Θέλεις πραγματικά να δεις που φτάνει το καλλιτεχνικό εκτόπισμα ενός metal μουσικού; Βγάλτου την πρίζα. Όχι, δεν είναι κάποιου είδους λογοπαίγνιο, το εννοώ κυριολεκτικά. Απογύμνωσέ τον από τις δυνατότητες που προσφέρει ο ηλεκτρισμός, άστον με μόνο εφόδιο μια ακουστική κιθάρα και τη φωνή του πάνω σε μια σκηνή και περίμενε να δεις τι μπορεί να κάνει. Όσοι έχουν ακούσει τη διασκευή που έκανε ο ίδιος ο Lemmy στο “Ace Of Spades” στα πλαίσια διαφήμισης γνωστής μάρκας ουίσκι κι όσοι έχουν παρακολουθήσει τις ακουστικές εμφανίσεις των Anathema ή του Wino στη χώρα μας, δε θα δυσκολευτούν ιδιαίτερα να συμφωνήσουν με μια τέτοια άποψη.
Λίγο μετά την κυκλοφορία του τελευταίου του πονήματος “Empath”, o Devin Townsend πήρε την κιθάρα του παραμάσχαλα και έκανε μια μικρή περιοδεία που πέρασε από το βρετανικό θέατρο “City Varieties” στο Leeds. Tο οποίο παρεμπιπτόντως, διατηρεί μια θέση στο βιβλίο των ρεκόρ Guinness ως το μακροβιότερο εν λειτουργία θέατρο της Γηραιάς Αλβιώνας. Αξίζει να σημειώσουμε ότι έχει φιλοξενήσει στη σκηνή του θρύλους μεγέθους του Charlie Chaplin. Το ηχητικό ντοκουμέντο της βραδιάς αυτής είναι που ακούμε στο “Acoustically Inclined, Live Ιn Leeds”. Το αρχικό σχέδιο ήταν να κυκλοφορήσει αρχικά σαν συνοδευτικό bonus που θα περιεχόταν σε κάποια ειδική έκδοση του “Empath” αλλά τελικά παρουσιάστηκε ως αυτόνομη κυκλοφορία.
Δε νομίζω να υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να είχε ως τώρα κάποια αμφιβολία για το καλλιτεχνικό εκτόπισμα του Καναδού αλλά ας πούμε ότι μετά την ακουστική εκτέλεση του “Deadhead” από το “Accelerated Evolution”, πιθανότατα θα άλλαζε ως κι εκείνος γνώμη. Κι αν αυτό δεν ήταν αρκετό, η απόδοση του “Funeral” από το “Ocean Machine” θα έπειθε και τον πιο δύσπιστο. Παρότι η αυθεντική εκτέλεση του μας έρχεται από την πιο metal εποχή της καριέρας του Devin, αυτή η εκδοχή αναδεικνύει εντυπωσιακά την τραγική ιστορία πίσω από το κομμάτι.
Η οποία διηγείται ένα πραγματικό περιστατικό από την παιδική ηλικία του μουσικού: τον άτυχο θάνατο του συμμαθητή και φίλου του, Jesse Cadman. Ο Cadman μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου από μια παρέα συνομηλίκων του στην επιστροφή του από το σχολείο για το σπίτι, με την πρόφαση ότι ήθελαν να του κλέψουν ένα καπέλο. Οι γονείς του θύματος αναθέτουν τον επικήδειο λόγο στον τότε δεκαεξάχρονο Townsend, μέρος του οποίου θα γινόταν αργότερα πηγή έμπνευσης για τους στίχους του “Funeral”.
Κι αν αυτή η ιστορία σας έπεσε (δικαιολογημένα) βαριά, το κλίμα εκείνης της βραδιάς ήταν ακριβώς το αντίθετο. Το οποίο αποτελεί ίσως και το μοναδικό πρόβλημα του δίσκου. Ο κατά τα άλλα συμπαθής μουσικός παθαίνει…Mikael Åkerfeldt, κάτι που φαίνεται να διασκεδάζει ιδιαίτερα το κοινό εκείνης της βραδιάς. Εμείς όμως ακούμε μόνο τη φλυαρία και τα συνεχή πειράγματα του στους παρευρισκόμενους, χωρίς να έχουμε το αντίστοιχο οπτικό υλικό αυτής της αλληλεπίδρασης να τα συνοδεύει. Έτσι το αποτέλεσμα «χάνει» αρκετά από το παρεΐστικο κλίμα.
Η κυκλοφορία θα λειτουργούσε πολύ καλύτερα και θα μετέφερε πιο αποτελεσματικά την οικογενειακή ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο χαρισματικός τραγουδιστής, αν μαγνητοσκοπούνταν κι έφτανε στα χέρια μας σε μορφή DVD. Δεδομένου ότι μπορεί κανείς να βρει ακουστικές εκτελέσεις κομματιών όπως τα “Ih–Ah” και “Hyperdrive” σε προηγούμενες τέτοιες απόπειρες, η δεδομένη ηχογράφηση αποτελεί απλά ένα πολύ ωραίο αναμνηστικό σουβενίρ για τους θεατές εκείνης της βραδιάς και μόνο.
7/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
