Η Αργεντινή είναι μια από τις αγαπημένες χώρες, κυρίως του Maradona. Όλα αυτά τα χρόνια ζήτημα να έχω ασχοληθεί με πάνω από πέντε συγκροτήματα από εκεί και οι Sahara έρχονται από μια επαρχία στη βορειοανατολική Αργεντινή, την Entre Ríos, όπως ακριβώς και οι Mephistofeles με τους οποίους είχα ασχοληθεί στο τελευταίο τους EP, “The Path Of Black”.
Το συγκρότημα διαλύθηκε το 2019 έχοντας κυκλοφορήσει δύο δίσκους, τα “The Light” (2017) και “II” (2018). Τελικά μετά από ένα μικρό διάλειμμα, όπως αποδείχτηκε, επανέρχονται με νέα δουλειά, ένα EP με τίτλο “The Curse” αλλά το κυριότερο με νέα σύνθεση στην οποία συνεχίζει ο ιθύνων νους Martín Ludi ενώ έχουν προστεθεί οι Iván Sachar (drums) και Gabriel Ravera (μπάσο) των Mephistofeles θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να ανανεώσουν τις ιδέες τους.
Έχω βαρεθεί να αναφέρω την λέξη ωμό αλλά εδώ υπάρχουν τέσσερα κομμάτια που είναι «άψητα». Ο ήχος τους είναι πρωτόγονος και δεν βοηθάει καθόλου στην ακρόαση. μα το χειρότερο είναι η έλλειψη ιδεών. Η μουσική τους αντλεί επιρροές από τους Electric Wizard, Black Sabbath και φυσικά τους Mephistofeles αφού από εκεί προέρχονται τα δύο μέλη, χωρίς να σου αφήνει περιθώρια να διακρίνεις κάτι δικό τους.
Παρόλο που τα τραγούδια είναι μικρά σε διάρκεια καταφέρνουν και γίνονται κουραστικά καθώς επαναλαμβάνονται καταλήγοντας σε αδιέξοδο. Το εξάλεπτο “Gallows Noose” μετά από κάποιο σημείο δείχνει πόσο κενοί σε ιδέες είναι προσπαθώντας να το γεμίσουν με το τίποτα. Επίσης παντού υπάρχουν διάσπαρτα σόλο κιθάρας που τις περισσότερες φορές παίρνουν την μορφή παραφωνίας δίχως να κολλάνε στο όλο σύνολο.
Συνοψίζοντας, πιστεύω ότι καλό θα ήταν να είχαν σταματήσει την πρώτη φορά γιατί από ότι φαίνεται δεν υπάρχει κάποια εξέλιξη εδώ. Με μια βρώμικη παραγωγή βγαλμένη πρόχειρα από ένα γκαράζ και δίχως κάτι να σε τραβάει, οι Sahara δυστυχώς επέστρεψαν. Αυτά τα δεκαεπτά λεπτά είναι ό,τι πιο μονότονο και κουραστικό έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό. Βαρετές συνθέσεις και μια παραγωγή που δεν βοηθάει καθόλου στην ακρόαση με ελάχιστες καλές στιγμές που δεν σώζουν την κατάσταση. Το “The Curse” είναι χάλια παιγμένο και σε έναν μουσικό χώρο που υπάρχουν χιλιάδες άλλες επιλογές χάνεται στην αφάνεια.
2/10
Νίκος Λίλλης
[email protected]
