Από το Γκέτεμποργκ της Σουηδίας μας έρχονται οι Dun Ringill (φοβερό όνομα-αναφορά στους Jethro Tull, μπράβο για την επιλογή) οι οποίοι παίζουν doom metal με κάποιες folk επιρροές και αυτός ο δίσκος είναι ο δεύτερός τους, τον οποίο δυστυχώς βαρέθηκα πάρα πολύ γρήγορα. Το βασικό πρόβλημα του δίσκου είναι ότι έχει τεράστια έλλειψη έμπνευσης. Το riffing ακούγεται τελείως στερεοτυπικό, παγιδευμένο μέσα στα στεγανά του doom metal ενώ δεν υπάρχει κάποια μελωδία που να δικαιολογεί την ύπαρξη τόσων αργών σημείων.
Για να προλάβω τυχών περίεργους, προφανώς και θα είναι πολλά τα αργά σημεία εφόσον ακούμε doom, αλλά ας μην ξεχνάμε πως μεγάλες μπάντες του είδους, όπως γα παράδειγμα οι Solitude Aeturnus είχαν και ξεσπάσματα και τα αργά τους σημεία ήταν γεμάτα μελωδία και λυρισμό. Εδώ πάλι, αυτό που ακούω είναι ένα αργό πράγμα που δεν μπορεί να ξεφύγει από την πεπατημένη του είδους. Όσο δε για το folk κομμάτι που επικαλούνται, πραγματικά αδυνατώ να αντιληφθώ την ύπαρξη του εδώ μέσα.
Τόση είναι η βαρεμάρα που μου προκάλεσε που ακόμα και το πλύσιμο πιάτων μου φάνηκε σαν εμπειρία πρώτης ακρόασης του “Slaughter Of The Soul” μπροστά σε αυτό το δίσκο. Συνήθως πάντως για τέτοια ατοπήματα φταίει κυρίως το γεγονός ότι τα μέλη του συγκροτήματος δεν ακούνε διαφορετικά είδη μουσικής και άρα τα ερεθίσματα που λαμβάνουν είναι πολύ λίγα για να συνθέσουν κάτι που να έχει ένα λόγο ύπαρξης. Γιατί αν μπορεί να βγει ένα συμπέρασμα από το δίσκο, αυτό είναι ότι χρειάζεται κι άλλα στοιχεία. Το ξερό doom riffing και μια καλή φωνή δεν φτάνουν.
Και δυστυχώς ή ευτυχώς, ζούμε σε μια εποχή που αν δεν έχεις κάτι το ξεχωριστό να δώσεις συνθετικά, αυτόματα περνάς στον κάλαθο των αχρήστων γιατί η μουσική σήμερα είναι τόσο πολλή που πρέπει να έχεις ένα στυλ επηρεασμένο από πολλά πράγματα προκειμένου να μείνεις στη λίστα κάποιου ακροατή. Και δυστυχώς οι Σουηδοί δεν το έχουν. Μακάρι να παρουσιάσουν μια βελτίωση στο μέλλον, γιατί με τέτοιες κυκλοφορίες μάλλον να κοιμόμαστε θα μας κάνουν.
3,5/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
