Όταν ξεκινάει το album και ακούς ένα γρατσούνισμα από ξεκούρδιστη κιθάρα, καταλαβαίνεις λίγο προς τα πού πάει το πράγμα. Λάγνοι του old-school ενωθείτε, αυτή η κυκλοφορία είναι για εσάς. Όσο περισσότερο θόρυβο κάνουμε, τόσο πιο αληθινοί και ακραίοι είμεθα. Κάτι τέτοιο θα πρέπει να σκέφτηκαν οι Depravation.
Το κουαρτέτο από τη Γερμανία βγάζει το δεύτερο full-length album του και όχι το τρίτο όπως θα υπέθετε κάποιος από τον τίτλο. Επειδή η πρώτη κυκλοφορία με αρίθμηση μπροστά ήταν ένα EP. Έκτοτε όμως έβγαλαν άλλο ένα EP το οποίο δεν είχε νούμερο μπροστά. Γιατί άραγε; Δεν το άξιζε; Τους ξέφυγε; Δεν ξέρω και πολύ ασχολήθηκα εδώ που τα λέμε. Α, έχουν βγάλει και δύο splits καθώς και μία συλλογή με όλα τους τα κομμάτια εκτός από αυτά του πρώτου EP. Πολλά ναρκωτικά μάλλον.
Για να ασχοληθώ όμως λίγο και με το εν λόγω album, έχει εννιά κομμάτια και κρατάει σχεδόν σαράντα λεπτά. Εδώ οι Depravation απλά βαράνε χωρίς κάποιο σπουδαίο αποτέλεσμα. Η μουσική τους είναι death/black metal με επιρροές από crust, sludgeκαι hardcore. Γενικά άμα κάνει θόρυβο, καλό είναι. Γρήγορα κομμάτια με ουρλιαχτά για φωνητικά, παραγωγή ληγμένης κασέτας και δυστυχώς το πιο εκνευριστικό drummingπου έχω ακούσει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Πραγματικά όταν αρχίζουν τα blastbeats, τα drums ακούγονται πολύ μονότονα και σπαστικά.
Βέβαια, δε λείπουν και κάποιες πιο mid-tempo στιγμές και κάτι ας πούμε μελωδίες επειδή τα παλικάρια ασούμε θέλουν να δείξουν ότι σκαμπάζουν και κάτι από μουσική και δεν κοπανάνε απλά χωρίς αύριο ενώ διαφοροποιείται εντελώς το τελευταίο κομμάτι που είναι ακουστικό με καθαρά φωνητικά και μόνο ως ανέκδοτο μπορώ να το χαρακτηρίσω. Δυστυχώς, το extreme metal όπως το αντιλαμβάνονται οι Depravation ακούγεται αδιάφορο στα αυτιά μου. Θέλει κάτι πολύ παραπάνω από αυτό που κάνουν για να με πείσουν. Το album αυτό προτείνεται μόνο σε αυτούς που τους αρέσει ο θόρυβος χωρίς να δίνει έμφαση στη σύνθεση.
2/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
