Φίλε μου αναγνώστη, αναγνώστη φίλε μου, δεν μπορείς να φανταστείς τη χαρά που πήρα με το ντεμπούτο album των Corporate Control! Επιτέλους βρήκα αυτό το χαρακτηριστικό που έψαχνα σε AOR/melodic rock μπάντες! Hallelujah! Πριν σας δώσω λεπτομέρειες για το παραπάνω, θα μάθετε λίγα πράγματα για το συγκρότημα αυτό.
Ως μπάντα έχουν μόλις δύο χρόνια στο χώρο, τα μέλη της όμως κουβαλάνε στην πλάτη τους χρόνια εμπειρία και συνεργασίες με πάρα πολλά από τα μεγάλα ονόματα εκεί έξω. Ο Paul Sabu, λοιπόν, έχει αναλάβει τα φωνητικά και κιθάρες, ο Barry Sparks (ex-Dokken, ex-Yngwie Malmsteen, ex-UFO, ex-Michael Schenker Group κ.ά.) το μπάσο, ο Marcus Boeltz τα τύμπανα ενώ και οι τρεις τους μοιράζονται τα πλήκτρα.
Και κάπως έτσι φτάσαμε στο κυρίως θέμα μας. Το “Whatever It Takes” περιέχει εννέα κομμάτια. Η διάρκειά τους είναι μεταξύ των τριών και πέντε λεπτών. Τι αλλάζει όμως εδώ και τους κάνει να διαφέρουν από άλλα συγκροτήματα του είδους; Γίνεται χρήση ιδιαίτερων οργάνων δεδομένης της κατηγορίας που ανήκουν, δηλαδή έχουν προσθέσει μαντολίνο, τσέλο και σιτάρ. Ο ήχος του σιτάρ ωστόσο για κάποιο λόγο μου θυμίζει το “Hear And Dear” του Yossi Sassi. Ίσως να τα συνδέω λάθος στο μυαλό μου αυτά τα δύο albums αλλά όσες φορές και να έχω ακούσει των Corporate Control πάντα ο Yossi ξεπηδάει από την άκρη των σκέψεων και των συνειρμών μου.
Η μελωδία σε γενικότερα πλαίσια είναι απλά εξαιρετική. Δουλεμένη σωστά, προσεγμένη, με εναλλαγές από το κλασικό melodic στο «ανατολίτικο», όλα τα όργανα έχουν ταιριάξει μεταξύ τους. Σίγουρα έχει συμβάλει και η γνώση χρόνων σε αυτό. Αναμενόμενο και λογικό θα μου πείτε αλλά επιτρέψτε μου να διαφωνήσω. Με τόσα που έχω ακούσει κατά καιρούς, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι δε σέβονται όλες οι μπάντες εκεί έξω τη δουλειά τους, τους εαυτούς τους και τον κόπο που οι ίδιοι αποφασίζουν να ρίξουν. Τέλος πάντων.
Ολοκληρώνουμε με τα φωνητικά που μα την Ίσιδα και τους λοιπούς θεούς, είναι υπεργαμάτα. Είτε μιλήσουμε για πρώτα είτε μιλήσουμε για τα δεύτερα, πρόκειται για αριστουργήματα. Βέβαια, στις ψηλές ακούγεται ελάχιστα και η φθορά της φωνής του Paul αλλά δεν το κρίνουμε άσχημα. Όπως και να έχει καλέ μου που διαβάζεις τούτο το κείμενο, θα ακούσεις μια φορά το “Whatever It Takes” και θα επιστρέφεις συνέχεια σε αυτό. Γιατί έτσι! Πήγαινε άκου το album εχθές!
8/10
Χριστίνα Γιαννούλη
giannouli.christina3@gmail.com
