Καιρό είχα να πάω προς του Καναδά τα μέρη και θα το κάνω τώρα για τους Hyperia, οι οποίοι παίζουν…thrash metal, τι άλλο; Οι Hyperia σχηματίστηκαν από το ζεύγος Colin Ryley (κιθάρα) και Marlee Ryley (φωνητικά) το 2018, με τη σύνθεση να συμπληρώνουν οι David Kupisz (κιθάρα) και Scott Degruyter (μπάσο). Η δισκογραφική τους πορεία ξεκίνησε γρήγορα, αφού το 2019 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP, με τίτλο “Fish Creek Frenzy”, ενώ τον επόμενο χρόνο ήρθε και το ντεμπούτο τους, το “Insanitorium”. Και τώρα, μόλις δύο χρόνια και δύο μήνες μετά, οι Καναδοί επιστρέφουν για τη δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά τους, ονόματι “Silhouettes of Horror”.
Θα ξεκινήσω αναφερόμενος στο εξώφυλλο του δίσκου, το οποίο έχει πραγματικά μια 80ς thrash metal αισθητική, οπότε και να μην ξέρεις τι παίζουν οι Hyperia, βλέποντας το εξώφυλλο έχεις μια υποψία. Ωραία, επίσης, είναι η διακριτική αναφορά στον «Εφιάλτη στο Δρόμο με τις Λεύκες» και στον Freddy Krueger. Όσον αφορά τα τραγούδια, το “Silhouettes of Horror” είναι ένας concept δίσκος, αφού οι στίχοι τους καταπιάνονται με θέματα όπως η παραψυχολογία, το ανθρώπινο μυαλό, οι παραισθήσεις, ο φόβος και τα απάνθρωπα πειράματα των κυβερνήσεων σε ανθρώπους.
Μουσικά, ο δεύτερος δίσκος των Καναδών είναι πραγματικά καταιγιστικός, με τις ταχύτητες και την ένταση να βαράνε κόκκινο. Όπως αναφέρουν οι ίδιοι, παίζουν μελωδικό thrash metal και η περιγραφή αυτή είναι απόλυτα ακριβής, με τη μελωδία να μην έχει καμία αρνητική επίδραση στο thrash κομμάτι, αλλά αντίθετα το αγκαλιάζει και πορεύονται μαζί.
Στο μεγαλύτερο μέρος του ο δίσκος πατάει σε ξέφρενες up-tempo ταχύτητες, με καταιγιστικά τύμπανα, φουλ βαριές κιθάρες και δυνατό μπάσο, με μοντέρνα προσέγγιση στον ήχο και στην παραγωγή, αν και σε κάποια σημεία η μουσική κλείνει το μάτι προς το old-school thrash. Επίσης, δεν ήταν λίγες οι φορές που τα τύμπανα ήταν τόσο γρήγορα, που οριακά δεν έφταναν σε επίπεδα blast beat.
Όμως, ακόμα και σε εκείνα τα σημεία που οι ταχύτητες έπεφταν, η μουσική δεν έχανε καθόλου από την έντασή και τον βαρύ ήχο της και ήταν εκεί που πραγματικά καταλάβαινες πως οι Καναδοί έχουν άγριες διαθέσεις. Αν και νομίζω πως ο σβέρκος το είχε καταλάβει νωρίτερα, με τις διπλοβάρδιες που κάνει.
Όσον αφορά το μελωδικό κομμάτι, αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με αργά και ατμοσφαιρικά περάσματα, με αργά σόλο ή με μελωδικά φωνητικά, αν και υπάρχουν κάποιες σύντομες τέτοιες στιγμές εδώ κι εκεί. Αντίθετα, η μελωδία είναι άρτια συνδεδεμένη με τη βαρύτητα και την ταχύτητα των συνθέσεων, σε μία πολύ ωραία συνύπαρξη.
Η μελωδία προέρχεται κατά κύριο λόγο από τις κιθάρες, οι οποίες έχουν μια πιο power / neo-classical νοοτροπία, τόσο στα riffs όσο και στα σόλο. Δεν ήταν λίγες οι φορές, δηλαδή, που εξαιτίας αυτής της προσέγγισης στην κιθάρα νόμιζα πως άκουγα κάποιο βαρύ power metal κομμάτι. Και αυτό δημιουργούσε γενικά μια ωραία αντίθεση και ήταν και ενδιαφέρον, καθώς δεν είναι κάτι που ακούς συχνά. Ή τουλάχιστον κάτι που εγώ δεν έχω ακούσει συχνά.
Ωραία δουλειά, έχει κάνει επίσης και η Marlee Ryley, της οποίας τα δυνατά και τραχιά φωνητικά ταίριαζαν απόλυτα στη μουσική και πολλές φορές έδιναν ακόμα περισσότερη δύναμη στα τραγούδια. Αλλά ήταν ωραίο και το γεγονός πως συχνά άλλαζε το ύφος της φωνής της, περνώντας από τραχιά σε τσιριχτή, σε βαθιά, ακόμα και σε πιο black, δίνοντας μια ενδιαφέρουσα ποικιλομορφία στα φωνητικά.
Το μόνο θέμα που είχα με το δίσκο ήταν το γεγονός πως το ύφος των τραγουδιών δεν άλλαζε και πάρα πολύ και ήταν εύκολο να διακρίνεις μια μανιέρα στο συνθετικό κομμάτι. Βέβαια, αυτό δεν θα αποτελούσε τόσο πρόβλημα, αν ο δίσκος ήταν πιο μικρός σε διάρκεια. Σίγουρα, ένας δίσκος που διαρκεί σαρανταέξι λεπτά δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι τεράστιος, αλλά όταν τα τραγούδια του δεν διαφέρουν τόσο το ένα από το άλλο, αρχίζει μετά από ένα σημείο να βαραίνει (με την κακή έννοια).
Αν εξαιρέσεις αυτό το «παράπτωμα», το “Silhouettes of Horror” είναι ένα εξαιρετικά δυνατός δίσκος, που θα απολαύσουν οι φίλοι του thrash metal. Και σίγουρα θα απολαύσουν και το τελευταίο τραγούδι που είναι πολύ ωραία και στιβαρή διασκευή στο “Gimme Gimme Gimme” των ABBA. Οι Hyperia δείχνουν πως είναι ένα συγκρότημα γεμάτο πάθος και ενέργεια και αναμφίβολα αυτό περνάει στον ακροατή μέσω της μουσικής τους. Αν θελήσετε να το ακούσετε είμαι βέβαιος πως θα περάσετε πολύ καλά.
7/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
