Πριν ξεκινήσω να πω το οτιδήποτε πιστεύω πως από τους συντάκτες μας ο Άκης θα μπορούσε να κριτικάρει καλύτερα από τον καθένα μας αυτόν τον δίσκο ως φανατικός progressive φαν και θα εκτιμούσε δεόντως το ποιόν αυτής της μπάντας. Σε μένα δυστυχώς τα πράγματα είναι διαφορετικά εντελώς. Μιλάμε για μια μπάντα από την Αμερική που η βασική επιρροή τους ήταν, είναι και θα είναι από ότι θα καταλάβετε οι Dream Theater. Φαίνεται από το πρώτο κιόλας κομμάτι, από το πρώτο κιόλας λεπτό. Άλλωστε έχουν και σαν guest τον James La Brie (Dream Theater vocals για όσους πιθανώς να μην γνωρίζουν) στο κομμάτι As Day Dies το οποίο είναι και το μόνο που μου άρεσε αρκετά. Γενικά όμως έχουν πολύ ωραία riffs για το είδος τους αλλά δεν θα πω ψέματα, τα έχουμε ξανακούσει. Αυτό που μου άρεσε αρκετά είναι τα φωνητικά του Ray Alder τα οποία ταιριάζουν πολύ με το είδος, το έχει που λέμε χαλαρά ο τυπάς. Και το ντουέτο πιστέψτε με καταπληκτικό αλλά μέχρι εκεί. Καλός δίσκος, καλή κυκλοφορία αλλά τίποτα παραπάνω για μένα που δεν είμαι καθόλου φαν του είδους πέρα από 3 εξαιρέσεις.
7/10
Θοδωρής Μακρής
