Τον τελευταίο καιρό για κάποιο λόγο βλέπω πολλά μουσικά projects να είναι σε στυλ ντουέτου όπου ένας μουσικός παίζει τα πάντα και ένα άλλος τραγουδάει. Τέτοιες περιπτώσεις πετυχαίνω πιο συχνά και από one-man bands και πιστεύω θα ήταν καλύτερα να έφτιαχναν κανονικό συγκρότημα.
Το να έχεις τόσο μεγάλη πίστη στον εαυτό σου ότι μπορείς να τα βγάλεις πέρα χωρίς εξωτερική βοήθεια, δεν βγαίνει πάντα σε καλό. Οι Lazarus Dream εκ Γερμανίας εμπίπτουν στη συγκεκριμένη κατηγορία αφού είναι ένα νεοσύστατο σχήμα που αποτελείται από τους Markus Pfeffer (κιθάρες, μπάσο, πλήκτρα) και Carsten “Lizard” Schulz (φωνητικά). Τα τύμπανα έχουν παιχτεί από guest μουσικό, τον Markus Kullmann (Sinner, ex-Voodoo Circle).
Το “Alive” αποτελεί την πρώτη δισκογραφική τους δουλειά αλλά το ντουέτο έχει χρόνια εμπειρία στην metal/rock σκηνή. Ο Pfeffer με τους Scarlett και Winterland μεταξύ άλλων και ο Schulz με τους Domain, Boof Of Reflections και Evidence One μεταξύ πολλών άλλων. Το αποτέλεσμα είναι ωραίο μεν μέχρι ένα σημείο αλλά πολύ κουραστικό δε όσο πλησιάζει προς το τέλος.
Το γιατί το απαντάει η διάρκεια του δίσκου. Εβδομήντα τρία λεπτά. Ή μία ώρα και δεκατρία λεπτά για όσους το προτιμούν έτσι. Δεκατρία τραγούδια με τέτοια διάρκεια είναι πάρα πολλά, τουλάχιστον για εμένα. Και είναι κρίμα επειδή αν άφηναν στην άκρη μερικά, θα μιλούσα από εντελώς διαφορετική βάση.
Το στυλ της μπάντας είναι ευθύ αμερικάνικο hard rock μεσαίων ταχυτήτων με κάποιες heavy metal πινελιές. Βαριά riffs, ωραίες κιθαριστικές μελωδίες και πιασάρικα refrains είναι τα βασικά συστατικά της μουσικής τους. Τα τραγούδια είναι ως επί το πλείστον απλά στη δομή τους, κάτι που τα κάνει εύκολα στο άκουσμα και μπορούν να σου μείνουν στο μυαλό μετά από μια-δυο ακροάσεις.
Υπάρχουν όμως και οι στιγμές που το πάνε λίγο παραπέρα, αφού οι πιο μακροσκελείς συνθέσεις “Dawn Of Time”, “Fleshburn” και “The Healing Echoes” έχουν έναν prog χαρακτήρα. Πολλές εναλλαγές και διαφορετικές δομές από τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου που ναι μεν δείχνουν μια διαφορετική μουσική προσέγγιση αλλά δεν ταιριάζουν στο σύνολο του “Alive”.
Αν έλειπαν για παράδειγμα αυτά (και δύο fillers), τότε το album και θα είχε μια πιο λογική διάρκεια και μια πιο φυσική ροή. Θα μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν σε κάποια άλλη κυκλοφορία με prog χαρακτήρα για παράδειγμα και να μην φορτώσουν τόσο την πρώτη τους δουλειά.
Εν κατακλείδι, το “Alive” έχει το ενδιαφέρον του αλλά κουράζει πολύ. Η μεγάλη διάρκεια από τη μία και τα τραγούδια που δεν κολλάνε με το υπόλοιπο υλικό από την άλλη. Πιστεύω ότι έπρεπε να προσεγγίσουν τη δουλειά τους με διαφορετικό τρόπο. Ικανότητα να γράφουν ωραία μουσική έχουν, πρέπει όμως και να την παρουσιάσουν.
6/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
