Η μπάντα μας έρχεται από τη Γερμανία και συγκεκριμένα από την Κολωνία. Παίζουν πειραματικό post rock-metal και αυτός είναι ο δεύτερος δίσκος τους που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2019. Χωρίς να είμαι και ο πιο ειδικός να κρίνω πάνω στο είδος, εμένα προσωπικά αυτή η προσπάθεια μου ακούγεται κακή, για να μην πω και τίποτα χειρότερο.
Για την ακρίβεια, δύο είναι οι κύριοι λόγοι που έκαναν τη διαδικασία της ακρόασης του “Omission” πραγματικά ανυπόφορη. Σε πρώτη φάση, η μπάντα δεν έχει φωνητικά στις τάξεις της. Και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ένα δίσκο-instrumental διάρκειας 35 περίπου λεπτών ο οποίος ακούγεται απίστευτα κουραστικός χωρίς τη φωνή να τον συνοδεύει.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα πάντως δεν είναι αυτό. Βασικά, αυτό που έριξε το εγχείρημα κάτω από τη βάση δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη γραμμικότητα που χαρακτηρίζει τις συνθέσεις. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πως ακούγεται μια μπαλάντα διάρκειας 35 λεπτών; Ε ακούστε και θα καταλάβετε. Μόνο που κι ο πιο ρομαντικός άνθρωπος στον κόσμο να είσαι, δεν γίνεται να ακούσεις ένα δίσκο 35 λεπτών ο οποίος κινείται σε πραγματικά υποτονικούς ρυθμούς όλη την ώρα.
Αν συνδυάσουμε τη γραμμικότητα με την instrumental φύση των κομματιών, τότε έχουμε αυτό το… πράγμα (ναι, συγγνώμη δεν βρίσκω καλύτερη λέξη) που δεν κάνει ακόμα και για άτομα που είναι τελειωμένα με το θέμα ατμόσφαιρα στη μουσική. Και είναι ειλικρινά κρίμα γιατί εδώ μέσα ακούμε, σπάνια αλλά ακούμε. Κάποιες κιθαριστικές μελωδίες που άνετα θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σαν κάποιο είδος ξέσπασμα για να ανέβουν οι τόνοι στα κομμάτια και να έχουμε λίγο ποικιλία στο δίσκο, αλλά δυστυχώς αυτό δεν μπορεί να υπάρξει όταν το 95% του δίσκου είναι σαν μια μεγάλη μπαλάντα.
Πραγματικά, αν αυτά τα “πιο metal” περάσματα έπαιζαν μεγαλύτερο ρόλο στο δίσκο και είχε ταυτόχρονα μια φωνή για να το σιγοντάρει, τότε τα πράγματα θα ήταν εμφανώς διαφορετικά. Δυστυχώς δεν έχουμε όλοι τη μουσική ικανότητα για να κάνουμε έναν instrumental δίσκο που να ακούγεται χωρίς να προκαλεί βαρεμάρα, αλλά έχουμε πολλοί τη δυνατότητα να γράψουμε καλά τραγούδια. Αν ξεφύγουν από αυτή τη γραμμικότητα και βρουν και μια φωνή, ίσως τότε τα πράγματα να είναι καλύτερα.
3/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
