Αυτές οι πρώτες γραμμές ήταν δύσκολες. Γιατί από την μια είχα τον Μιχάλη που γαλουχήθηκε με τα δύο “Keeper…”, μεγάλωσε με αυτά και εν τέλει είναι κατά βάση ένα fanboy για να μην πω τίποτα χειρότερο. Από την άλλη είχα τον Μιχάλη που όπως να το κάνουμε είναι κάποια χρόνια στο κουρμπέτι, έχει ζήσει την μουσική βιομηχανία από διάφορες πλευρές και διαβάζει πια αρκετά καλά ανάμεσα στις γραμμές. Πως τους ισορροπείς αυτούς τους δύο; Δίνω λοιπόν τον λόγο στον δεύτερο Μιχάλη που είναι και πιο κυνικός.
Το “Helloween” είναι απλά ο ορισμός του jackpot όσον αφορά την μουσική βιομηχανία. Τρεις μουσικές οντότητες που έχουν προσφέρει πολλά αλλά έχουν χτυπήσει, ένα διαφορετικό ο καθένας, ταβάνι από πλευράς δημοτικότητας εδώ και χρόνια. Από την μια έχεις τους Helloween που ναι μεν δίσκους βγάζουν, επιτυχημένες περιοδείες κάνουν αλλά στην καλύτερη τους λες στάσιμους εδώ και χρόνια. Από την άλλη έχεις τον κύριο Kai Hansen που η σχέση του με την έμπνευση αγνοείται από το…2005; Οι απόψεις διίστανται αλλά προσωπικά κρίνω ως τελευταία καλή δουλειά του “Majestic”. Τέλος, έχουμε την φωνάρα τον Kiske που, ΟΚ, εδώ και πολλά χρόνια είναι περαστικός.
Τι κάνεις λοιπόν; Τους μαζεύεις όλους κάτω από ένα επαγγελματικό πλάνο (κουφάλα Deris είσαι θεός) και μπαμ! Δεκαπλασιάζεις τις μετοχές σου σε ένα βράδυ. Τώρα, αν το εύκολο είναι να τους βγάλεις σε περιοδεία το κάνεις, αν μπορούν να ξαναγράψουν μουσική μαζί καλό αυτό, αν η μουσική είναι καλή, ε ακόμα καλύτερα! Εδώ κάπου σταματά ο δεύτερος Μιχάλης και μπαίνει ο πρώτος.
Ένα όνειρο ζωής γίνεται πραγματικότητα! Ένα από τα πιο αγαπημένα μου σχήματα επιστρέφει σχεδόν ολόκληρο και βγάζει νέο δίσκο. Τι άλλο μπορώ να θέλω; Εδώ που τα λέμε, λίγα πράγματα. Δεν είχα τεράστιες απαιτήσεις από τους Helloween όπως δεν έχω και από τους Iron Maiden για παράδειγμα. Με λίγα λόγια, ήξερα πως δεν θα ακούσω ένα νέο “Keeper…” όπως δεν θα άκουγα και ένα νέο “Powerslave”. Οπότε κρατούσα μικρό καλάθι.
Όμως τι ευχάριστη έκπληξη; Το άλμπουμ είναι σε γενικές γραμμές καλό! Γιατί τολμώ να πω ότι το εναρκτήριο “Out For The Glory” είναι τόσο καλό που θα μπορούσα κάλλιστα να έχει μια θέση στο “Master Of The Rings”. Το ίδιο και κομμάτια όπως τα “Fear Of The Fallen” ή το, κάτι μου θυμίζει, “Mass Pollution”. Τα πάντα είναι στην σωστή θέση. Κιθάρες extra large, φωνάρες Kiske και Deris, κουπλέ να τραγουδάμε/κλαίμε όλοι μαζί.
Από την άλλη έχουμε και κομμάτια που θα μπορούσα, ή μάλλον πιο σωστά, σίγουρα μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτά. Κομμάτια όπως τα “Angels” και “Cyanide”. Ευτυχώς η φωνή του Kai ακούγεται λίγες φορές και συνήθως είναι ενοχλητική. Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να τον ακούσω πια έτσι όπως τσιρίζει, τολμώ να πω ότι σχεδόν καταστρέφει το “Out For The Glory”. Τέλος, το μακροσκελές “Skyfall” στα αυτιά μου είναι απλά ΟΚ και μόνο προς το τέλος αποκτά την αίγλη αντίστοιχων κομματιών από το αγαπημένο μου συγκρότημα.
Πού κατατάσσω λοιπόν το “Helloween” στην δισκογραφία των κολοκύθων, προφανώς από το “Master…” και μετά; Θα έλεγα ότι είναι σίγουρα από την μέση και πάνω σε συνάρτηση του ό,τι έχει βγάλει το σχήμα από το 1994 και έπειτα. Μια δυο παραφωνίες (no pun intended για την φωνή του Kai) να έλειπαν και σίγουρα θα ήταν αρκετά ψηλά.
Τώρα προσωπικά θα το αγοράσω; Ε, τι ερώτηση είναι αυτή. Φυσικά και θα το αγοράσω.
7/10
Μιχάλης Νταλάκος
[email protected]
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Ειδικά όταν πρόκειται για την καινούργια δουλειά της αγαπημένης σου μπάντας. Κάπως έτσι καταλήγεις να σβήνεις 400 ήδη γραμμένες λέξεις και να μείνεις σε αυτό που αρχικά πήρες ύστερα από ανηλεείς ακροάσεις του δίσκου. Η ιστορία πλέον γνωστή. Michael Kiske και Kai Hansen βρίσκονται ξανά πίσω στη μπάντα. Το αριστουργηματικό εξώφυλλο του Eliran Kantor δεσπόζει εδώ λίγους μήνες επιβλητικό. Τα “Skyfall” και “Fear Of The Fallen” ήδη έχουν προκαλέσει συγκρατημένες ανατριχίλες. Έχουμε μετά από έξι χρόνια νέο δίσκο Helloween.
Ο χαρακτηρισμός «πολυαναμενόμενος» είναι ίσως πολύ φτωχός για να περιγράψει το πραγματικό επίπεδο προσμονής το όποιο έχει δημιουργηθεί τόσο σε οπαδούς όσο και σε απλά περιέργους, που το 1993 τους ξέχασαν επειδή «δεν είναι Helloween χωρίς Kiske». Όσοι μείνατε πάντα δίπλα στη μπάντα σε καλές και χειρότερες εποχές, μάλλον θα έχετε ένα λόγο παραπάνω να κάθεστε σε αναμμένα κάρβουνα με τον ομώνυμο δίσκο των κολοκυθών. Πάμε κατευθείαν στην ερώτηση που όλους μας ταλανίζει από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η κυκλοφορία. Είναι το “Helloween” καλό;
Η ετυμηγορία τελείως αντικειμενικά, είναι πως το νέο άλμπουμ των Helloween είναι ακριβώς αυτό που περιμένει ένας ρεαλιστικά συνειδητοποιημένος οπαδός της μπάντας εν έτει 2021 με τα θετικά αλλά και τα αρνητικά του. Το κατά πόσο θα απολαύσει κάποιος τη νέα δουλειά των power metal αρχιερέων, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την σκοπιά που θα προσεγγίσει τον δίσκο. Ο δίσκος είναι καλός με τα «αλλά» του, όμως σε καμία περίπτωση δε πρέπει να καθορίζεται η ποιότητα του από τις επιστροφές Kiske/Hansen. Άλλωστε συνθετικά η βασική ομάδα δεν έχει αλλάξει. Με εξαίρεση το “Skyfall” που αποτελεί σύνθεση του Kai Hansen, τα υπόλοιπα κομμάτια υπογράφονται από τους Deris/Weikath/Grosskopf/Gerstner με εκείνα που κερδίζουν τις εντυπώσεις να ανήκουν με διαφορά στους δυο πρώτους.
Ο τεράστιος Weiki το έχει ακόμα. Τι παραπάνω αποδείξεις χρειάζεστε από τα “Out For The Glory”, “Robot King” και “Down In The Dumps”; To πρώτο αποτελεί την πεμπτουσία των Helloween. Δισολίες, δίκασες, Kiske στα φωνητικά και refrain που φέρνει αναπόφευκτα μνήμες “Keepers…”. Ίσως λίγο επιτηδευμένο και αναμενόμενο, καθώς πρόκειται ξεκάθαρα για το κομμάτι που διαφημίζει την επιστροφή του Kiske στη μπάντα αλλά ικανό να προκαλέσει χαμόγελα. Tα “Robot King” και “Down In The Dumps” από την άλλη πάνε πίσω στις speed metal πρώιμες μέρες της μπάντας. Ειδικά το πρώτο αποτελεί ένα σύγχρονο διαμάντι των Helloween. Riffs ξυράφια, τσιρίδες από Hansen και Deris και δε χρειάζεται παραπάνω περιγραφή. Δεκάρι.
Εάν υπάρχει μέχρι στιγμής κάποιος που έχει ήδη ακούσει το “Fear Of The Fallen” και δε το έχει τοποθετήσει στο πάνθεον των επών των Helloween, τότε μπορεί σταματήσει την ανάγνωση εδώ. Deris και Kiske μαζί, σε κομμάτι που υπογράφει συνθετικά ο πρώτος. Οι πλανήτες ευθυγραμμίστηκαν στο ίσως καλύτερο refrain του άλμπουμ. Δεν υπάρχει καν μέτρο σύγκρισης των δυο τραγουδιστών, εάν είχατε αμφιβολίες. Ο ένας καλύτερος από τον άλλο, ο ένας συμπληρώνει τέλεια τον άλλο. Ήταν δίκαιο, έγινε πράξη.
Το “Skyfall” θεωρητικά έχει ήδη καθιερωθεί σαν το επικό κομμάτι του δίσκου στις συνειδήσεις μας. Ανατριχιαστική η δωδεκάλεπτη εκδοχή εδώ, μας ξανασυστήνει έναν Hansen να υπερβάλλει εαυτόν και να προσφέρει μετά από χρόνια κάτι πραγματικά αξιομνημόνευτο συνθετικά. Στο σημείο αυτό, οι με διαφορά αξιόλογες στιγμές θα μπορούσαν να σταματούν, διότι τα υπολειπόμενα, προσωπικά πάντα, δε προσφέρουν σε καμία περίπτωση τη συγκίνηση των προαναφερθέντων.
To “Best Time” είναι η κλασική ανέμελη στιγμή του δίσκου. Όχι τόσο happy Ηelloween απαραίτητα αλλά σίγουρα το πιο εύπεπτο. Έχει τις αναφορές του σε “Waiting For The Thunder” και “Exceptional” από Unisonic και θα αποτελέσει σιγουράκι για τις συναυλίες. Έχουμε τα “Mass Pollution” και “Cyanide”. Το πρώτο κλασικομεταλάδικο και γηπεδικό, ενώ το δεύτερο μια μίξη των “Kids Of The Century” με το “Steel Tormentor”, χωρίς να πιάνει όμως το συναίσθημα κανενός εκ των δυο. Τα συγκεκριμένα κομμάτια χωρίς να προσφέρουν κάτι φοβερό, βοηθούν στην συνολική ροή του δίσκου.
Για το τέλος να αναφερθεί ότι ο δίσκος περιέχει και τρία ξεκάθαρα fillers. Το “Angels” είναι η μια και μοναδική σύνθεση του Gerstner, σε πιο μοντέρνο ύφος αλλά και εντελώς αδιάφορο refrain. Ακολουθεί το “Indestructible”, ένα αρκετά νερόβραστο κομμάτι του Markus Grosskopf σε μια από τις λίγες φορές που ο τελευταίος απογοητεύει συνθετικά αλλά και το “Rise Without Chains” που ενώ αφήνει υποσχέσεις για μια ενδιαφέρουσα up-tempo σύνθεση, μάλλον δε καταλήγει τόσο καλά όσο ο Andi Deris θα το φανταζόταν.
Είναι το “Helloween” η θριαμβευτική επιστροφή που περιμέναμε; Ίσως όχι. Είναι ένα αξιόλογο άλμπουμ στη δισκογραφία τους; Αρκετά. Θα μνημονεύεται στο μέλλον σίγουρα ως το reunion των Helloween, οπότε αντικειμενικά η ουσία του ίσως να μην αποδίδεται πάντα στους σωστούς λόγους. Θα θέλαμε να λείπει η πολύ εμφανής κοιλιά στη μέση; Ξεκάθαρα. Έχει ο δίσκος ηχάρα; Τον καλύτερο που είχαν εδώ και χρόνια. Έχουμε δακρύσει που ακούμε Kiske/Hansen πάλι στη μπάντα που τους ανέδειξε, ακόμα και αν οι λόγοι είναι καθαρά εμπορικοί; Εννοείται, τι είμαστε; Τίποτα άνιωθοι; Θα αγοράσουμε το “Helloween”; Το έχουμε κάνει ήδη.
7,5/10
Βασίλης Μπατίλας
[email protected]
Είναι πάμπολλοι οι λάτρεις του power metal ήχου οι οποίοι ανάμεναν να ακούσουν την συγκεκριμένη κυκλοφορία. Βέβαια, οι προσδοκίες πολλές, σε άλλους υψηλές, σε άλλους χαμηλές και σε άλλους όπως εγώ, απλά περίμενα να τον ακούσω. Τολμώ να πω πως όταν άκουσα το πρώτο single, το “Skyfall”, δεν είχα ξετρελαθεί και τόσο. Σίγουρα όμως το “Helloween” είναι κατά πολλά επίπεδα ανώτερο του “My God-Given Right” (2015), ενώ μετά το “The Dark Ride” (2000), το οποίο θεωρώ δισκάρα, είναι ίσως ό,τι πληρέστερο έχει κυκλοφορήσει το σχήμα μέχρι σήμερα. Ας πάμε να δούμε αναλυτικά τι συμβαίνει.
Ο δίσκος ξεκινά με το “Out For The Glory”, ένα κλασσικό Helloween κομμάτι παλαιάς κοπής, με τον Michael Kiske να ξεκινάει όπως είναι αναμενόμενο. Θυμίζει έντονα εποχές “The Dark Ride” και κομμάτια τύπου “All Over The Nations” σε σημεία. O Kai Hansen δίνει τα χαρακτηριστικά «τσιριχτά» φωνητικά που μας συνήθισε στους Gamma Ray. Αυτό που καθηλώνει είναι οι ωραίες μελωδίες και κιθαριστικά σόλο σε όλο το κομμάτι. Ακολουθεί το “Fear Of The Fallen”, όπου η εισαγωγή με τον Andi Deris είναι βγαλμένη μέσα από το “Keeper Of The Seven Keys – The Legacy”. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να πω πως η γενικότερη αίσθηση του κομματιού δίνει την εντύπωση πως είναι βγαλμένο μέσα από εκείνη την εποχή. Σειρά έχει το “Best Time”, μια σύνθεση των Sascha Gestner και Andi Deris, του οποίου η εισαγωγή θυμίζει Gamma Ray–meets-Unisonic. Τολμώ να πω πως μου έφερε στο μυαλό το “Exceptional” μέσα από το δεύτερο δίσκο των δεύτερων, “Light Of Dawn” (2014), αλλά αυτό δεν παύει να το κάνει ένα εξαιρετικό κομμάτι με δυνατή ερμηνεία από τον Kiske.
Καιρό είχα να ακούσω σωστή εναρκτήρια μπασογραμμή στους Helloween και αυτό συνέβη με το “Mass Pollution”. Φαντάζει ως το απόλυτο live-άδικο κομμάτι, μιας και διαθέτει ένα εξαιρετικό ρεφρέν. Λόγω της hard rock-ίζον φλέβας που διαθέτει, δεν θα μπορούσε να χάσει. Εδώ έρχεται και η πρώτη κοιλιά του δίσκου. Το “Angels” είναι ένα κομμάτι έντονα βγαλμένο μέσα “Straight Out Of Hell”, παντελώς αδιάφορο αλλά με ένα εξαιρετικό riff αμέσως μετά το πρώτο ρεφρέν. Στην συνέχεια γίνεται mid-tempo αλλά και πάλι…επόμενο! Με το “Rise Without Chains”, αποδεικνύεται πως μάλλον ο Deris σε αυτό το δίσκο είχε άστρο και με την συγκεκριμένη σύνθεση μια αισθητική “The Dark Ride” κατά βάση με ψήγματα από το “Gambling With The Devil”. Εξαιρετικές δισολίες και solos συνθέτουν την εικόνα του κομματιού.
Ώρα λοιπόν για το “Indestructible”, το δεύτερο single του δίσκου μετά το “Skyfall”. Ήδη γνωρίζουμε περί τίνος πρόκειται. Οι Unisonic κάνουν και εδώ το θαύμα τους με την διαφορά ότι ο Markus Grosskopf δεν έπαιξε ποτέ εκεί, όπως συνέβη άλλωστε και με τους Sasha Gestner και Andi Deris στο “Best Time”. Φανταστικές μελωδίες και solos και εδώ, κάτι που μέχρι στιγμής σε κερδίζει σε όλο το δίσκο. Είμαι σίγουρος πως θα έχει περίοπτη θέση στο playlist του σχήματος.
Έχουμε διανύσει τα μισά και παραπάνω στο δίσκο για να βρεθούμε στην δεύτερη εξ’ ολοκλήρου σύνθεση του Michael Weikath, “Robot King” (το πρώτο είναι το εναρκτήριο “Out For The Glory”). Άλλο ένα κλασικό Helloween κομμάτι παλαιότερης κοπής, με αρκετές διφωνίες μέσα και εναλλαγές στα μελωδικά ρεφρέν. Σίγουρα κερδίζει και αυτό επάξια μια θέση στο playlist των ζωντανών εμφανίσεων. Στο “Cyanide” έχουμε να κάνουμε με ένα κλασικό heavy metal Judas Priest κοπής κομμάτι, με ένα ρεφρέν που δεν σε πιάνει και τόσο. Τα συναισθήματα μου εδώ ποικίλουν, καθώς πρόκειται για ένα “love/hate” κομμάτι.
Στο “Down In The Dumbs” είναι η τρίτη και φαρμακερή για τον Weikath. Είναι το κομμάτι εκείνο του οποίου η εισαγωγή μπερδεύει, λες και η μπάντα φαίνεται να ακούγεται σαν…κακοπροβαρισμένη. Ωστόσο, από ότι φάνηκε στην πορεία, και το υπόλοιπο ηχεί…βαρετό. Σε κάνει να θες να πατήσεις να πατήσεις το “skip” και να πας παρακάτω. Μαζί με το “Angels” ΕΥΚΟΛΑ οι χειρότερες στιγμές του δίσκου για εμένα. Λίγο πριν το τέλος, έρχεται το ιντερλούδιο “Orbit”, το οποίο αποτελεί προπομπός του “Skyfall”. Για εμένα προσωπικά και να μην υπήρχε, δεν θα με ενοχλούσε.
Το τέλος έρχεται όπως καταλάβατε με το πρώτο single για το δίσκο που έκανε τους οπαδούς του σχήματος να περιμένουν με ανυπομονησία την κυκλοφορία αυτή. Μια σύνθεση κλασσική Helloween που έλειπε καιρό από τους δίσκους τους. Είναι προοδευτική με στοιχεία που δεν υπήρχαν, λοξοκοιτά και την Gamma Ray περίοδο, λογικό αν σκεφτείς ότι την έγραψε ο Kai Hansen (όπως και το “Orbit”). Σίγουρα σε σχέση με το επτάλεπτο κομμάτι που πρωτοπαρουσιάστηκε, η δωδεκάλεπτη αυτή εκδοχή είναι πολύ καλύτερη.
Εάν ψάχνεται για μελωδίες, θα τις βρείτε εδώ. Εάν ψάχνεται να βρείτε την καλύτερη ερμηνεία, μπορείτε να υποβάλλετε τον εαυτό σας σε έναν άτυπο διαγωνισμό. Είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρεπέστατος δίσκος, τον οποίο αξίζει να τον αποκτήσετε. Θα πρέπει για το τέλος να αποδώσω ιδιαίτερη μνεία στους Jens Johansson (Stratovarius, Rainbow) και Matthias “Matz” Ulmer (Blind Guardian, Primal Fear, Helloween) για την απόδοσή τους παίζοντας πλήκτρα, τους Charlie Bauerfeind και Dennis Ward για την παραγωγή του δίσκου και τον Eliran Kantor (Testament, Hatebreed, Atheist) για το καλύτερο εξώφυλλο που θα μπορούσε να έχει ο δίσκος αυτός. Υπομονή μέχρι την κυκλοφορία του.
7,5/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
Αν μου έλεγε κάποιος πριν κάποια χρόνια ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα συζητάμε για τον νέο δίσκο των αγαπημένων μας Γερμανών, με την συμμετοχή του Michael Kiske και του Kai Hansen σε αυτόν, σίγουρα θα του έκλεινα ένα πολύ ωραίο δωμάτιο στο Δαφνί. Να που όμως οι οποίες προστριβές υπήρξαν μεταξύ τους παραμερίστηκαν για να κάνουν την χάρη στους οπαδούς, μιας και ήταν ο διακαής πόθος τους να τους δουν ξανά μαζί. Μετά λοιπόν από την πολύ επιτυχημένη τους περιοδεία, ανακοίνωσαν ότι γράφουν καινούριο δίσκο με τα συναισθήματά μου να είναι ανάμεικτα μιας και η μπάντα είχε μια σειρά από συνεχόμενους πολύ καλούς δίσκους και φοβόμουν ότι κάτι θα χάλαγε με όλο αυτό. Για μπούμε όμως κατευθείαν στο ψητό να δούμε λοιπόν αν τελικά χάλασε η μαγεία που είχαν.
Το χέρι μου τρέμει και όμως καταφέρνω να πατήσω την έναρξη. Ο δίσκος ξεκινάει με το “Out For The Glory” με την εισαγωγή να θυμίζει το “South Of Heaven” (μην ρωτήσετε ποιων).Τα πρώτα εγκεφαλικά όμως έρχονται όταν μπαίνει ο Kiske, με το τραγούδι να κοιτάει προς τα “Keepers…”. Πολύ δυνατό κομμάτι για ξεκίνημα. Επόμενο είναι το “Fear Of The Fallen”, το δεύτερο single από τον δίσκο. Ξεκινάει αργά με τον Deris να δίνει την ψυχή του και στην συνέχεια μαζί με τον Kiske να μας αφήνουν με ανοιχτό το στόμα. Ένα τραγούδι πραγματικός οργασμός μελωδιών. Οι Γερμανοί δείχνουν ότι δεν αστειεύονται.
Συνέχεια με το “Best Time”, μια σύνθεση που θα σας θυμίσει το “Exceptional” από Unisonic. Η σύνθεση ανήκει στους Deris/Gerstner αλλά κάτι μου λέει ότι έχει βάλει το χεράκι του ο Hansen, μιας και τέτοιες φόρμες τραγουδιών του ανήκουν. Πολύ καλό τραγούδι που σου μένει με το πρώτο άκουσμα. Το “Mass Pollution” είναι και πάλι σύνθεση του μεγάλου Deris, ο οποίος φαίνεται ότι και πάλι έχει πάρει την μπάντα από το χέρι και εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να υποκλιθούμε μπροστά στο μεγαλείο αυτού του ανθρώπου. Τρομερό τραγούδι με ένα ρεφραίν εξωγήινο. Πέμπτο κομμάτι είναι το “Angels”, τραγούδι που χρειάζεται τα ακούσματά του, με την μπάντα να λοξοκοιτάει το “The Dark Ride”. Αδιανόητο έπος.
Το επόμενο “Rise Without Chains” είναι ένα ελκυστικότατο τραγούδι, όπου οι ερμηνείες και των δύο τραγουδιστών ξεπερνούν την φαντασία που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Το “Intestructible” το ακούσαμε στο single του “Skyfall” και το λάτρεψα από την πρώτη στιγμή .Εδώ ο Grosskopf αποδεικνύει ότι εκτός από παιχταράς, γράφει και μεγάλα τραγούδια. Και φτάνουμε στο “Robot King” με τον Deris να τραγουδάει χωρίς αύριο και ξαφνικά μπαίνει και ο Kiske και μας χαρίζουν απλόχερα μια από τις καλύτερες συνθέσεις του δίσκου, με τις κιθάρες να παίρνουν φωτιά με απίστευτες εναλλαγές. Για αυτό αγαπήσαμε τους Helloween. Σε αυτό το τραγούδι ομολογώ ότι δάκρυσα, δεν πίστευα αυτό που συνέβαινε. Το “Cyanide” έχει αύρα από το “My God–Given Right”. Φοβερή ερμηνεία από τον Deris και πάλι σε ένα κομμάτι που μέσα από την απλότητά σου σου βγάζει πολλά συναισθήματα.
Δέκατο τραγούδι το “Down In The Dumps” μια εξωφρενικά καλή σύνθεση του Weikath, όπου την παράσταση κλέβει ο Kiske αφού σε σημεία φτάνει στον ουρανό τόσο εύκολα. Και φτάνουμε προς το τέλος, με ένα intro που μόνο ο Hansen θα μπορούσε να γράψει. Τόσο μικρό αλλά συνάμα καθηλωτικό. Στο τέλος μας άφησαν το “Skyfall”, σύνθεση του Kai Hansen, ο οποίος μας βγάζει τα μάτια έξω. Από όπου και να το πιάσεις είναι τέλειο. Τόσες εναλλαγές που δεν ξέρεις από που σου έρχονται και λες «έλα τώρα, δεν γράφονται τέτοια κομμάτια». Και όμως, αυτός τα γράφει και σου κάνει και πλάκα.
Κάπου εδώ ο δίσκος τελειώνει και για όποιον δεν κατάλαβε έχουμε το τρίτο πραγματικό “Keeper…”. Δεν πίστευα με τίποτα ότι θα έβγαζαν τέτοια δισκάρα. Ο Kiske και ο Deris μας χάρισαν κάποιες από τις καλύτερες ερμηνείες και για κάποιο λόγο οι φωνές τους είναι τόσο ταιριαστές, παρά που είναι τόσο διαφορετικές. Κάντε την χάρη στον εαυτό σας να ακούσετε την μπάντα που μετά από πολλά χρόνια πλησιάζει το διάστημα που είχε φτάσει η ίδια στα τέλη της δεκαετίας του ’80.
9,5/10
Μάριος Κουρούπης
[email protected]
