Οι Orgöne κατάγονται από την Γαλλία. Ξεκίνησαν την πορεία τους το 2016 και δυστυχώς για εμάς η δισκογραφία τους ξεκινάει από φέτος. Πρόκειται για μία “astrocore/space rock/acid noise/krautrock/psychedelic stoner rock/progressive heavy rock/intergalactic doom” μπάντα. Ακριβώς αυτό είναι το βιογραφικό τους, το οποίο συμπληρώνουν με το αξιοσημείωτο (ή και όχι) γεγονός πως όλα τα μέλη έχουν υπάρξει σε άλλες πολύ γνωστές μπάντες της ευρύτερης περιοχής. Ποιες είναι αυτές όμως παραμένει άγνωστο καθώς δεν ήθελαν να το μοιραστούν μαζί μας. Γιατί άραγε;
Ο δίσκος αποτελείται από οχτώ κομμάτια εκ των οποίων τα δύο διαρκούν δεκαεννιά λεπτά(!) και τα υπόλοιπα κυμαίνονται ανάμεσα στα πέντε με εννιά λεπτά. Στις πληροφορίες για αυτόν εν τω μεταξύ, αναφέρουν πως είναι τέσσερα τα δεκαεννιάλεπτα κομμάτια ενώ είναι μόνο δύο. Όχι, για να μη λέτε εμένα περίεργη μετά. Ούτε τις πληροφορίες τους δεν γράφουν σωστά, θέλουν και αναγνώριση. Έψαξα μήπως έχει γίνει κάποιο μπέρδεμα και ήρθαν σε εμάς λιγότερα κομμάτια από όσα έχει ο δίσκος κανονικά αλλά όχι. Ρεζίλι από μόνοι τους γίνονται.
Χίλιες φορές λοιπόν να έβλεπα σε επανάληψη αγώνα ποδοσφαίρου παρά να φύγει μιάμιση ώρα από την ζωή μου έτσι. Πριν προχωρήσουμε όμως σε λεπτομέρειες, νομίζω αξίζει να αναφερθεί το ότι και ο ίδιος του ο drummer αποχώρησε, γιατί δεν συμφωνούσε με το να έχουν τόσο μεγάλη διάρκεια τα κομμάτια.
Δεν φτάνει που λέτε η μεγάλη διάρκεια, έχουμε και κάτι τραγικά φωνητικά να κάνουν ακόμα πιο δύσκολη την κατάσταση. Καταλαβαίνω ότι τα stoner, psych και space rock φωνητικά πρέπει να είναι έτσι αλλά η Olga Rostropovitch το τερμάτισε. Ναι, θα έχεις μια περισσότερη χαλαρότητα και «βαρεμάρα» όταν ερμηνεύεις τέτοιου είδους τραγούδια αλλά θέλει και αυτό το μέτρο του. Έχει ένα όριο, δεν είναι ανάγκη να το ξεπερνάει κανείς και να χάνεται ακόμα και η προφορά. Καλύπτονται που καλύπτονται τα φωνητικά από την μελωδία, κρίμα είναι να το χαλάει και από μόνη της εξαιτίας του έντονου κρατήματος που κάνει.
Η μελωδία είναι η γνωστή του είδους. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Δεν μπορώ να πω όμως ότι με ενθουσίασε το γεγονός πως καλύπτουν την τραγουδίστρια τους οπότε από εμένα είναι όχι. Γενικότερα βέβαια παίρνει ένα μεγάλο, δυνατό όχι αυτός ο δίσκος αλλά από εκεί πέρα, αναλαμβάνει το γούστο του καθενός. Πάντα προσπαθώ να δείξω επιείκεια σε πρώτες κυκλοφορίες όμως υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, όπως αυτή εδώ για παράδειγμα, που η επιείκεια πάει περίπατο. Θα ακούσετε με δική σας ευθύνη, εγώ μια φορά ενημέρωσα.
3/10
Χριστίνα Γιαννούλη
Giannouli.christina3@gmail.com
