Ολοκληρώνοντας τον τρίτο τους δίσκο οι Γερμανοί Arroganz κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να δημιουργήσουν μία “σωστή” και μυστηριώδης εικόνα για τον εαυτό τους. Με “τεχνάσματα” όπως η ανωνυμία, η πλέον κλισέ έκφραση “η μουσική μας δεν κατηγοριοποιείται”, το Δελτίο Τύπου που αν παίρναμε στα σοβαρά τα λεγόμενά τους θα είχαμε να κάνουμε με τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς και πολλά άλλα που είναι εύκολα αντιληπτά κατά την διάρκεια του δίσκου. Έχοντας πει όλα αυτά μην σας πάει το μυαλό στην αντίπερα όχθη, μιας και μπορεί να μην έχουμε να κάνουμε με αριστούργημα, αλλά ο δίσκος έχει να προσφέρει μερικά πράγματα. Στον διάρκειας μίας ώρας δίσκο, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον blackened death ήχο τους. Αρκετά περίεργος, χωρίς να σου προσφέρει αυτό που περιμένεις, μιας και οι ρυθμοί δεν ξεπερνούν μέτριες ταχύτητες παραπέμποντας σε αρκετά σημεία σε doom επιρροές που δεν σε κρατούν σε ιδιαίτερη εγρήγορση για να πω την αλήθεια. Στο πιο “οργανικό” μέρος της μπάντας, τα μέρη που ξεχωρίζουν είναι η ευχάριστη έμφαση στο μπάσο, τα φωνητικά που αν και η χροιά του Κ δεν ταίριαξε με τις προσδοκίες μου, μπορούσες εύκολα να καταλάβεις του στίχους και το επηρεασμένο από Σουηδικό Death, riffing που παίζει και τον καταλυτικό ρόλο στο “kaos.kult.kreation“. Σίγουρα δεν πρόκειται για δίσκο που θα μείνει στην ιστορία της μουσικής, αλλά εμπεριέχει από την άλλη μερικές καλές ιδέες από τον συνδυασμό Black και Death. Μπορείτε να ακούσετε ένα δείγμα της μουσικής τους, ώστε να έχετε μία πλήρη άποψη.
7/10
Αλέξανδρος Κωνσταντουράκης
