AlbumsΚριτικές

Helloween – Skyfal [EP] (Nuclear Blast)

[Option A]

Θα το θέσω απλά. Τι. Κάνατε. Ρε. Κερατάδες. Συγγνώμη εκ των προτέρων από τους αναγνώστες αλλά αν θέλετε να διαβάσετε κάποια αντικειμενική κριτική, κλείστε αυτήν και ανοίξτε μία από τις τόσες που έχουμε στο περιοδικό. Εδώ θα βρείτε μόνο οπαδισμό για μια μπάντα που εν μέρει ευθύνεται για το ότι εγώ ακούω φανατικά αυτή τη μουσική τα τελευταία δέκα χρόνια. Και αυτά τα έγραψα έτσι γιατί πραγματικά δεν ξέρω τι να πω για αυτό που μόλις άκουσα.

Μιλάμε για μια μακροσκελή σύνθεση που ακούγεται λες και είχε μόλις γραφτεί μετά το δεύτερο Keeper Of The Seven Keys. Από το πρώτο κιόλας λεπτό έσβησε με εμφατικό τρόπο ό,τι έκαναν οι Γερμανοί μετά τη φυγή του Kai Hansen. Και μιας και αναφέραμε αυτό, ρε Kai, ρε αγόρι μου, μη και τολμήσεις να ξαναφύγεις από τους Helloween (έχε και τους Gamma Ray βέβαια μην πάθουμε κάνα εγκεφαλικό, κρίμα είναι). Το κομμάτι είναι κλασική σύνθεση Kai Hansen στους Helloween, με ξεσπάσματα, μελωδίες, έναν Kiske να ακούγεται σχεδόν λες και δεν τον έχει αγγίξει ο χρόνος, δηλαδή αν είναι δυνατόν αυτό το πράγμα και εννοείται τα φωνητικά του Kai να ολοκληρώνουν το πακέτο, το οποίο, αν δε το έχετε ήδη καταλάβει, με άφησε σύξυλο.

Σε ποιο σύμπαν θα ξαναέγραφε μουσική ο Hansen για τη μπάντα, ούτε κι εγώ ξέρω αλλά θα πω ένα πράγμα μόνο. Είναι ολοφάνερο ότι οι Helloween έπεσαν συνθετικά ακριβώς επειδή έφυγε ο Hansen από τη μπάντα. Δεν εξηγείται αλλιώς ότι τόσα χρόνια σχεδόν κανένας δεν ασχολείται μαζί τους, ούτε καν το power metal κοινό, και μόλις επιστρέφει ο Hansen και γράφει ένα κομμάτι μαζί τους επικρατεί γενικευμένος χαμός στη metal κοινότητα.

Το μόνο που μένει λοιπόν είναι να τελειώσει όλη αυτή η παράνοια που ζούμε, να βγάλουν ένα δίσκο όλο γραμμένο από τα χέρια του Hansen, να έρθουν να τους δούμε ζωντανά και να φύγουμε χωρίς πόδια από εκεί μέσα. Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω, πηγαίνετε να το ακούσετε κι αν δε νιώσετε τίποτα πηγαίνετε στα μπουζούκια γιατί αυτή η μουσική δεν είναι για εσάς. Καλώς όρισες Kai, καλώς ορίσατε Helloween, τρελαίνομαι κι επίσημα.

9/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]

[Option B]

Υπό διαφορετικές συνθήκες, δεν θα έμπαινα στην διαδικασία να εκφράσω την γνώμη μου για μία τέτοια περίσταση. Είναι μία πραγματική γιορτή για όλους τους φίλους αυτής της μουσικής, ιδιαίτερα για τους οπαδούς των Helloween που, παρότι αυτό το «εξωφρενικό» παρεάκι έχει χρόνια που μαζεύτηκε ξανά, ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν φαντάστηκαν πως θα ζούσαμε να ακούσουμε αυτόν τον δίσκο. Προς το παρόν όμως κοιτάμε το “Skyfall” και τις δύο εκδόσεις του.

Όπως προείπα, με τέτοια παρέα δεν θα μπορούσε να βγει κάτι διαφορετικό, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Το κομμάτι είναι πιο Helloween και από τον Weikath με κολοκύθα για κεφάλι. Ο τρόπος με τον οποίο αναπτύσσεται σαν σύνθεση είναι φοβερός καθώς καταφέρνει να σε κρατήσει εκεί, προσκολλημένο σε κάθε στροφή και αλλαγή καθ’ όλη την διάρκεια των δώδεκα λεπτών του.

Σκαλωτικότατα riffs, χαρακτηριστικά βέβαια του παιξίματος του Hansen, οι δε κιθαριστικές του μελωδίες είναι υπέροχες. Πιο «διαβασμένες» φωνητικές γραμμές δεν μπορεί να γράψει άνθρωπος, όλες κομμένες και ραμμένες τόσο για το κομμάτι και την μπάντα όσο και για τον καθένα εκ των τριών τραγουδιστών πλέον ξεχωριστά. Ρίγη συγκίνησης περιττό να πω, στα σημεία που η φωνή του κυρίου Kai Hansen σπάει.

Μπροστάρης ο Kiske, αποδίδοντας τα δέοντα, κάνοντας τα απολύτως αναμενόμενα, δίνοντας δε την έξτρα ζεστασιά που πάντοτε παρείχαν οι πιο χαμηλές του περιοχές συχνοτικά, κάτι που ανέκαθεν προτιμούσα προσωπικά από τα ψιλά του. Με ίσως την μικρότερη παρουσία ο Deris, δίνει μία αίσθηση ισορροπίας καθώς γεφυρώνει τόσο άψογα τις φωνές των δύο παραπάνω τεράτων, δίνοντας το παρόν όταν και εκεί που πρέπει μοιράζοντας ανατριχίλες με το πόσο τεράστιος και ιδιαίτερος ακούγεται και στέκεται δίπλα σε δύο τιτάνες. Το δε τέλος, ω Θεέ μου, έχω πολλά χρόνια να ανατριχιάσω τόσο πολύ.

Νομίζω πως η εκτέλεση των δώδεκα λεπτών παρέχει μία ατμόσφαιρα που η μικρότερη δεν είναι σε θέση να σου δώσει. Σου ζητάει να μπεις μέσα στο κομμάτι, να δώσεις την απαραίτητη προσοχή τόσο στην σύνθεση την ίδια όσο και στην ιστορία του κομματιού, καθώς αναπτύσσεται και επεκτείνεται σε σημεία και μέρη τα οποία η μικρότερη δεν περιέχει. Όλα όσα έστησε ο Hansen έχουν τον λόγο και τον ρόλο τους.

Η μικρότερη έκδοση, δίνει μία γερή ματιά στα δυνατά σημεία του κομματιού, παρέχοντας μία ίσως ακόμα πιο «εύπεπτη» και στοχευμένη ακρόαση. Στο τέλος της ημέρας όμως, πρόκειται για εκπληκτικό κομμάτι, από όποια έκδοση και αν το ακούσεις. Η ιστορία γράφεται ακόμα, την μισή ποιότητα και συναισθηματική φόρτιση του κομματιού αν έχει και όλος ο δίσκος, θα κλάψουμε.

8/10
Κωνσταντίνος Μάρης
[email protected]

[Option C]

Δε χρειάζεται να αναλύσουμε το ποιοι είναι και τι σημαίνουν για το ευρωπαϊκό metal οι Helloween. Μιλάμε άλλωστε για την ίσως πιο βαριά φανέλα στο power και για την αγαπημένη μου μπάντα σε καλές και κακές στιγμές. Ελπίζω να έχω την τιμή να τα πω πιο αναλυτικά όταν με το καλό κυκλοφορήσει και το πολυαναμενόμενο νέο άλμπουμ τους. Προσωπικά έχω καταφέρει (με μια σχετική δυσκολία ομολογουμένως) να συγκρατήσω το hype της επιστροφής Kiske/Hansen, οπότε το γεγονός και μόνο ότι μετά από διάλλειμα έξι χρόνων κυκλοφορεί νέο άλμπουμ από τις αγαπημένες κολοκύθες, μου αρκεί.

H κυκλοφορία του “Skyfall” σαν προπομπός του δίσκου είχε ανακοινωθεί πριν δυο μήνες με αποτέλεσμα να βαρέσουμε οι περισσότεροι εγκεφαλικά. Πολύ μεγάλο διάστημα για να πάρουμε μια πρώτη γεύση από το πως θα ακούγεται. Σύνθεση του Hansen έλεγε. Δώδεκα λεπτά έλεγε. Οι συνειρμοί για έπη τύπου “Halloween” και “Heading For Tomorrow” δεν αργήσαν να κάνουν την εμφάνιση τους και να μας κάψουν ακόμα περισσότερο. Θα κατάφερνε ο μπάρμπα-Kai να μας πάρει τα μυαλά ξανά όπως κάποτε; Εδώ όμως, όπως και να το κάνουμε, δεν είναι Gamma Ray. Ακόμα και αν ο ήχος είναι συγγενικός έπρεπε θεωρητικά να γράψει σκεπτόμενος Helloween-ικά, πράγμα που δεν έχει γίνει εδώ και τριάντα δύο χρόνια.

Αναφερόμενος πάντα στην δωδεκάλεπτη εκδοχή του κομματιού, οφείλω να αναφέρω ότι μετά από αρκετές ακροάσεις δηλώνω συγκρατημένα ευχαριστημένος. To “Skyfall” πρόκειται για ένα χορταστικό κομμάτι στο οποίο η δοκιμασμένη συνταγή του Kai Hansen να παντρεύει το speed metal με τις πιο pomp rock στιγμές των 70s, δουλεύει ξανά. Διάολε, αυτός την τελειοποίησε, τι λέμε τώρα;

Ξεκινάς το κομμάτι με τον Michael Kiske να τραγουδάει τη μελωδία του refrain πάνω από το lead. Τι μπορεί να πάει λάθος; Και φυσικά τίποτα δε πάει λάθος γιατί το riff που ακολουθεί έχει τη νοοτροπία του αντίστοιχου του “Halloween” και τα φωνητικά του Kai στο κουπλέ, αν και αρχικά ξενίζουν, εν τέλει βγάζουν μια αλητεία που θυμίζει “Walls Of Jericho”. Κάπου εκεί κάνει και την πρώτη του εμφάνιση ο Andi Deris για λίγο.

Γέφυρα με Kiske ξανά πριν μπει πάλι το περισσότερο νοσταλγικό, παρά happy refrain, το οποίο παίρνει επίσης ξανά πάνω του ο ίδιος. Μεγάλος Markus Grosskopf στο μπάσο, ακουστικό κόψιμο με Hansen να θυμίζει ένδοξες στιγμές 90s Rays, ωραία solo με  Kiske στα ενδιάμεσα κάνει και τις αναφορές του στον αγαπημένο του Elvis. Όμως αναρωτιέσαι που είναι ο Deris τόση ώρα. Και να που με ένα γέμισμα στα τύμπανα κάνει την εμφάνιση του ουρλιάζοντας “οnwards to the skyyy” και μας στέλνει για χόρτα. Λιτός και άνετος, έστω για λίγο στο συγκεκριμένο κομμάτι, αποδεικνύει γιατί οδηγεί την μπάντα εδώ και είκοσι επτά πλέον χρόνια. Το κλείσιμο του κομματιού είναι τουλάχιστον επικό, όπως αρμόζει σε μια τόσο πολυποίκιλη σύνθεση.

Δε θεωρώ ιδιαίτερα σκόπιμο να αναφερθώ στην επτάλεπτη εκδοχή, καθώς πέραν του ότι εξυπηρετεί ξεκάθαρα το σκοπό του single/video clip, έχει υποστεί αρκετή «κοπτοραπτική» με αποτέλεσμα να χάνεται λίγο η συνεκτικότητά του. Κάνει τη δουλειά της επαρκώς αλλά δε συγκρίνεται με τη δωδεκάλεπτη. Επιπλέον η συγκεκριμένη εκδοχή έχει κάποιες παραλλαγές στα φωνητικά, με αρκετά σημεία να τα τραγουδάει περισσότερο ο Kiske. Λογική κίνηση από τη στιγμή που έχει επιστρέψει και τα αυτιά των περισσότερων είναι επάνω του.

Επειδή ήδη πλατειάζω πολύ για ένα μόνο κομμάτι και δε θέλω να φανταστώ πόσα ακόμα θα μπορούσα να γράψω εάν είχα όλο το άλμπουμ στη διάθεσή μου, απλά να κλείσω με το ότι το “Skyfall” φέρει περήφανα τη σφραγίδα των Helloween και σαν πρώτη ετυμηγορία το πρόσημο είναι σίγουρα θετικό. H όρεξη έχει ήδη ανοίξει και η μπάντα δηλώνει βροντερά παρούσα. Δεν είναι ακόμα 18 Ιουνίου, ε;

8/10
Βασίλης Μπατίλας
[email protected]

haursen2 - 728|90|haursen2||https://www.facebook.com/HaursensGuitarWorkshop/|bothwhale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||bothTatto Clinic Athens 728×90 - 728|90|Tatto Clinic Athens 728×90||https://www.facebook.com/tattooclinicathens|bothnano designs 728×90 - 728|90|nano designs 728×90||https://www.facebook.com/Nanodesignart/|bothGreekrebels Banner 07052021-728×90 - 728|90|Greekrebels Banner 07052021-728×90||https://www.greekrebels.gr/epikoinonia/|both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

  • ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΑΤΣΙΚΟΝΟΥΡΗΣ
  • ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΡΗΣ
  • ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΠΑΤΙΛΑΣ

X