Σε ηλικία 73 χρόνων και έχοντας επιβιώσει από δύο παραλίγο θανατηφόρες ασθένειες, ο Ισπανός ζωγράφος Francisco Goya φαίνεται να προβληματίζεται σχετικά με τη θνητότητά του, τη σχέση του με το μοναδικό εν ζωή από τα έξι παιδιά του Xavier και τις εμφανείς πρώτες ενδείξεις ενός εμφύλιου που θα συγκλόνιζε σε λίγα χρόνια τη χώρα του. Καλύπτει τις μέχρι πρότινος ευχάριστες ζωγραφιές στους τοίχους του σπιτιού του με έντονες, στοιχειωμένες τοιχογραφίες αποστροφής που θα γίνονταν αργότερα γνωστές ως «Οι Μαύροι Πίνακες». Έργα άνευ παραγγελίας που δεν προορίζονταν για δημόσια θέαση. Μια από αυτές είναι το έργο «Ο Κρόνος καταβροχθίζει τον γιο του», η οποία και έμελλε να γίνει το εξώφυλλο του δεύτερου δίσκου των The Obsessed, “Lunar Womb”.
Όπως και ο Goya, οι Αμερικάνοι αφήνουν πίσω τους το μωβ του ντεμπούτου τους, που ταιριαστά έμεινε στην ιστορία ως “The Purple Record”, κάνουν τις συνθέσεις τους βαρύτερες, σκοτεινότερες και επιθετικότερες αλλά με έναν τρόπο σαφώς πιο υπαινικτικό και υποχθόνιο από την εικόνα που τις κοσμεί. Ο Henry Rollins κάποτε περιέγραψε εύστοχα το συναίσθημα που αποπνέει η μουσική της τριάδας σαν «ένας άνθρωπος που γίνεται έξω φρενών αλλά πολύ αργά». Το σκοτάδι των The Obsessed δε μοιάζει με εκείνο των Funeral, των Black Sabbath ή ακόμα και των Saint Vitus. Είναι σαν να ανακαλεί βίωμα και να το αναπαριστά με ίδια γνώση του θέματος.
Κι εκεί η δουλειά του Scott “Wino” Weinrich προσπερνάει την persona του rock star, του χαρισματικού ερμηνευτή ή του αποκαλούμενου νονού μιας ολόκληρης σκηνής, για να αποδώσει ένα συνονθύλευμα στίχων και μουσικής γεμάτο δυσάρεστες αλήθειες. Συγκρίνετε απλά την στιχουργική και μουσική συμβολή του στους Saint Vitus του με εκείνη του κιθαρίστα του σχήματος Dave Chandler, όχι ως προς το βάρος, αλλά ως προς το βάθος τoυ περιεχομένου της και θα καταλάβετε το γιατί.
Ένα κοινό χαρακτηριστικό των σπουδαίων δίσκων (επιπέδου “Master Of Puppets” , “Paranoid”, “The Number Of The Beast”) είναι ότι, σ’ αρέσουν δεν σ’ αρέσουν, είναι αδύνατο να μην εκτιμήσεις την ικανότητά τους να χτίζουν δικούς τους κόσμους. Όπως ένα κλασικό βιβλίο ή μια κλασική ταινία, επινοούν αυτοτελή λόγο ύπαρξης. Σε αντίθεση με δίσκους του συρμού, που απλώς ακολουθούν πιστά τάσεις για να βγάλουν μία ή δύο σεζόν ως προϊόντα της εποχής τους. Κι ο κόσμος του “Lunar Womb” χτίζεται κομμάτι κομμάτι, αργά και γλαφυρά.
Από το πειραματικό “Embryo” που προσομοιάζει τους πρώτους ήχους στο πρώιμο στάδιο της ανθρώπινης ύπαρξης, μέχρι το “Back To Zero” που περιγράφει έξοχα σε κάθε επίπεδο τον τρόπο που η τελευταία υπομένει μια φρικωδώς ελλειμματική ζωή μέχρι να συνθλιβεί εντελώς από τις ασύμφορες περιστάσεις. Και γι’ αυτό το doom σκοτάδι και ο punk θυμός του “Lunar Womb” είναι διαφορετικά από ό,τι έχεις συνηθίσει. Γιατί δεν είναι πομπώδη, σκηνοθετημένα ψαρωτικά ή επί τούτου αλλούτερα. Είναι πιστευτά όχι απλώς με λέξεις και νότες αλλά με έναν γήινο τρόπο που ανασύρει κατά κύριο λόγο άθελα του, την όποια προσωπική εμπειρία του καθενός. Για να γίνει τελικά ένα μαζί της.
Τραγουδοποιία και παραγωγή είναι άψογες σε βαθμό εστετισμού. Οι κιθάρες συνδυάζουν σε πρώτη ανάγνωση, απόλυτα φυσικά, τα ετερόκλητα στυλ των Iommi και McLaughlin αλλά αν ψάξει κανείς βαθύτερα ανακαλύπτει ψήγματα που εκτείνονται από τον Fast Eddie Clarke μέχρι τον Hendrix. Κι όποτε χρειάζεται εγκαταλείπουν ενστικτωδώς τις americana επιρροές τους (“Hiding Mask”) για να συναντήσουν το NOWBHM (“Spew”). Τα κρουστά του “Bardo”, που είναι και το μοναδικό κομμάτι που ο Wino δίνει ολοκληρωτικά τη σκυτάλη στον μπασίστα του σχήματος Scott Reeder πίσω από το μικρόφωνο, είναι από τα στοιχεία που αν επιλέξει να απομονώσει κανείς τυχαία, αναδεικνύουν την ασύλληπτη προσωπικότητά του δίσκου σε υπερθετικό βαθμό.
Όπως το έργο του Goya δεν προοριζόταν για δημόσια θέαση αλλά έγινε διαδικτυακό μιμίδιο δύο αιώνες μετά, έτσι και η μουσική των The Obsessed έγινε σημαία των απανταχού doomsters και stoner-άδων για πάντα αλλά συνήθως δίχως να διδαχθούν τίποτε από αυτή. Ούτε ότι η αυτοσχεδιαστική μαγεία μπορεί να χωρέσει σε συνθέσεις τρίλεπτης διάρκειας, γιατί τόσο κρατάει πλειοψηφία των τραγουδιών, ούτε το βάθος και το εννοιολογικό φορτίο που υπέρκεινται της όποιας συνθετικής ή κιθαριστικής τεχνοτροπίας.
Οι The Obsessed δεν πούλησαν και ούτε θα πουλήσουν ποτέ πολλούς δίσκους. Μία γενική αλήθεια, όμως, είναι και η προεξάρχουσα: έφτιαξαν doom/heavy/stoner metal δίσκους που θα ζουν παντοτινά. Οι οποίοι, όπως η σήψη μιας κοινωνίας που ως άλλος τιτάνας Κρόνος καταβροχθίζει τα πάντα, όσο καλά κρυμμένη κι αν είναι, κάποια στιγμή το κούρδισμα στους ενισχυτές θα κατέβει τόσο που θα την αποκαλύψει. Αναγκάζοντας παράλληλα τους πάντες να παραδεχτούν την ύπαρξή της. Παραδοχή ταυτόσημη με την αναπόφευκτη βεβαιότητα ότι η φρίκη του Goya θα τους βρει όπου κι αν είναι, όχι απαραίτητα με τον τρόπο που φαντάζονται.
10/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
