Το progressive metal σήμερα έχει μπει σε ένα κύκλο κορεσμού και επανάληψης, με ελάχιστες μπάντες να ξεχωρίζουν και τους οπαδούς να του γυρνάνε τη πλάτη, εν μέρει λόγω προκατάληψης, αλλά κυρίως λόγω της τεχνικής, η οποία πλέον έχει ανεβεί πολλά επίπεδα σε όλα τα μεταλλικά ιδιώματα και ο οπαδός την αναζητά σε groups πιο heavy ή λιγότερο γλυκανάλατα. Σίγουρα ρόλο έπαιξε και το γεγονός πως όλοι οι progressive ηγέτες των 90’s -δε χρειάζεται να αναφέρω ονόματα- έχουν χάσει την αίγλη τους και δεν υπήρξαν άλλοι να τους αντικαταστήσουν. Έτσι με το prog να περιθωριοποιείται από το mainstream και να κινείται πλέον σε πιο underground μονοπάτια, πολλά groups χάνουν την ευκαιρία να ακουστούν σε ευρύτερο ακροατήριο. Είναι πραγματικά κρίμα να μην ακουστεί αυτή η μπάντα λόγω προκατάληψης μετά από ένα καταπληκτικό άλμπουμ όπως είναι το ”Saturnine”. Οι Γερμανοί -που ομολογώ δεν είχε τύχει να ξανακούσω- επιστρέφουν με το 2ο τους δημιούργημα, ένα κομψοτέχνημα τεχνικής, δύναμης και μελωδίας. Οι Dante μέσα σε μια ώρα μουσικής παρουσιάζουν ιδέες που άλλοι θα χρειαζόντουσαν ολόκληρη δισκογραφία για να καλύψουν. Το Saturnine αποστασιοποιείται από το μεγάλο φάσμα επιρροών του -εκτός από έναν υφέρποντα Eloyισμό- και καταφέρνει να μη θυμίζει σε τίποτα όσα του δίνουν αφορμή ύπαρξης. Ενορχηστρωμένο με μουσική αντίληψη, δομικά άρτιο, χωρίς επιτηδευμένη τεχνική (ποιοι άραγε;) καταφέρνει να σε κερδίσει από τις πρώτες νότες. Ξεκινώντας με ένα πολύπλευρο 12λεπτο κομμάτι και καταλήγοντας με το εξίσου επικών διαστάσεων ”Vanessa” των 19 λεπτών, κερδίζει τη πλήρη προσοχή σου με τα πολλά επίπεδα ακρόασης που διαθέτει. Ένα έργο τέχνης, αστείρευτης έμπνευσης και αισθητικής που προσωπικά δεν του βρίσκω κανένα ψεγάδι. Αφού λοιπόν παρακάμψετε το ψυχαναλυτικό παραλήρημα του προλόγου μου, δώστε την ευκαιρία που αξίζει σ’ αυτό το διαμαντάκι.
9/10
Γιώργος Τσινάνης
