Πρέπει να έχει γίνει ένα είδος μόδας η κυκλοφορία concept albums. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς τον μεγάλο αριθμό τους που έχει κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια. Ίσως βέβαια να είναι και η εσωτερική ανάγκη των εκάστοτε μουσικών για μια πιο ολοκληρωμένη προσέγγιση, μέσω ήχου και λόγου, στην αποτύπωση του οράματός τους. Σε κάθε περίπτωση, η πρόθεση κρίνεται από το αποτέλεσμα και μπορώ να πω ότι η τετράδα από το Μπέργκεν κατάφερε να διατηρηθεί στα υψηλά επίπεδα που μας έχει συνηθίσει.
Στιχουργικά λοιπόν, πρόκειται για μια κλασσική ιστορία ακμής και παρακμής, με τον κεντρικό ήρωα να πάσχει από μεγαλομανία σε επίπεδο που αποκόπτεται από κάθε άλλον άνθρωπο και απομονωμένος μέσα στο ψυχωτικό μυαλό του αυτό-ορίζεται κυρίαρχος του σύμπαντος. Στην κορύφωση της δόξας του, καθώς ατένιζε από την κορυφή του βασιλείου του ότι έχει κατακτήσει, γλιστρά και αιωρείται αβοήθητος και αποδυναμωμένος, παρασυρμένος στο διάστημα, μέχρι που εξαφανίζεται στο σκοτάδι. Είναι η δίψα για εξουσία και δύναμη που στρεβλώνει και καταστρέφει αυτό που είναι ο καθένας.
Σε όλη τη διάρκεια του δίσκου κυριαρχεί μια “διαστημική” ατμόσφαιρα που λοξοκοιτάει προς την κληρονομιά των τεράστιων Pink Floyd, ενώ παντού είναι διάσπαρτα τεράστια Sabbath-ικά riffs για να δίνουν ρυθμό και όγκο. Γενικά υπάρχει μια ’70s αισθητική σε όλα τα επί μέρους συστατικά του δίσκου και είναι μεγάλο επίτευγμα ότι η μπάντα καταφέρνει στο τέλος το σύνολο να μην ακούγεται παλαιικό και ξεπερασμένο.
Ένας δίσκος που ακούγεται νεράκι απ’ την αρχή μέχρι το τέλος, ένα πνευματικό ταξίδι με όλη τη σημασία της λέξης, απολαυστικό και συναρπαστικό ακόμα και μετά από αρκετές ακροάσεις.
8/10
Νίκος Κεφαλίδης
[email protected]
