Οι Σουηδοί A Canorous Quintet, που μετονομάστηκαν έτσι το 1993, δύο χρόνια μετά τη δημιουργία τους ως A Canorous Quartet, μπορεί να είναι αρκετά χρόνια ενεργοί, αλλά η δισκογραφία τους δεν είναι μεγάλη. Πιο συγκεκριμένα, έχουν κυκλοφορήσει δύο full-length albums, ένα ΕΡ, ένα compilation και ένα live album. Μάλιστα, το compilation αποτελείται, όπως είναι φυσικό, από τις επανηχογραφήσεις των δύο πρώτων albums τους, “Silence Of The World Beyond” και “The Only Pure Hate”. Όπως μπορεί κανείς να καταλάβει, το “The Only Pure Hate MMXVIII” που αναμένεται να κυκλοφορήσει τον επόμενο μήνα αποτελεί μία επεξεργασία του “The Only Pure Hate” που κυκλοφόρησε το 1998.
Το να αναλύσει κανείς αυτήν την απόφαση των Σουηδών είναι μάταιο, καθώς μπορούν να συντρέχουν πολλοί λόγοι, όπως οικονομικοί ή/και συναισθηματικοί. Εν προκειμένω, η ένταξη του Peter Nagy το 2016 στη μπάντα This Ending που δημιουργήθηκε το 2005 από τα μέλη των A Canorous Quintet που διαλύθηκαν, οδήγησε σε αυτήν την απόφαση, καθώς αποτελούσε παλαιό fan της original μπάντας.
Σε μουσικό επίπεδο, τώρα, οι Σουηδοί δραστηριοποιούνται στο πεδίο του σουηδικού μελωδικού death metal. Από τη μία πλευρά κάποιος μπορεί να ακούσει το συγκεκριμένο album με τα σημερινά μέτρα και σταθμά, τα οποία τείνουν να αιτούνται για μία πρωτοπορία και καινοτομία. Υπό αυτήν την οπτική, οι συνθέσεις των Σουηδών δεν έχουν να προσφέρουν κάτι καινούργιο. Αντίθετα, μοιάζουν σαν μία πιο ήπια, με λιγότερο πιασάρικα ρεφραίν, αντιγραφή των Amon Amarth. Από την άλλη πλευρά, το album αποτελεί ένα κλασικό melodic death metal album, οπότε και η συζήτηση γίνεται στις συνθέσεις αυτές καθαυτές όταν κυκλοφόρησαν. Η μουσική τους είναι ωμή, βίαιη και με ωραίες μελωδίες. Σε κάποιες στιγμές, όπως στο “Self Deceiver (The Purest of Hate)” διακρίνει κανείς και πιο thrash κιθαριστικά στοιχεία, ενώ δε λείπουν και τα χαμηλών τόνων και μελωδικά κιθαριστικά περάσματα, όπως στο “Land Of The Lost (Crystal Part 3)” και κυρίως στο “The Void”. Τα φωνητικά εκδηλώνουν μία «μοχθηρότητα» και σε ορισμένες περιπτώσεις μία απέλπιδα κραυγή, όπως στο “The Complete Emptiness”, ενώ τα drums προσθέτουν περισσότερη βιαιότητα στο όλο αποτέλεσμα. Για την παραγωγή δε μπορεί να γίνει λόγος, αφενός διότι δε γνωρίζουμε την παραγωγή του original album και αφετέρου διότι λογικά με την εξέλιξη της τεχνολογίας κάτι τέτοιο φαντάζει μάλλον άκυρο.
Για τους φίλους του σουηδικού μελωδικού death metal και για όσους δε γνωρίζουν τη συγκεκριμένη μπάντα, η επανακυκλοφορία αυτή είναι μία πολύ καλή ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με ένα πάρα πολύ καλό συγκρότημα του χώρου που δυστυχώς δε συνέχισε την αξιόλογη πορεία που υποσχόταν μέσα από τις δύο πρώτες του κυκλοφορίες. Ο δίσκος συμπληρώνεται και με ένα τραγούδι που δεν έχει κυκλοφορήσει, το “The Plague That Haunts Me”, που κλείνει τον δίσκο με τον καλύτερο και με τον μελωδικότερο τρόπο.
7.5/10
Αλίκη Μαξούτογλου
alikimax@gmail.com
