Οι Βρετανοί Aeon Zen ήταν πάντα μια ενδιαφέρουσα και αξιόπιστη περίπτωση παραδοσιακού και ενίοτε μελωδικού progressive, οι οποίοι όμως δε μπόρεσαν ποτέ να κάνουν το βήμα παραπάνω στην καριέρα τους από το 2008 που δισκογραφούν, όσο αξιόπιστοι κι αν ήταν σα λύση. Ίσως γι’ αυτό το λόγο, πριν κυκλοφορήσουν το δίσκο ανακοίνωσαν πως θα είναι ο τελευταίος τους και θέλησαν να φτιάξουν ένα έργο αξιομνημόνευτο.
Όσον αφορά το τελευταίο, πιστεύω πως όντως το προσπάθησαν και το κατάφεραν. Σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους τους που ήταν κάπως ασφαλή, αυτός εδώ κατέληξε να είναι φιλόδοξος, συναισθηματικά φορτισμένος και μεγαλεπήβολος. Αποτελείται ουσιαστικά από ένα κομμάτι τριάντα λεπτών το οποίο είναι χωρισμένο σε δέκα μέρη, και ποιοτικά αποτελεί ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει το συγκρότημα, ακριβώς επειδή είναι φιλόδοξο, περιπετειώδης και ξεφεύγει από τον ασφαλή χαρακτήρα που είχε η μουσική τους μέχρι τώρα. Δεν έχει αλλάξει κάτι στο μουσικό τους ύφος, άλλαξε ο τρόπος που το επεξεργάστηκαν και που το παραδίδουν.
Ίσως η έλλειψη άγχους και η ανακοίνωση του τέλους τους απελευθέρωσε σα συγκρότημα και αφέθηκαν ελεύθεροι ώστε να μην αυτοπεριορίζονται στο συνθετικό κομμάτι. Και μάλιστα, σύμφωνα με τους ίδιους, αυτό το κομμάτι δεν προέκυψε τώρα αλλά η επεξεργασία του είχε ξεκινήσει από το 2007, πριν καν τη δημιουργία του συγκροτήματος. Όσον αφορά το στιχουργικό και το εικαστικό κομμάτι, το συγκρότημα αποφάσισε να περιλάβει κομμάτια και θεματικές από τις προηγούμενες δουλειές τους και να τα ενώσει σε αυτήν την κυκλοφορία, προσθέτοντας κι ένα έντονο νοσταλγικό τόνο στο γεγονός της διάλυσής τους.
Κι εδώ, για κλείσιμο, θέλω να εκφράσω μια εύλογη απορία: γιατί έπρεπε να φτάσει να διαλυθεί το συγκρότημα για να κυκλοφορήσει τον πιο απελευθερωμένο και φιλόδοξο δίσκο της καριέρας του; Τι τους εμπόδιζε μέχρι τώρα και η μουσική τους ήταν έντονα καθοδηγούμενη; Όταν έχεις τέτοιο ταλέντο, πρέπει να το αφήνεις ελεύθερο, όχι να το περιορίζεις σε αναμασήματα, από τη στιγμή που μας το δείχνεις σε αυτόν το δίσκο. Δε ξέρω πόσοι από εσάς προτιμούσατε τους προηγούμενος, καθοδηγούμενους δίσκους τους αλλά για μένα αυτός είναι ο καλύτερος της καριέρας τους ακριβώς επειδή δεν περιορίζεται και δε ζορίζεται για να αρέσει. Επειδή εδώ είναι ο εαυτός του, κάτι που έπρεπε να είχαν κάνει χρόνια πριν. Δεν έπρεπε να φτάσουν στη διάλυση για να απελευθερωθούν.
7,5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
