Αν και ξεκίνησε σαν jazz σαξοφωνίστας, ο John Butcher δεν είχε κανένα πρόβλημα να προσαρμοστεί και ν’ ακολουθήσει το ρεύμα της χρυσής εποχής του ‘80… Απόδειξη το “John Butcher Axis” που κυκλοφόρησε το 1983 και ακούγοντας το δε μπορώ να πω πως δεν μου έφερε στο μυαλό εποχές “Κarate Κid”, “Top Gun”, “Rocky”, “American Ninja” και ό,τι άλλο καλούδι κυκλοφορούσε στους κινηματογράφους της δεκαετίας και τρέχαμε σαν τρελοί να το δούμε, με γονείς, συμμαθητές, στις διακοπές σε στο θερινό, ή στο σπίτι κανενός φίλου που ήταν ο μοναδικός που είχε video και του φορτωνόμασταν τα Σαββατοκύριακα.
Με σχεδόν πενήντα χρόνια στην βιομηχανία της μουσικής, και πάρα πολλές συνεργασίες με αναγνωρισμένους μουσικούς, σε σκηνές και studios, και τριανταπέντε χρόνια μετά της πρώτης κυκλοφορίας του “Jon Butcher Axis”, έρχεται η επανακυκλοφορία του δίσκου που τότε τα είχε πάει αρκετά καλά, αφού το single “Life Takes Life” είχε φτάσει στο Νο 26 του Billboard της mainstream rock και το album στο Νο 91 του Billboard των pop albums και να μην ξεχνάμε πως μιλάμε για μια εποχή που υπήρχε τεράστια παραγωγικότητα, έμπνευση, ανταγωνισμός, που ό,τι κυκλοφορούσε, ειδικά ό,τι ήταν soundtrack ταινίας πήγαινε αυτομάτως στην κορυφή και όταν έχεις να ανταγωνιστείς ονόματα όπως π.χ. τους Survivor, Kenny Loggins και πόσους ακόμη (η λίστα δεν τελειώνει ποτέ)… Ε, δεν είναι μικρή υπόθεση.
Όπως δηλώνει και ο ίδιος ο Jon Butcher σαν παράπονο, σαν απορία, πήρε πάνω από τριάντα χρόνια για να γίνει κάτι τέτοιο, να επανακυκλοφορήσει αυτός ο δίσκος σε ψηφιακή μορφή (CD) που λόγω της επιτυχίας που είχε έδωσε την ευκαιρία στον Jon Butcher να περιοδεύσει με ονόματα όπως Rush, Scorpions και Def Leppard και φυσικά του χάρισε μεγαλύτερη αναγνώριση.
Αν εξαιρέσουμε το τελικό mix που καλό θα ήταν να το φέρουν λίγο πιο κοντά στα δεδομένα της σημερινής εποχής, πιστεύω πως μουσικά το “Jon Butcher Axis” είναι ένας αδικημένος δίσκος. Θα του άξιζε να είναι ανάμεσα στις μεγάλες επιτυχίες, να ακούγεται πιο συχνά, να είναι ίσως σε περισσότερες συλλογές και soundtrack ταινιών, αφού κομμάτια όπως “Ιt’s Only Words”, “Can’t Be The Only Fool”, “Sentinal”, “New Man” και όλος ο δίσκος γενικά που προσφέρει μια ποικιλία από mainstream rock, funk, και pop, δεν έχει κάτι να ζηλέψει σαν συνθέσεις, συνολική εκτέλεση και δομή, από τα μεγάλα τότε ονόματα των ‘80s…
7.5/10
Δημήτρης Γκουτζιαμάνης
[email protected]
