[Option A]
Ποιος είπε ότι το δεκατρία είναι άτυχο νούμερο; Σίγουρα όχι οι Καλιφορνέζοι θρύλοι του US heavy/power metal. Τέσσερα χρόνια μετά το πολύ καλό “Concussion Protocol”, οι Vicious Rumors επιστρέφουν για να επιβεβαιώσουν μια νομοτελειακή αλήθεια: δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να σου φτιάξει περισσότερο τη διάθεση μια σκατένια μέρα, εβδομάδα, χρονιά ή δεκαετία από τα riffs του κύριου Geoff Thorpe. Κομμάτια όπως το “Arrival Of Desolation” καθιστούν απίστευτο το γεγονός ότι υπήρξε κάποτε μια περίοδος μετά την εγχείρηση που υποβλήθηκε και στα δύο χέρια, κατά την οποία δεν γνωρίζαμε αν και πότε θα καταφέρει τελικά να επιστρέψει στην ενεργό δράση.
Η οποία αν κρίνουμε από το τσίμπημα ενθουσιασμού που προκαλεί η σειρήνα στο εναρκτήριο “Celebration Decay”, μάλλον τον χρειάζεται περισσότερο απ’ ότι χρειάζεται εκείνος αυτή. Πράγματι, με την περιοδεία για τον εορτασμό των σαράντα χρόνων από τη γέννηση της μπάντας να διαρκεί παραπάνω του αναμενόμενου λόγω ζήτησης, ο δίσκος είναι πάνω απ’ όλα αποτέλεσμα της χημείας τεσσάρων ανθρώπων που έχουν δεθεί μουσικά πρωτίστως στο δρόμο και μετά στο studio.
Αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο προτέρημα του “Celebration Decay” αλλά και τον λόγο που λειτουργούν εξίσου καλά τόσο οι δοκιμασμένες φόρμουλες (“Pulse Of The Dead”, “Arrival Of Desolation”, “Collision Course Disaster”) όσο και ορισμένοι πειραματισμοί (η τριάδα “Darkness Divine”, “Long Way Home” και “Cold Blooded”). Ειδικά το “Darkness Divine” είναι ένας ύμνος χαμηλών ταχυτήτων που δείχνει χωρίς τυμπανοκρουσίες και παρελθοντολάγνες γραφικότητες, ότι το μέλλον αυτής της μουσικής μπορεί να προέρχεται κάλλιστα από τα ίδια άτομα που τη δημιούργησαν. Άλλωστε, στιγμές όπως το “Asylum Of Blood” καταδεικνύουν ότι το mojo τους έχει διατηρηθεί ανέπαφο από το “Word Of Mouth” του 1994, ενώ το “Long Way Home” θα μπορούσε να είναι από μόνος του λόγος για να τρώμε στη μάπα φέρελπις πιτσιρικάδες/αναβιωτές του ήχου ακόμα και μετά από άλλα σαράντα χρόνια.
Μιλώντας για πιτσιρικάδες, το “Celebration Decay” είναι η πρώτη ολοκληρωμένη κυκλοφορία για τον Nick Courtney πίσω από το μικρόφωνο. Το αξιοσημείωτο εύρος και η καθηλωτική ένταση με τα οποία ερμηνεύει τον καθιστούν κάτι παραπάνω από ικανό να σηκώσει το βάρος της θέσης που κάποτε κατείχε ο αδικοχαμένος Carl Albert. Αλλά και του ιστορικού ονόματος των Vicious Rumors εν γένει. Το ίδιο ισχύει επίσης για τον «είμαι μόλις 21 αλλά παίζω κιθάρα στους Vicious Rumors» Gunnar Dügrey, o οποίος αποδεικνύεται εξίσου επιτυχημένη επιλογή.
Μπαίνοντας αισίως στην πέμπτη δεκαετία της καριέρας τους, οι Vicious Rumors δεν είναι απλά μια καλογερασμένη μπάντα, κάποιου είδους μουσειακό κειμήλιο ή απλά βρικόλακες που τρέφονται από τη φυσική και αναπόφευκτη τάση του ανθρώπου να ρέπει προς τη νοσταλγία. Είναι μια μπάντα που ούτε θέλει, ούτε χρειάζεται να αποδείξει πλέον κάτι. Παίζει απλά ένα εξωφρενικά υψηλής ποιότητας heavy metal, το οποίο πρέπει πρωτίστως να γουστάρει η ίδια. Το οποίο ίσως (και) για αυτό τον λόγο, είναι διαολεμένα διασκεδαστικό. Και τελείως απαλλαγμένο από τον ορυμαγδό μουσικών ιδεοψυχαναγκασμών που του φόρτωσαν οι millennials πρωταγωνιστές του που ακολούθησαν.
Υ.Γ. Προσπαθώ απελπισμένα τόση ώρα να κρατηθώ για να διατηρήσω ένα επίπεδο που αρμόζει σε αυτό το σχήμα και στον σεβασμό που έχω στο περιοδικό και όλους του συνεργάτες του, αλλά δεν αντέχω να μην το γράψω: Ο Geoff Thorpe είναι ο μπαμπάς σας. Μουσικά, αισθητικά, ιδεολογικά, μπορεί και βιολογικά, που να ‘ξέρω εγώ;
9/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
[email protected]
[Option B]
Οι Vicious Rumors αποτελούν ένα τεράστιο κεφάλαιο του US power metal και έχουν κυκλοφορήσει δισκάρες τόσο με τον αείμνηστο Carl Albert όσο και με τον Brian O’Connor ενώ φυσικά δεν μπορείς να παραλείψεις και τον απίθανο James Rivera έστω κι αν ηχογράφησε με τη μπάντα έναν μόνο δίσκο. Τα “Soldiers Of The Night” (1985), “Digital Dictator” (1988), “Vicious Rumors” (1990), “Welcome To The Ball” (1991), “Word Of Mouth” (1994), “Something Burning” (1996), “Cyberchrist” (1998) και “Warball” (2006) αποτελούν διαμάντια του ιδιώματος που δεν αφήνουν αδιάφορο κανέναν οπαδό του US power ήχου.
Από την άλλη όμως οι Vicious Rumors έχουν να κυκλοφορήσουν πραγματικά μεγάλο δίσκο από το 2006 μιας και το “Razorback Killers” (2011) ήταν απλά καλό, το “Electric Punishment” (2013) είναι ασυζητητί ο χειρότερος δίσκος της μπάντας ενώ το “Concussion Protocol” του 2016 επιεικώς μέτριο και μάλλον δεν απασχόλησε και πολλούς. Τέσσερα χρόνια λοιπόν μετά το “Concussion Protocol” οι Vicious Rumors επιστρέφουν με νέες αλλαγές στη σύνθεσή τους, αν δεν κάνω λάθος στα σαράντα ένα χρόνια ιστορίας της μπάντας πρέπει να έχουν αλλάξει, για διάφορους λόγους, πάνω από δεκαπέντε μέλη, πολλά τα χρόνια πολλές και οι αλλαγές.
Τη μπάντα λοιπόν αποτελούν σήμερα ο ιδρυτής και θεμέλιος λίθος της Geoff Thorpe στις κιθάρες, η παλιοσειρά Larry Howe στα τύμπανα και από τους νέους οι Nick Courtney στα φωνητικά, Gunnar Dügrey (μόλις είκοσι ενός χρονών) στις lead κιθάρες και Robin Utbult στο μπάσο, οι οποίοι βρίσκονται από το 2018 στη μπάντα και περιόδευσαν στην επιτυχημένη περιοδεία για τον εορτασμό των τριάντα χρόνων από την κυκλοφορία του “Digital Dictator”. Η ηχογράφηση, η μίξη και το mastering του δίσκου έγιναν στα Trident Studios στην Καλιφόρνια μεταξύ του Νοεμβρίου 2019 και Φεβρουαρίου 2020 με συμπαραγωγούς τον ίδιο τον Thorpe και τον Juan Urteaga, ο οποίος έχει κάνει όλες τις παραγωγές των Vicious Rumors από το “Warball” και έπειτα.
Έντεκα τραγούδια μας προσφέρουν οι Vicious Rumors στο “Celebration Decay” με τη συνολική διάρκεια του δίσκου να αγγίζει τα σαράντα λεπτά και το πρώτο πράγμα που έχω να πω μετά τις πολλές ακροάσεις του δίσκου είναι ότι δεν ενθουσιάστηκα καθόλου με τα φωνητικά του Nick Courtney, ειδικά όταν επιλέγει να τραγουδήσει με έναν πιο σύγχρονο και σκληρό τρόπο. Για παράδειγμα στο, εντελώς παράξενο για Vicious Rumors σε δομή του και ήχο, “Darkness Divine” ή στο επίσης αδιάφορο “Long Way Home” είναι άστα να πάνε.
Από εκεί και πέρα υπάρχει ποικιλία σε ρυθμούς και ταχύτητες αλλά από θέμα ποιότητας το πράγμα χωλαίνει. Υπάρχουν καλά τραγούδια όπως το εισαγωγικό ορμητικό και γρήγορο “Celebration Decay”, το mid-tempo “Pulse Of The Dead” με τα ομαδικά φωνητικά και video clip του δίσκου, το “Arrival Of Desolation” με τον καλπάζοντα βασικό ρυθμό και τις εναλλαγές του, το ορμητικό “Asylum Of Blood” με το εκπληκτικό μπάσο, τα samplers του και την groovy εξέλιξή του καθώς και το πιο κλασικό “Death Eternal” που ήταν και το πρώτο single που κυκλοφόρησε από το album.
Υπάρχουν μέτρια τραγούδια όπως το “Any Last Words” με το αστείο refrain, το ταχύτατο “Collision Course Disaster” και το επίσης γρήγορο “Masquerade Of Good Intentions” που είναι τυπικό filler. Τέλος, υπάρχουν τα κάκιστα “Long Way Home” με σχεδόν hard rock εισαγωγή και τραγικά φωνητικά, ο αχταρμάς “Darkness Divine” και το επίσης τραγικό σε φωνητικά “Cold Blooded”.
Οι Vicious Rumors προσπάθησαν στο “Celebration Decay” να συνδυάσουν από τη μια τον κλασικό τους ήχο από την άλλη να ακουστούν πιο μοντέρνοι, κυρίως με την παραγωγή του album και τον τρόπο που τραγουδά ο Nick Courtney. Για εμένα, σε καμία περίπτωση δεν τους βγήκε αφού το τελικό αποτέλεσμα κρίνεται μέτριο. Μην σας παρασύρει το όνομα και ο μύθος των Vicious Rumors. Ακούστε το πρώτα και κρίνετε σύμφωνα με το προσωπικά σας γούστο.
5,5/10
Πάνος Πρέντζας
[email protected]
