Από την Αμερική η εν λόγω κυκλοφορία, είναι άλλο ένα project (Heavens και theHell τα άλλα δυο) από τον τραγουδιστή Matt Skiba, ο οποίος δεν είναι και άγνωστος, καθώς από το 1998 μέχρι και το 2013 κυκλοφόρησε οκτώ studio albums με τους Alkaline Trio, την αρχική και βασική του μπάντα. Από εκεί, όπως είναι λογικό, υπάρχουν κάποια παρόμοια στοιχεία , κάποιες ομοιότητες, αλλά το δεύτερο άλμπουμ με τους Secrets (είχαν προηγηθεί το “Babylon” και to ep “Haven’t You” το 2012) έχει πιο «δικό» του, ξεχωριστό ήχο, κάτι που φυσικά συνέβαλε σε αυτό περισσότερο τραγουδιστής, όπως και ο παραγωγός με τον οποίο ήθελε να εργαστεί, χωρίς αυτός να ξέρει από τις προηγούμενες δουλειές του καλλιτέχνη (κυρίως με τους Alkaline Trio).
Έτσι, το αποτέλεσμα είναι διαφορετικό και πιο προσωπικό για τον Matt Skiba. Παρόλο που στην αρχή το εξώφυλλο με ξίνισε, σε συνδυασμό με το ότι δεν ήξερα και τι ακριβώς θα ακούσω, μπορώ να πω ότι πραγματικά δε βρήκα κάτι αρνητικό στο άλμπουμ αυτό! Η φρέσκια και καλή παραγωγή φαίνεται από το πρώτο κιόλας κομμάτι “Lonely And Kold” – ένα από τα διάφορα που τραγουδιστής παίζει με τις λέξεις στους τίτλους (γενικά το κάνει αυτό, όπως και στον τίτλο του άλμπουμ, “k” αντί για “c”!) – όπως και ο μοντέρνος /νέος ήχος με τον οποίο έχουμε να κάνουμε σε αυτό το δίσκο. Αlternative rock έχουμε, rock γενικότερο έχουμε, indie αρκετό έχουμε, όπως και αρκετές επιρροές από καλλιτέχνες όπως ο David Bowie. Στο πρώτο τραγούδι επίσης, προς το τέλος «σκάνε» για πρώτη φορά μύτη και τα πιο ατμοσφαιρικά στοιχεία. Γενικά, έχει και τις παιχνιδιάρικες στιγμές του, στο “She Wolf” δηλαδή, πιο επιθετικά κομμάτια όπως το “She Said” και ακόμα πιο ατμοσφαιρικά και εντυπωσιακά κομμάτια όπως τα “Krazy”, “I Just Kill To Say I Love You”, “Way Bakk When”, “Never Believe”. Το τελευταίο, η ατμόσφαιρα που υπάρχει σε όλο το δίσκο, είναι και αυτό που μου άρεσε περισσότερο από τα πολλά θετικά του “Kuts”. Σε αυτό φρόντισε το πλέον αγαπημένο μου από εδώ, “I Just Kill To Say I Love You”. Πιο ιδιαίτερη και επίσης χαρακτηριστική περίπτωση είναι το “Krashing”, με τα πλήκτρα να το δένουν πιο πολύ και να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο και μεγαλύτερο ρόλο στα επόμενα κομμάτια (η ατμόσφαιρα που λέγαμε πριν…!). Και εδώ, όπως σε όλο το δίσκο, τα φωνητικά είναι το δυνατό σημείο και με την δυναμική κιθάρα του Skiba να μην αφήνει το κομμάτι να γίνει μονότονο!
O δίσκος κλείνει χωρίς κάποια έκπληξη ή διαφορά, όπως περίμενα με το στοχαστικό και νοσταλγικό “Vienna”. Νομίζω ότι καλύτερα δε γινόταν. Όπως έγραψα και στην αρχή, δε μπορώ να βρω κάτι πραγματικά αρνητικό, δεν υπήρχαν βαρετές στιγμές, δυνατό σημείο τα φωνητικά, που μου άρεσαν αρκετά, βγάζοντας συναίσθημα και παράπονο σε κάποιες φάσεις, και τα “catchy” refrain στα περισσότερα κομμάτια. Πιασάρικα και σύντομα, όλα τα κομμάτια, δεν επέτρεψαν σε καμία στιγμή στο δίσκο να γίνει μονότονος. Τα εύσημα στους μουσικούς, τον παραγωγό Rob Schnapf και φυσικά τον Matt Skiba που απομακρύνθηκαν από τον ήχο των Alkaline Trio, θέλοντας να κάνουν κάτι που να έχει διαφορά, με νέα στοιχεία και ιδέες, με το υλικό που είχε ο τραγουδιστής και κιθαρίστας. Το καταφέρανε πιστεύω και με το παραπάνω, συνθέτοντας έναν όμορφο και ατμοσφαιρικό δίσκο. Εμένα προσωπικά με κάνανε να θέλω να το ξανακούσω και άλλες φορές. Άνετα! Θα ήταν ωραία ιδέα να τους βλέπαμε στις πρώτες ώρες του Rockwave Festival!
7,5/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]