Για αυτό το συγκεκριμένο δίσκο ανυπομονούσα αρκετό καιρό να τον ακούσω. Εκτός του ότι είμαι γενικά οπαδός της μπάντας και τους αγαπώ είτε παίζουν όπως στο “Sorcery” (δίσκος-επιτομή της καφρίλας, ψάξτε και ζωντανό video της εποχής με τον τραγουδιστή που είχαν τότε, ο τύπος είναι η τρέλα προσωποποιημένη) είτε όπως στο “In The Arms Of Devastation”.
Ακόμα, κάτι το οποίο ανέκαθεν με κέρδιζε με τους Kataklysm είναι ότι ναι μεν ήταν μελωδικοί αλλά πάντα διατηρούσαν το σκληρό προφίλ του death metal και δεν ξεχνούσαν ούτε να βαρέσουν ούτε και να ελαφρύνουν τον ήχο τους. Βάλε και μέσα σε όλα το ότι το πρώτο κομμάτι που έβγαλαν στη δημοσιότητα, το “The Killshot” πραγματικά θερίζει, όχι μόνο γιατί χτυπάει στο ψαχνό αλλά και επειδή τα riffs του είναι απίστευτα κολλητικά χωρίς να είναι φλώρικα. Τι πήγε τώρα στραβά και βλέπετε αυτή τη βαθμολογία που βλέπετε είναι το εύλογο ερώτημα.
Πάω λοιπόν κι εγώ ο άμοιρος να ακούσω το δίσκο με τεράστια όρεξη, έχει και μια σχετικά μικρή διάρκεια, σαράντα λεπτά, ωραία λέω, σφαγή θα γίνεται. Κι όμως, η μπάντα αντί να παίζει όπως έπαιξε στο “The Killshot” που είναι ολοφάνερο πως ένα τέτοιο στυλ της ταιριάζει, αναλώνεται σε ένα mid-tempo/groove παίξιμο το οποίο φαίνεται ξεκάθαρα ότι δεν ταιριάζει στη μπάντα. Αντίθετα, έπρεπε να παίξουν γύρω στα πέντε-έξι κομμάτια μέχρι να χτυπηθώ ξανά. Συγκεκριμένα το “Defiant” ήταν αυτό που με ξύπνησε, αλλά τι να το κάνεις ένα καλό τραγούδι ανάμεσα σε τόσες μετριότητες;
Για να μην παρεξηγηθώ, δε ζήτησα ποτέ να παίξουν όπως στο “Sorcery” για παράδειγμα που δε μπορούσες να πάρεις ανάσα από το χαμό που επικρατούσε εκεί μέσα αλλά όταν είσαι ικανός να γράψεις ξεσηκωτικά κομμάτια τα οποία και κατεδαφίζουν κτήρια και την ίδια στιγμή είναι πάνω σε μουσικές φόρμες, δε βλέπω το λόγο να μη γεμίσεις το δίσκο με αυτά και να μη βγάλεις ένα album σε ένα στυλ που ζητάνε οι οπαδοί σου στην τελική. Γιατί αν πάτε να δείτε τα σχόλια στο video του “The Killshot” όλοι οι οπαδοί χαίρονται που οι Kataklysm βαράνε πάλι στο ψαχνό. Που να ήξεραν τι τους περίμενε. Κρίμα γιατί είχα ενθουσιαστεί. Δε ζήτησε κανείς ένα νέο “Sorcery” ή ένα νέο “In The Arms Of Devastation”.
Όταν όμως μπορείς να βγάλεις ένα φοβερό δίσκο και το χάνεις στις λεπτομέρειες, είναι τουλάχιστον κρίμα για σένα και τον κόσμο που το περίμενε. Μπράβο για την κίνηση που έκανε η μπάντα να βγάλει το δίσκο τώρα που ο κόσμος χρειάζεται τη μουσική, με τέτοιες συνθέσεις όμως, μάλλον στα αζήτητα θα περάσει. Πάω να ξανακούσω το “Defiant” και το “The Killshot” και να κλάψω στη γωνίτσα μου.
4,5/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
