Πριν από κάτι μήνες, είχε έρθει στο inbox μου το “Horrific Honorifics [EP]” των Crippled Black Phoenix, για κριτική. Όπως είχα γράψει και εκεί, η μπάντα από την Αγγλία, δεν είναι και από τις αγαπημένες μου. Παρόλα αυτά, το “Horrific Honorifics [EP]” είχε μια ποιότητα στις διασκευές που δεν μπορούσα να προσπεράσω. Η καινούργια δουλειά των Βρετανών είναι εδώ και υπάρχει πολύς κόσμος που περιμένει πως και πως τις μελαγχολικές έως doomy μελωδίες των Crippled Black Phoenix, για να εξωτερικεύσει τα άσχημα συναισθήματα.
Ο mastermind της μπάντας Justin Greaves, δεν έχει κρύψει ποτέ τα θέματα που έχει με την κατάθλιψη, οπότε και το “Great Escape”, τα συναισθήματα που χαρτογραφούν οι Crippled Black Phoenix, είναι κυρίως αρνητικά. Τα 74 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος, με μόλις 11 τραγούδια, είναι μια πολύ τολμηρή κίνηση, αφού σε αυτό το είδος της μουσικής, είναι αρκετά εύκολο να κουράσεις τον ακροατή. Όπως και το “Bronze” ή το “Destroy Freak Valley”, έτσι και το “Great Escape” είναι πολύ δύσκολο να το ακούσω. Η μεγάλη διάρκεια των τραγουδιών αλλά και η συνεχής ατμοσφαιρική διάθεση, είναι αρκετά βαρετή για τα γούστα μου.
Το πρώτο όνομα που μου έρχεται στο μυαλό είναι φυσικά οι Pink Floyd, αλλά το να μπορέσει κάποιος να πλησιάσει την ιδιοφυΐα του Gilmore ή του Waters, είναι πράγμα αρκετά δύσκολο. Τα άσχημα ξεκινάνε με το “You Brought It Upon Yourselves”, το οποίο είναι ένα ατμοσφαιρικό intro το οποίο διαρκεί σχεδόν 4 λεπτά. Next. Εξαιρετικό το “To You I Give”, το οποίο σε συνεπαίρνει με τις μελωδίες του και την ατμόσφαιρα και σίγουρα είναι ένα από τα κορυφαία τραγούδια του δίσκου. Από εκεί και μετά… μάλλον τα πράγματα παίρνουν την κατιούσα, με εξαιρέσεις τo δυνατό “Slow Motion Breakdown” και το αρκετά μελωδικό “Nebulas”.
Τα electronic “Madman” και “Las Diabolicas”, με αφήνουν παντελώς αδιάφορο, ενώ τα “epics” του δίσκου, “Times, They Are A Raging” και “The Great Escape Prt.2”, που ξεπερνάνε τα 10 λεπτά, ενώ έχουν καλές ιδέες, χάνονται στις μεγάλες διάρκειες. Από εκεί και πέρα, ένας τέτοιος δίσκος θα πρέπει να συνδέεται με τον ακροατή σε όλα τα επίπεδα, ειδικά στις μελωδίες. Οι μελωδίες στο “Great Escape”, χάνονται και μετά από αρκετά ακούσματα, δεν μένει σχεδόν τίποτα.
Δεν ξέρω για ποιο λόγο οι Crippled Black Phoenix, έχουν τόση μεγάλη επιτυχία, αλλά από ότι φαίνεται υπάρχει το κοινό για αυτή τη μουσική. Είμαι μάλλον σίγουρος ότι πολύ θα πείτε ότι είμαι άσχετος και ότι δεν μπορώ να αναγνωρίσω την διάνοια πίσω από την ατμόσφαιρα και τις prog τάσεις της μπάντας, αλλά εγώ θα επιμείνω στην άποψή μου. Στο κάτω-κάτω, μάλλον οι οπαδοί της μπάντας θα ικανοποιηθούν από το “Great Escape”. Οι υπόλοιποι θα προσπεράσουν όπως εγώ.
5/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
