλα τρία άλμπουμ πριν από αυτό όσο και τις συμμετοχές που υπάρχουν σε αυτόν τον δίσκο και στον προηγούμενο (“The Curse”2014 με συμμετοχές Glen Drover από Megadeth και King Diamond και Kristina Niemann από Therion)! Το μόνο αρνητικό είναι ότι από το αρχικό line up έχει μείνει μόνο ο Eric… Το “Demonikhol”, όπως και το προηγούμενο άλμπουμ τους, έτσι κι αυτό είναι ένα concept album μιλώντας αυτή τη φορά για τις καταστροφικές συνέπειες του αλκοόλ και τη φθορά που αυτό μπορεί να προκαλέσει. Στο δίσκο πραγματικά γίνεται ένας χαμός – δημιουργικά, συνθετικά και παραγωγικά – αφού εκτός από τον Forrest που αναλαμβάνει εκτός από φωνητικά και ρυθμική κιθάρα και κάποια ντραμς ( τα υπόλοιπα ο Krof που επιστρέφει στο συγκρότημα), έχουμε άλλους τέσσερις(!) lead κιθαρίστες, τους Vincent Agar (Yotangor, Lust), Tomáš Skořepa (Exorcizphobia), Antonello Gilliberto και Dan Baune (Monument).
Πρόκειται για ένα δίσκο χείμαρρο του thrash metal, ο οποίος με έπιασε από την αρχή με το αρκετά Megadeth στις κιθάρες Grievance και τα φοβερά death/thrash φωνητικά του Eric, που μας βάζουν στο όλο θέμα του δίσκου. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν φυσικά κάποια στοιχεία και επιρροές από Voivod, πράγμα που φαίνεται π.χ. στο “Double Edge Sword”. Στο “Invasion” υπάρχει περισσότερο το μελωδικό στοιχείο και φαίνεται η πολύ καλή δουλειά που έχει γίνει στα φωνητικά, Πολύ ωραίο μπάσο επίσης. Μελωδικό, στην αρχή του τουλάχιστον και το “Debauchery”, με το καταστροφικό σόλο που ξεκινάει. Κλασικό thrash metal riffing με φοβερό bridge και refrain. Κομματάρα, από τις χαρακτηριστικότερες και μεγάλες στιγμές του δίσκου. Η (πιο) μελωδική πορεία του δίσκου συνεχίζεται με το “Ultimatum” που έχει τα κολλητικά στοιχεία, μελωδία, σόλο, φωνητικά (όλα δηλαδή!) που είχα διακρίνει και στο “Debauchery”. Άλλη μια κομματάρα που μου άρεσε είναι το ‘Insidious” που ακολουθεί, με τα φωνητικά λίγο διαφορετικά, αλλά εξίσου εντυπωσιακά. Και εδώ ένα χαρακτηριστικό είναι το μπάσο που ακούγεται καθαρά, όπως στα πιο πολλά κομμάτια.
Το ομώνυμο του δίσκου, είναι ένα λίγο διαφορετικό κομμάτι, αρκετά πιο γκρουβάτο, που και αυτό, όπως και όλο το άλμπουμ καθώς προχωράει, σου περνάει αυτό που θέλει η μπάντα, παραστατικά, βάζοντας τον ακροατή στο κλίμα του όλου concept. Αυτό είναι ένα από τα πολλά πράγματα που οι E–Force έχουν καταφέρει καλά. Η ιστορία του δίσκου κλείνει εκφραστικά (όπως είπα πριν) και εξίσου εντυπωσιακά με το “State Of Delusion” που μαζί με τη ρεφρενάρα του με έκανε να το λατρέψω! Περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο τις επιπτώσεις του αλκοολισμού και το πώς καταλήγει ένας άνθρωπος εθισμένος σε αυτό. Το “Last Call” είναι απλά ένα outro γιατί κάπως έπρεπε να πέσουν οι τόνοι μετά από αυτό που προηγήθηκε! Γενικά δεν υπάρχει κάτι αρνητικό ή που να μην μου άρεσε από το “Demonikhol”. Ένα άλμπουμ «πλούσιο», γεμάτο από όλες τις απόψεις, δυνατό και με καθαρή παραγωγή (π.χ. καθαρά lead riff), πράγμα που νομίζω φαίνεται σε όλα τα όργανα, ένα άλμπουμ που το άκουσα με μεγάλη ευχαρίστηση και πώρωση και θα τοπ ξανακούσω! Πιστεύω δεν έχει σημασία το πόσοι – για παράδειγμα – κιθαρίστες συμμετείχαν στο άλμπουμ, αλλά το συνολικό αποτέλεσμα, που ήταν καταπληκτικό, όπως και η συνολική δουλειά του Eric και της υπόλοιπης παρέας. Έστω και τώρα, τους μάθαμε καλύτερα με αυτή τη δισκάρα, εύχομαι να συνεχίσουν και να διατηρήσουν σταθερό line up, προσφέροντας ανάλογες κυκλοφορίες στο μέλλον.
8/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]
