Φήμες λένε πως αν ψάξετε σε όλα τα ενημερωμένα λεξικά, δίπλα από το λήμμα «αχρείαστο» θα βρείτε αυτό το δίσκο. Ρε παιδιά. Ρε παιδιά, αλήθεια πείτε μου τι αμαρτίες πληρώνω και θα δουλέψω σκληρά μέχρι να εξοφληθούν όλες. Αλλά σας παρακαλώ, όχι άλλο τέτοιο δίσκο. Δηλαδή πόση κακογουστιά να αντέξω πια ο άνθρωπος; Και να πεις η κακογουστιά, εντάξει ξεχνιέται. Να πρέπει να γράψεις κείμενο για αυτή; Ε όχι ρε φίλε, αυτό δεν ξεχνιέται εύκολα.
Όπως και δεν ξεχνιούνται εύκολα τα φωνητικά του τύπου εδώ πέρα που μοιάζουν στην καλύτερη με αυτά του Κακοφωνίξ του Γαλάτη όταν τον έχει πιάσει βαρύ κόψιμο μετά από φασολάδα. Κρύα. Τουλάχιστον αν ήταν κάποιος στο στούντιο και τον βαρούσε με βαριά αντικείμενα στο κεφάλι λέγοντας του «όχι δεν θα τραγουδήσεις» ίσως να είχαμε ένα καλύτερο αποτέλεσμα που δεν θα έκανε τα αυτιά μου να θέλουν να κοπούν μόνα τους. Βασικά τώρα που το σκέφτομαι, ίσως ο λόγος που βγήκε η φωνή έτσι είναι επειδή όντως βαρούσαν τον τύπο με βαριά αντικείμενα στο κεφάλι. Τροφή για σκέψη.
Όπως και να ‘χει πάντως, ακόμα και ο τρίτος Dickinson να ήταν ο φίλος (ο δεύτερος ξέρουμε όλοι ποιος είναι), οι συνθέσεις είναι και αυτές της κατηγορίας «και μη χειρότερα». Απλά προχειρογραμμένο κλασικό heavy metal με δομές που τις γράφει και ο πεντάχρονος ξάδελφός μου από την Αυστραλία. Φαντασία μηδέν, καμία διάθεση για να δοθεί κάτι καινοτόμο σε αυτό το έρμο το είδος που μια ζωή τώρα δεν κάνει τίποτα άλλο από ανακύκλωση.
Βέβαια οι συγκεκριμένοι όπως τους κόβω μάλλον δεν κάνουν ούτε για να τους δώσεις να κρατάνε τη σακούλα με τα ανακυκλώσιμα αλλά δεν πειράζει. Βασικά τώρα που το σκέφτομαι τα ανακυκλώσιμα είναι μάλλον τα riffs που χρησιμοποιούν (τα ποια;). Και κάπως έτσι είναι έτοιμο ακόμα ένα κείμενο που περιγράφει ένα μαρτύριο. Τι να πω παιδιά, από τη μία θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω, από την άλλη σας δίνω ένα πόντο γιατί πραγματικά είναι δύσκολο να ακούγεσαι τόσο χάλια.
1/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
