Πρώτο Cd για τους Ισπανούς Steelgar. Από την πρώτη ακρόαση “βρωμάει” thrashίλα-πράγμα που δεν με χαλάει καθόλου. Κομμάτια μικρά σε μήκος, κοφτά, αμέτρητα solo και γρήγορα riffs τα οποία ως επί το πλείστον μένουν ίδια στην πορεία των κομματιών. Αγαπημένο κομμάτι το τελευταίο του δίσκου, “Army Of Goats” όπου ξεκινάει με δίκαση και ένα τεράστιο (για άλλη μια φορά) solo. Θεματικά δεν υπάρχει τρελή ποικιλία, αλλά ποιος παραπονέθηκε ποτέ για τους στίχους του thrash metal? Ο Hector Armaya στην φωνή έχει κάνει πολύ καλή δουλειά-δεν αλλάζει πολύ τους τόνους του, αλλά όπου χρειάζεται υπάρχουν τα ουρλιαχτά. Στην κιθάρα του, πάλι, δεν ακούγονται ούτε τα βασικά, αφού σχεδόν σε ολόκληρο το album ακούγεται μία κιθάρα, και αυτή είναι του Abel Gonzalez – ο οποίος ομολογουμένως τα κάνει όλα τέλεια σε αυτόν τον τομέα. Το μπάσο επίσης δεν ακούγεται. Στην ουσία, δηλαδή, ακούγονται μόνο φωνή, κιθάρα και drums. Η παραγωγή είναι πολύ καλή, αλλά και πάλι δεν είναι αρκετό για να κάνει τα όργανα να ηχήσουν όσο πρέπει. Συμπερασματικά, οι Steelgar έχουν ότι πρέπει να έχει μια thrash metal μπάντα και μου άρεσαν αρκετά. Εάν εξελίσσονται σταδιακά και με μέτρο, πιστεύω θα έχουν πολύ καλές βλέψεις για το μέλλον.
7,5/10
Μαρία Θεοδωράκη
