Όταν διαπίστωσα ότι αυτό είναι το side project στο οποίο συμμετέχει ο γερόλυκος Mark Shelton των Manilla Road, τότε με μεγάλο ενδιαφέρον αλλά και περιέργεια ξεκίνησα να ακούω και να ψάχνω το δεύτερο μάλιστα άλμπουμ των Hellwell. Ένας από τους λόγους φυσικά, ήταν για να ανακαλύψω και να δω σε τι διαφέρει το συγκεκριμένο υλικό από τους ιστορικούς Manilla Road. Από τις αλλαγές που υπάρχουν εδώ, σε σχέση με τον πρώτο τους δίσκο “Beyond The Boundaries Of Sin” (2012) είναι ότι πίσω από τα τύμπανα βρίσκεται ο Randy “Thrasher” Foxe (επίσης Manilla Road), με εξαιρετική απόδοση όπως θα διαπιστώσετε και λέει και ο Mark. Από ότι λέει επίσης, με αυτόν στα τύμπανα, το υλικό του δίσκου ακούγεται σαν να είναι από άλμπουμ των Manilla Road όπως π.χ. το “Out Of The Abyss”. Τα στιχουργικά θέματα για άλλη μία φορά καταπιάνονται με το gothic horror στοιχείο, κοιτάζοντας όμως κατά καιρούς και στην επιστημονική φαντασία. Το φοβερό εξώφυλλο, το οποίο ταιριάζει άψογα στην ατμόσφαιρα και με το σκοτεινό, horror κλίμα του δίσκου, για κάποιο λόγο μου θύμισε κάτι από N.W.O.B.H.M. και τους Satan (βλέπε “Court In The Act”)!
Με το εισαγωγικό “Lightwave” σίγουρα επιβεβαιώνεται αυτό που είπε ο Mark Shelton. Το κομμάτι ξεκινάει το δίσκο δυναμικά, όντας αρκετά βαρύ. Τα φωνητικά του Mark είναι αρκετά διαφορετικά σε σχέση με αυτά που έχουμε συνηθίσει, πιο βαθιά και πιο επιθετικά, ηχητικά κάπως κοντά σε death metal, αλλά χωρίς να είναι ακριβώς αυτό! Το “Necromantio” θα μπορούσες να το πεις κλασικό Shelton κομμάτι, με την υπέροχη κιθάρα και τα solo να είναι αυτά που ξεχωρίζουν. Η πραγματική δουλειά πάντως και αυτό που επιχειρούν να κάνουν, είναι πιο χαρακτηριστικά και τα καταλαβαίνει κανείς από το 16λεπτο έπος “To Serve Man” και μετά. Αρκετά ψυχεδελικά στοιχεία με τα πιο «death metal», επιθετικά φωνητικά που έγραψα πιο πάνω να επανέρχονται. Φοβερές οι γραμμές στο bridge/refrain, σου κολλάνε εύκολα και καλά. Αυτό είναι και το πρώτο κομμάτι που τα πιο «εκκλησιαστικά» synthesizer-πλήκτρα του E.C. Hellwell κάνουν πολύ αισθητή την παρουσία τους, δημιουργώντας ατμόσφαιρα και δείχνοντας την πιο πειραματική προσέγγιση του σχήματος. Το τραγούδι από τη μέση του και μετά μου θύμισε αρκετά κομμάτια των Manilla Road όπως το “Death By The Hammer”. Σαφώς και σε αυτό ευθύνονται οι φωνητικές γραμμές του Mark. Τα synths/πλήκτρα ξαναεπαναλαμβάνονται, θυμίζοντας όμως αυτή τη φορά πιο πολύ από 70s ήχο, αλλά παράλληλα και αυτό που είχαν κάνει π.χ. οι Candlemass στο τελευταίο τους full length “Psalms For The Dead” (2012). Σε όλο αυτό, έντονο το horror στοιχείο, πολύ ωραία η δουλειά στην κιθάρα, ενώ ίσως θα έλεγα ότι μπορεί κανείς να βρει στοιχεία από πρώιμους Cathedral. Πιθανόν να μπορούσαν να μειώσουν την τεράστια διάρκεια του κομματιού, αλλά η αλήθεια είναι ότι δε χάνει το ενδιαφέρον του ούτε λεπτό και προσωπικά δε με κούρασε καθόλου.
Το μοτίβο με τα πολύ χαρακτηριστικά πλήκτρα συνεχίζεται με το “It’s Alive”, με όλα αυτά που έγραψα πιο πάνω, κρατώντας την όλη Manilla Road φάση του, κυρίως με το refrain το οποίο κάνει το κομμάτι αρκετά πιασάρικο. Εξαιρετικά κιθαριστικό solo και εδώ. Πρέπει να πω ότι και το “Galaxy Being” με πόρωσε, από τις πιο επικές και πιο χύμα στιγμές. Και εδώ ισχύουν τα αλά Candlemass πλήκτρα που ανέφερα πιο πάνω. Η γενικώς πιο πειραματική προσέγγιση του δίσκου, φαίνεται στο “The Last Rites Of Edward Hawthorn” που κλείνει το άλμπουμ και έχει χαρακτήρα επίλογου. Τα πλήκτρα που το ξεκινάνε είναι πιο ψυχεδελικά, με πιο πολύ μυστήριο, πράγμα που είχα διαπιστώσει λιγότερο στο προηγούμενο κομμάτι και επίσης είναι πιο ήρεμα, όπως και τα φωνητικά του Mark. Πολύ ψυχεδέλια βασικά, αλλά και περισσότερο μυστήριο! Εδώ κιθάρα παίζει ο Ian Shelton και γενικά γίνεται μουσικός καταιγισμός από τα πλήκτρα και φυσικά από το φοβερό drumming. Αυτό λοιπόν το τελευταίο, γίνεται πιο επικό και πιο Manilla Road, μπορεί σε μερικούς στην αρχή να φέρει στο μυαλό τραγούδια όπως το “Dreams Of Eschaton” (το έπαθα κάπου στην αρχή), γενικά όμως δε ξεφεύγει από το κλίμα που «βγάζει» ο δίσκος από το τρίτο κομμάτι και έπειτα.
Μετά από άλλη μία ακρόαση, την οποία πραγματικά ευχαριστήθηκα και με ενθουσίασε, δεν έχω πολλά λόγια να γράψω! Η αλήθεια είναι ότι είχα καιρό να ενθουσιαστώ τόσο με κάποια κυκλοφορία. Η όλη ιδέα των μουσικών, όπως λέει ο Mark Shelton, ήταν να ανακατέψουν διάφορα είδη και στυλ του rock και του metal, που να μπορούν να υποστηρίξουν την ατμόσφαιρα και τη γενική θεματολογία και τις ιστορίες του άλμπουμ. Μάλιστα ήθελαν τα πλήκτρα και τα synths να μη βγουν τόσο μπροστά σε σχέση με το πρώτο άλμπουμ και τούτο εδώ να μην ηχεί απαραίτητα επηρεασμένο από τα ‘70s (πράγμα που κάνει μέχρι ενός σημείου). Το πρώτο σκέλος δε ξέρω κατά πόσο έγινε στο βαθμό που ήθελαν, διότι τα synths και τα πλήκτρα στα περισσότερα κομμάτια, είναι αυτά που χαρακτηρίζουν το “Behind The Demon’s Eyes”, που το κάνουν ξεχωριστό! Όλα αυτά ίσως επειδή δεν είχα ακούσει το ντεμπούτο τους (πράγμα που θα επιχειρήσω να κάνω οπωσδήποτε!). Ένα σχεδόν τέλεια δομημένο άλμπουμ θα έλεγα. Καταφέρνουν να κάνουν όλα αυτά που έγραψα σε αυτή την παράγραφο απλά τέλεια. Εάν τα δύο πρώτα κομμάτια κόλλαγαν περισσότερο με αυτό που ακολούθησε από το τρίτο και μετά και με ακόμα περισσότερη συνοχή, με το συνολικό μοτίβο του δίσκου – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν απαραίτητο για το project – τότε δε θα είχα κανένα θέμα, ίσως και με μία δόση υπερβολής, να μιλήσω για αριστουργηματικό δίσκο! Ακούστε τον ό,τι και να γίνει, δίνοντάς του χρόνο.
8.5/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]
