[Option A]
Από το New Bedford μας έρχονται οι Omega Reign, το πενταμέλες metal συγκρότημα που ντεμπουτάρουν με το “Arise”. Το album έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που έκαναν το αγνό heavy metal να έχει αξία διαχρονική. Σχηματίστηκαν το 1998 από τον κιθαρίστα Gene Felix τον οποίο πλαισίωσαν οι Hank Perry (φωνή), David Bowman (κιθάρα), Scott Langevin (μπάσο) και Tyrone Williams (τύμπανα). Το “Arise” αποτελείται από 9 συνθέσεις πολύ καλής ποιότητας με πολύ ωραίες μελωδίες ενώ κάποιες από αυτές αποτελούν πολύ καλό δείγμα εξαιρετικού heavy metal. Φυσικά μιλάμε για τα “Doomsday”, “Prison In Your Eyes”, “Nocturnal” και “The Way You Lived”, τα οποία είναι αξιοσημείωτα παραδείγματα καλοπαιγμένου heavy metal. Οι επιρροές τους ποικίλουν από τον Dio και τους Queensryche (της πρώτης περιόδου) μέχρι τους Anthrax και τους Metallica κάνοντας την ακρόαση αρκετά ενδιαφέρον. Τα φωνητικά είναι άξιο σημείο αναφοράς καθώς ακούγονται αρκετά old school και με πολύ ένταση και δύναμη σε συνδυασμό με τα βαριά και ασήκωτα riff ανεβάζουν την ποιότητα του δίσκου. Το “Arise” αν είσαι fan του καλοπαιγμένου heavy metal δεν πρέπει να το αγνοήσεις. Βγάζει τέτοια δύναμη ικανή να σε παρασύρει στο άκουσμα του.
7/10
Κώστας Αυγουλέας
[Option B]
[Option B] Οι Omega Reign είναι μια μπάντα από την Μασαχουσέτη των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίοι δημιουργήθηκαν το 1998 από τον κιθαρίστα Gene Felix. Από το 1998 όμως δεν αξίωσαν να κυκλοφορήσουν κάποιο άλμπουμ, έως σήμερα που κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους άλμπουμ με τίτλο “Arise”. Οι Omega Reign μουσικά ανήκουν στον χώρο του κλασσικού Αμερικάνικου power metal με κάποια prog στοιχεία, τα οποία παραπέμπουν στους Queensryche και γενικά επιρροές όπως οι Riot, κάτι από πρώιμους Anthrax του Belladonna, λίγο Savatage και κάτι ψιλά από Metal Church. Το άλμπουμ ακούγεται με ενδιαφέρον και ειδικά άμα σου αρέσει αυτός ο ήχος θα το εκτιμήσεις, αφού είναι βουτηγμένο στην power-ήλα, δισολίες στις κιθάρες, κάποιες mid tempo ατμοσφαιρικές στιγμές, υψίφωνα φωνητικά κτλ, όλα τα στοιχεία δηλαδή που θα έκαναν ένα τέτοιο άλμπουμ πετυχημένο. Όμως δυστυχώς παρ’ όλα τα παραπάνω, δεν μπορώ να το “νιώσω” αυτό το άλμπουμ. Μεγαλώνοντας πάντα με τράβαγαν περισσότερο οι Αμερικάνικες μπάντες παρά οι ευρωπαϊκές αλλά εδώ δεν… Πολύ σημαντικό είναι ότι ο τραγουδιστής δεν μου αρέσει. As simple as that… Η μουσική δεν θεωρώ ότι είναι άσχημη (για αυτό και το “ενδιαφέρον” παραπάνω), νομίζω ότι είναι καλή και αφήνει υποσχέσεις για αυτό και δεν θα το θάψω εντελώς αυτό το άλμπουμ. Γενικά θα πω ότι είναι ένα μέτριο άλμπουμ, το οποίο θα εκτιμήσεις καλύτερα μόνο αν είσαι “die hard fan” αυτού του είδους, με καλύτερα κομμάτια τα “Nocturnal” και το “Killer” που ίσως με άλλον τραγουδιστή να γαμούσαν. Δεν ξέρω γιατί είχα περισσότερες προσδοκίες από αυτήν την μπάντα… Σχεδόν με λυπεί.
5/10
Κωνσταντίνος Καραγεώργος