Δεύτερη κυκλοφορία για τους Ιταλούς Ardours, μετά από το τελευταίο τους άλμπουμ που άκουγε στον τίτλο “The Last Place On Earth” (2019), η οποία όπως και ο διάδοχός της, είχε ένα εξίσου αινιγματικό εξώφυλλο όπου απεικονίζεται το βόρειος σέλας. Στην καινούργια τους κυκλοφορία όμως το σχήμα επέλεξε μία φουτουριστική απεικόνιση μίας κλεψύδρας. Παρατηρούμε όμως την αλληγορικότητα του σχεδίου, καθώς η κλεψύδρα φαίνεται να είναι στα πρόθυρα εξαφάνισης της ή της παρθενικής εμφάνισης μέσα στο αβυσσαλέο πεδίο του χωροχρόνου καθώς παρουσιάζει pixels.
Κάνοντας τον δίσκο εκ πρώτης όψεως περισσότερο ενδιαφέρον στα μάτια του ακροατή, επιτυγχάνεται από το δέσιμο του ήδη αινιγματικού τίτλου του άλμπουμ με ένα εξίσου αινιγματικό εξώφυλλο. Πως όμως θα αντιλαμβανόμασταν τις στιγμές που έχουμε ζήσει εάν είχαμε την δυνατότητα να κάνουμε μία αναδρομή και να εξετάσουμε με έναν αναλόγως “ανατομικό” τρόπο τις μικρές τους λεπτομέρειες. Λεπτομέρειες οι οποίες χάνονται στις μυστηριώδεις πτυχές του χρόνου, όμως αφήνουν πίσω τους έναν αέρα μοναδικότητας. Μήπως θα τείναμε περισσότερο προς το μισογεμάτο ή το μισοάδειο ποτήρι; Οι Ardours, θα σας κατευθύνουν προς την απάντηση που ψάχνετε!
Οι Ardours λοιπόν όπως έκαναν και στο ντεμπούτο τους, έτσι και στην καινούργια τους κυκλοφορία ωθούν τον ακροατή σε μία κατάσταση εσωτερικής (σ.σ.: ελπίζω) περισυλλογής. Εκτός από την αρκετή τροφή για σκέψη, μουσικά αποτελούν μία σπαζοκεφαλιά, αφού στην καινούργια τους δουλειά “αλλάζουν” περισσότερες φορές δέρμα και από χαμαιλέοντα. Χρησιμοποιώντας synthesizer για ένα μεγάλο μέρος του δίσκου, χαρίζεται μία ‘80s πνοή ενώ σφυρηλατείτε μία ονειροπόλος gothic rock ατμόσφαιρα, με την πρόσθεση ξεσηκωτικών, πιασάρικων και groovy μελωδιών.
Αξιοσημείωτη είναι η επίδοση της ιδρύτριας του σχήματος, Mariangela Demurtas, που στέκεται πίσω από το μικρόφωνο και μας αφήνει με το στόμα ανοιχτό, αφού χαρίζει διαφορετικό πρόσωπο στην φωνή της με μοναδικό θεατρικό τρόπο. Παράλληλα, το σχήμα δεν φοβάται να διευρύνει τους μουσικούς ορίζοντες του, εφόσον διακρίνουμε new wave επιρροές. Στην στιχουργική διαδικασία όμως συμμετείχε επίσης και ο drummer Tarald Lie από το παράλληλο project της Mariangela, τους Tristania, πράγμα που θα εξηγούσε και την μικρή ασυμβατότητα του ύφους των στίχων με αυτό της μουσικής.
Εν κατακλείδι, οι Ardours παρέδωσαν μία μέτρια δουλεία η οποία σίγουρα μπορεί να στρέψει κάποια βλέμματα στην prog σκηνή προς το μέρος τους. Ανυπομονούμε για τις επόμενες κινήσεις του σχήματος και ελπίζουμε να δούμε και καλύτερες κυκλοφορίες από τους Ιταλούς στο μέλλον.
5/10
Άρης – Χρήστος Κλεισιούνης
[email protected]
