Οι Disastroid μας έρχονται από την Καλιφόρνια των Ηνωμένων Πολιτειών. Ξεκίνησαν την πορεία τους περίπου το 2000 και μέχρι στιγμής έχουν κυκλοφορήσει δύο EPsκαι δύο full-length albums. Φέτος λοιπόν ήρθε και η σειρά του τρίτου τους full-length να αγκαλιαστεί από το κοινό τους. Το είδος τους; Είναι μια μίξη stoner, grunge και noisy rock.
Δεν θα αναφερθώ πάλι στην αγάπη μου για το stoner και το αν και πόσο μπορώ να είμαι αντικειμενική μαζί του. Όσοι μας διαβάζετε συστηματικά και έχετε πέσει πάνω σε δικές μου κριτικές, σίγουρα το έχετε διαβάσει και αυτό. Η περίπτωση των Disastroid είναι μια από αυτές τις φορές που θα μιλήσω αντικειμενικά.
Ο δίσκος λοιπόν αποτελείται από εννέα κομμάτια. Στην αρχή τα πηγαίναμε καλά, δεν υπήρχε κάποιο πρόβλημα. Ίσα ίσα μου έδινε εντυπώσεις ότι θα είναι από τους δίσκους που θα μπουν στην λίστα μου με τους αγαπημένους. Στην εντύπωση έμεινα όμως, στην πράξη ακριβώς το αντίθετο θα γίνει. Γιατί αυτό;
Γιατί οι κιθάρες του φίλε αναγνώστη είναι σκέτος πονοκέφαλος. Παίζω κιθάρα, αντέχω να ακούω ώρες ατελείωτες τον ήχο της ηλεκτρικής αλλά οι συγκεκριμένες παραμορφώσεις στον ήχο της είναι πραγματικά πονοκέφαλος. Είναι αυτός ο ενοχλητικός μικροφωνισμό που κάνουν τα ηχεία. Πρώτο φάουλ.
Δεύτερο φάουλ και ίσως να ευθύνεται το πρώτο για αυτό είναι τα φωνητικά. Από ένα σημείο και μετά άρχισαν να γίνονται το ίδιο ενοχλητικά με τις κιθάρες. Στις ψηλές γίνονταν ανυπόφορα και στα κρατήματα. Όσο ήταν στις χαμηλές και ακουγόταν μόνο το μπάσο και τα τύμπανα όλα ήταν υπέροχα.
Ολοκληρώνουμε με το εξώφυλλο. Θα ήθελα κάποιος να μου εξηγήσει γιατί αρκετές stoner μπάντες επιλέγουν σχέδια σχετικά με το διάστημα ενώ δεν παίζουν space rock και το βασικότερο, τα κομμάτια τους δεν αναφέρουν ούτε στο ελάχιστο κάτι για το διάστημα. Τέλος πάντων, το προσπερνάω αυτό. Καλούτσικο θα το πω, έχω δει καλύτερα και σίγουρα μπορούσαν να βρουν κάτι καλύτερο να ντύσει την δουλειά τους.
6,5/10
Χριστίνα Γιαννούλη
giannouli.christina3@gmail.com
