Αυτά είναι τα ωραία ή αλλιώς, «αυτά μ’ αρέσουν» που λέει και ο Μαμαλάκης. Και εδώ λοιπόν έχουμε τους βετεράνους Asphyx στους οποίους η πιο doomy πλευρά του death metal, καθώς και όλη η ευρωπαϊκή σχολή του είδους, τους χρωστάνε πολλά. Στο υπ’ αριθμόν δέκατο album της καριέρας τους λοιπόν, οι Ολλανδοί, για να το θέσουμε και κομψά, τα…θερίζουν όλα.
Μιλάμε για ένα συγκρότημα που είναι ενεργό από το 1987 παρακαλώ, μια εποχή που το death metal βρισκόταν ακόμα σε φάσεις που έκανε τα πρώτα του βήματα στο χώρο. Και φυσικά οι Asphyx είναι από τις μπάντες που το βοήθησαν να εδραιωθεί σε ένα πολύ σημαντικό βαθμό.
Από αυτό το δίσκο προσωπικά εγώ δεν περίμενα πολλά πράγματα. Μιλάμε για παλιά μπάντα η οποία μάλιστα έχει προσφέρει τα μέγιστα στο death metal. Και εντάξει, μπορεί οι Asphyx πάντα να κρατούσαν τον πήχη ψηλά όσον αφορά τους δίσκους τους, αλλά και πάλι, το μακελειό που γίνεται εδώ μέσα δεν το περίμενα από αυτούς, ακριβώς γιατί έχουν δώσει τόσα που κάπου πίστευα πως «θα έμεναν από βενζίνη». Και ω, πόσο λάθος έκανα! Μόλις ξεκίνησε ο δίσκος με το “The Sole Cure Is Death” το κεφάλι μου δεν σταμάτησε να πηγαίνει πάνω-κάτω μέχρι να ακουστεί η τελευταία νότα του τελευταίου ομότιτλου κομματιού. Από που να αρχίσω και που να τελειώσω πραγματικά δεν ξέρω.
Ας ξεκινήσω βασικά με το ότι το “Necroceros” έχει μια από τις καλύτερες παραγωγές που έχω ακούσει μέχρι τώρα σε δίσκο του είδους. Μιλάμε για έναν πραγματικά ογκώδη ήχο ο οποίος ταυτόχρονα είναι και απόλυτα διαυγής, χωρίς να παραπέμπει σε τυρίλα και πλαστικούρα. Όσο για τις συνθέσεις αυτές καθαυτές, η μπάντα παίζει μεγάλη μπάλα. Ενώ οι Asphyx κινούνται στο κλασικό γνώριμο στυλ τους που ξέρουμε, δηλαδή mid-tempo/αργές συνθέσεις με thrash ξεσπάσματα, καταφέρνουν για μια ακόμα φορά να το κάνουν αξιοθαύμαστα, προσθέτοντας μάλιστα και κάποια παραπάνω στοιχεία στον ήχο τους, όπως τη μελωδία σε σημεία, χωρίς όμως αυτοί να καταλαμβάνει μεγάλο κομμάτι του δίσκου και να κάνει τους Ολλανδούς να ακούγονται «μαλακοί».
Αντίθετα, όλο το album ρέει αβίαστα, επειδή οι Asphyx ξέρουν πότε να προσθέσουν και πότε να αφαιρέσουν και να κάνουν τα κομμάτια τους απλά και κατανοητά, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι έγιναν «εμπορικοί» ή κάτι. Είναι οι Asphyx που όλοι ξέρουμε, εξελιγμένοι με έναν τρόπο που τους ταιριάζει. Πιο δολοφονικοί και από την κεφαλιά-ψαράκι του Van Persie. Α και κάτι ακόμα. Ο Van Drunen όσο περνάνε τα χρόνια γίνεται και καλύτερος. Τι άλλο να γράψω πια για να το ακούσετε στο τέρμα ρε κερατάδες;
8,5/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
