Υπάρχουν εδώ και είκοσι χρόνια. Προέρχονται από την σκοτεινή πλευρά της underground σκηνής της Αυστρίας. Μακριά από οποιοδήποτε μουσικό εμπορικό ενδιαφέρον, μας προσφέρουν ένα μείγμα με συνεχείς πειραματισμούς το οποίο περιέχει avant-garde, industrial black betal με πινελιές death metal. Ο λόγος για τους μυστηριώδεις Tristwood.
Δημιουργήθηκαν το 2001 και μέχρι το 2010 είχαν κυκλοφορήσει τρία ολοκληρωμένα albums. Μετά επήλθε μια αρκετά μεγάλη παύση μέχρι το 2019 όπου επανήλθαν με μια συλλογή με τον τίτλο “Nyx”. Μετά από τρία χρόνια δουλειάς, το νέο τους album είναι τελικά έτοιμο να απελευθερωθεί και να θερίσει ψυχές. Ο τίτλος αυτού “Blackcrowned Majesty” το οποίο είναι ένα μουσικό ταξίδι που περιλαμβάνει επιρροές από Nihilist, πρώιμους Bathory, Oxiplegatz, Morbid Angel, Hellhammer και Killing Joke, το οποίο κινείται σε τροχιά δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990.
Με το ξεκίνημα ο ήχος τους σου κεντρίζει το ενδιαφέρον, ριζοσπαστικός, ανεξέλεγκτος και παράξενος όπως θα περίμενε κανείς να ακούσει από τους Tristwood. Τα οχτώ κομμάτια συνολικής διάρκειας τριάντα οχτώ λεπτών πραγματικά σε καθηλώνουν και ακούγονται πολύ ευχάριστα. Το πιο ενδιαφέρον σημείο εδώ είναι τα πλήκτρα και τα ηλεκτρονικά μουσικά μοτίβα που δημιουργούνται μέσα στις συνθέσεις τα οποία έδωσαν στους Tristwood τον τίτλο για να αυτοαποκαλούνται industrial black/death metal μπάντα. Ακούγοντας τον δίσκο τα πρώτα που ξεχώρισα ήταν το ομότιτλο “Blackcrowned Majesty”, το πιο ενδιαφέρον σε ολόκληρο το δίσκο που είναι γεμάτο από dark/space ambient μοτίβα και το πολύ πιασάρικο ρυθμό που έχει από την αρχή μέχρι το τέλος το “Her Wraith Through Stygonian Lands”. Στις προτιμήσεις μου ακολουθεί το τελευταίο τραγούδι “Nightshade Eternal”, ό,τι πιο μελωδικό θα ακούσετε εδώ, ένα κομμάτι γεμάτο από ψυχεδελικά ηχητικά εφέ. Στο “The Hall Of Rauthra’s Fate” ο drummer ξεδιπλώνει το ταλέντο του τόσο τεχνικά αλλά ακόμη περισσότερο με την παρανοϊκή ταχύτητα που πιάνει όπως και στο “Acherontic Deathcult”, όμως εδώ ακούμε επιπλέον μια απίστευτη ηλεκτρονική ατμόσφαιρα τόσο εθιστική και πιασάρικη που θα ζήλευαν πολλά pop συγκροτήματα.
Ο δίσκος ακούγεται ακατέργαστος και βρώμικος χωρίς σαφήνεια και ποιότητα με τον συνολικό του ήχο να οδηγείτε σε ένα ατελείωτο χάος και εκεί έρχονται τα πλήκτρα με τους σκοτεινούς, ψυχεδελικούς και διαστημικούς ήχους να γεμίσουν με μια ζοφερή ομίχλη τις συνθέσεις. Στα αρνητικά του δίσκου οι κιθάρες και τα drums είναι τόσο γρήγορα αλλά μονότονα αποκτώντας μια μηχανική παρουσία. Τα φωνητικά ακούγονται σαν μια κακή ηχογράφηση αλλά τους βγαίνει σε καλό καθώς προσφέρουν μια από τις πιο τρομακτικές πινελιές στο album. Οι θαυμαστές του πολύ ακραίου θορυβώδους black/death metal σίγουρα θα πρέπει να ακούσουν αυτό το συγκρότημα.
7,5/10
Νίκος Λίλλης
[email protected]
